"Τί Athens Pride δικαιούμαστε; Τί Athens Pride μας σερβίρουνε;" Παρέμβαση της ομάδας QueerTrans στο Athens Pride 2014

 
























Κύριο αίτημα του Athens Pride είναι ο γάμος μεταξύ δύο (και όχι παραπάνω) αντρών ή γυναικών μεταξύ τους.  Το συμφώνο συμβίωσης και ο γάμος είναι βασικά θεσμικά δικαιώματα  που στερούμαστε οι λεσβίες και γκέι στην ελλάδα, και η αξία τους είναι αδιαμφισβήτητη. Αλλά εκεί τελειώνουμε;
Η κεντρική φιγούρα του Athens Pride είναι μόνιμα ένας γκέι άντρας, στρέιτ-λούκινγκ, νέος, αδύνατος, ημεδαπός και γυμνασμένος. Πάντα ένας γκέι άντρας, πάντα γύρω από αυτόν όλα. Για να δείτε το μέγεθος της ανισότητας, πέρσι, για ισορροπία, η θεματική του Athens Pride ήταν η Αθηνά Λεσβία και το επίσημο κείμενο έγραφε ""Η θεά Αθηνά δεν ταιριάζει στα στεγανά ούτε των φύλων ούτε των εποχών. Ο μύθος τη θέλει να ήταν παρθένα. Αυτό που ξέρουμε ήταν ότι αντιστέκεται στους άντρες και δεν έχει σχέσεις μαζί τους. ʽΟπως όλες οι λεσβίες."
Οι λεσβίες είναι παρθένες; Οι λεσβίες «αντιστέκονται» στους άντρες και «δεν έχουν σχέσεις μαζί τους;» Αυτή είναι η στερεοτυπική εικόνα που προβάλλει το Pride για τις λεσβίες; Γιατί νομίζετε ότι ο θεσμός που σημαίνει αγώνα και διεκδίκηση για εμάς τα lgbtqi άτομα, γράφει εξονόματός μας τέτοιες απαράδεκτα σεξιστικές, λεσβοφοβικές, αντιφεμινιστικές θέσεις; Είναι απλά ένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα της μονοθεματικής ενασχόλησής του γύρω απ’τον μη-τρανς, γκέι άντρα.

Από την πολιτική στη ζωή: απαλλάσσοντας την Aναρχία από την αριστερή μυλόπετρα - Wolfi Landstreicher

Το συγκεκριμένο κείμενο ασκεί κριτική στην αριστερό τρόπο σκέψης και στις πρακτικές που χρησιμοποιεί και παρέχει επιιχειρήματα που διαχωρίζουν την Αναρχία από την Αριστερά.


Από τον πρώτο καιρό που ο αναρχισμός ορίστηκε ως ένα ξέχωρο ριζοσπαστικό κίνημα μέχρι και σήμερα, έχει συνδεθεί με την αριστερά, αλλά η σύνδεση ήταν πάντα άβολη. Οι αριστεροί που ήταν σε θέση εξουσίας (συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αυτοαποκαλούνταν αναρχικοί, όπως οι ηγέτες της CNT και του FAI στην Ισπανία στο 1936-37) εκλάμβαναν τον αναρχικό στόχο της ολοκληρωτικής μετατροπής της ζωής και την απορρέουσα αρχή, πως οι στόχοι θα πρέπει ήδη να υπάρχουν στα μέσα του αγώνα, ως ένα εμπόδιο στα πολιτικά τους προγράμματα. Η πραγματική εξέγερση ξεσπάει πάντα πέρα από κάθε πολιτικό πρόγραμμα, και οι πιο συνεπείς αναρχικοί είδαν την πραγματοποίηση των ονείρων τους ακριβώς σ’ αυτό το άγνωστο, μακρινό μέρος. Κι όμως, κατά καιρούς, όταν οι φλόγες της εξέγερσης κόπαζαν (ή ακόμη και σε περιπτώσεις όπως αυτή της Ισπανίας το 1936-37, όπου έκαιγαν ακόμα ζωηρά), ηγετικοί αναρχικοί έβρισκαν ξανά τη θέση τους ως «συνείδηση της αριστεράς». Όμως, αν η ευρύτητα των αναρχικών ονείρων και οι αρχές που αυτή εφαρμόζει έχουν αποτελέσει εμπόδιο στα πολιτικά σχέδια της αριστεράς, αυτά τα σχέδια έχουν γίνει μια πολύ μεγαλύτερη μυλόπετρα γύρω από το λαιμό του αναρχικού κινήματος, παρασύροντας το προς τα κάτω με το «ρεαλισμό» που δεν μπορεί να ονειρεύεται.

Για την αριστερά, ο κοινωνικός αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση είναι ουσιαστικά ένα πολιτικό πρόγραμμα προς υλοποίηση, με κάθε αρμόδιο μέσο. Μια τέτοια αντίληψη προφανώς χρειάζεται μια πολιτική μεθοδολογία αγώνα και μια τέτοια μεθοδολογία είναι αναγκασμένη να αντικρούσει μερικές βασικές αναρχικές ιδέες. Πρώτα απ’ όλα, η πολιτική σαν μια διακριτή κατηγορία κοινωνικής ύπαρξης είναι ο διαχωρισμός των αποφάσεων που καθορίζουν της ζωές μας από την εκτέλεση αυτών των αποφάσεων. Αυτός ο διαχωρισμός εδρεύει σε θεσμούς που λαμβάνουν και επιβάλλουν εκείνες τις αποφάσεις. Έχει μικρή σημασία πόσο δημοκρατικοί ή συναινετικοί είναι αυτοί οι θεσμοί: ο διαχωρισμός και η θεσμοποίηση που είναι σύμφυτα με την πολιτική, πάντα αποτελούνε μια επιβολή απλά και μόνο επειδή απαιτούν οι αποφάσεις να παίρνονται πριν την εμφάνιση των περιστάσεων στις οποίες εφαρμόζονται. Αυτό καθιστά απαραίτητο να παίρνουν τη μορφή γενικευμένων κανόνων που πρέπει πάντα να εφαρμόζονται σε συγκεκριμένου τύπου καταστάσεις, μη λαμβάνοντας υπόψην τις ειδικές περιστάσεις. Εδώ συναντώνται οι σπόροι της ιδεολογικής σκέψης -κατά την οποία οι ιδέες ορίζουν τις δραστηριότητες των ατόμων αντί να εξυπηρετούν τα άτομα ώστε να αναπτύξουν τα δικά τους σχέδιά-, αλλά θα αναφερθώ σ’ αυτό αργότερα. Ανάλογης σημασίας από μια αναρχική προοπτική είναι το γεγονός πως η εξουσία έγκειται σ’ αυτούς τους θεσμούς που αποφασίζουν και επιβάλλουν. Και η αριστερίστικη αντίληψη του κοινωνικού αγώνα είναι ακριβώς αυτή του να επηρεάσουν, να πάρουν τον έλεγχο ή να δημιουργήσουν εναλλακτικές εκδοχές αυτών των θεσμών. Με άλλα λόγια, είναι ένας αγώνας για να τροποποιήσει, όχι για να καταστρέψει θεσμοθετημένες εξουσιαστικές σχέσεις.

"Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου (η έννοια του χρέους στους Deleuze-Guattari)" του Maurizio Lazzarato

Κεφάλαιο 2ο
Deleuze-Guattari: Μικρή ιστορία του χρέους (σελ 94-104)
 
[...] Ουσιαστικά το χρέος επανέρχεται στο γύρισμα της δεκαετίας του '70 στη δουλειά των Ντελέζ-Γκουταρί ως κλειδί ανάλυσης του σύγχρονου καπιταλισμού. Συνδυάζοντας τη θεωρία του Νίτσε για την πίστωση στις αρχαικές κοινωνίες και τη θεωρία του Μαρξ για το χρήμα στον καπιταλισμό, σκιαγραφούν μια μικρή ιστορία του χρέους που μας καλεί σε μια μη οικονομίστικη ανάγνωση της οικονομίας, στα θεμέλια της οποίας δεν βρίσκεται η ανταλλαγή, αλλά μια ασύμμετρη σχέση εξουσίας μεταξύ πιστωτή και οφειλέτη. Μια μη οικονομίστικη ανάγνωση της οικονομίας σημαίνει, απ'τη μια, ότι η οικονομική παραγωγή είναι αδιαχώριστη από την παραγωγή και τον έλεγχο της υποκειμενικότητας και των μορφών ύπαρξής της, ότι το χρήμα, πριν επιτελέσει τις οικονομικές του λειτουργίες ως μέτρο, μέσο ανταλλαγής, πληρωμής και αποθησαύρισης, είναι έκφραση μιας εξουσίας που επιτάσσει και κατανέμει θέσεις και καθήκοντα στους κυβερνώμενους.

Στα μαθήματα που έκανε το 1971,το 1972,και το 1973 στο Πανεπιστήμιο της Βενσέν,ο Ντελέζ επανέρχεται στις σκέψεις που είχε αναπτύξει με τον Γκουαταρί στον Αντι-Οιδίποδα σχετικά με την θεωρία του Μαρξ για το χρήμα. Ξαναδιαβάζοντας τη με αφετηρία την ασυμμετρία της πιστωτικής σχέσης, δηλαδή της οικονομίας του χρέους, οι δύο συγγραφείς θέτουν τις βάσεις μιας κατανόησης του χρήματος όπου οι οικονομικές και οι πολιτικές λειτουργίες δεν διακρίνονται μεταξύ τους [...].

Ο Αντι-Οιδίποδας και τα μαθήματα αυτά, που γράφτηκαν και σχεδιάστηκαν πολύ πριν εδραιωθούν οι νεο-φιλελεύθερες πολιτικές, μας βοηθούν να κατανοήσουμε γιατί το χρέος και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, όχι μόνο δεν είναι παθολογίες του καπιταλισμού, όχι μόνο δεν εκφράζουν την απληστία και την πλεονεξία κάποιων ανθρώπων, αλλά συνιστούν ''στρατηγικούς μηχανισμούς'' που προσανατολίζουν τις επενδύσεις και καθορίζουν έτσι τους τρόπους ''καταστροφής'' της παλιάς και ''δημιουργίας'' μιας νέας παγκόσμιας καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων. Τα χρηματοπιστωτικά και τραπεζικά συστήματα βρίσκονται στον πυρήνα μιας καταστροφικής/δημιουργικής πολιτικής όπου το οικονομικό και το πολιτικό αλληλεπικαλύπτονται[...].

SOS KATAΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΙΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ:"Τι αλλάζει στους αιγιαλούς?" Γιώργος Λιάλιος

Με πολύ κατατοπιστικό τρόπο η νεο-φιλελέυθερη "Καθημερινή" σε πρόσφατο άρθρο της ενημερώνει με ενθουσιασμό για τα σχέδια υπερεκμετάλλευσης, ιδιωτικοποίησης και απαγόρευσης της ελεύθερης πρόσβασης σε όλες τις παραλίες της Ελλάδας. Διαβάστε τα σχέδια, ενημερωθήτε, δράστε, ενημερώστε τους συνανθρώπους σας, οργανωθήτε, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ! // Κενό Δίκτυο



"Τι αλλάζει στους αιγιαλούς?" Γιώργος Λιάλιος 
Καθημερινή Κυριακή 27 Απριλίου 2014


Σημαντικές αλλαγές στον τρόπο που η Πολιτεία διαχειρίζεται τους αιγιαλούς και τις παραλίες της χώρας, με στόχο, μεταξύ άλλων, την ενίσχυση της επιχειρηματικής εκμετάλλευσης της ακτογραμμής προωθούνται με το σχετικό σχέδιο νόμου του υπουργείου Οικονομικών. Ανάμεσα στις προτάσεις βρίσκονται η μείωση των περιορισμών που ισχύουν σήμερα στην παραχώρηση αιγιαλού και παραλίας σε δήμους και ιδιώτες, η νομιμοποίηση αυθαιρέτων που χρησιμοποιούνται για επιχειρηματικούς σκοπούς, αλλά και η διευκόλυνση της κατασκευής έργων που εξυπηρετούν παραθαλάσσιες επιχειρήσεις.

Το σχέδιο νόμου τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση μέχρι τις 8 Μαΐου. Οπως προβλέπεται μεταξύ άλλων:

1. Αφαιρούνται όλοι οι περιορισμοί στην έκταση που μπορεί να παραχωρηθεί σε απλή χρήση (λ.χ. ξαπλώστρες, αναψυκτήρια). Στην ισχύουσα νομοθεσία απαγορεύεται η παραχώρηση έκτασης μεγαλύτερης των 500 τ.μ., ενώ υπάρχει υποχρέωση δημιουργίας ελεύθερων «ζωνών» 100 μέτρων.

2. Αφαιρούνται όλες οι αναφορές στην υποχρέωση ελεύθερης και απρόσκοπτης πρόσβασης στον αιγιαλό, καθώς και η απαγόρευση της παραχώρησης της αποκλειστικής χρήσης αιγιαλού και παραλίας. Η μόνη αναφορά είναι ότι στις παραχωρήσεις πρέπει «να περιλαμβάνονται όροι χρήσης που να διασφαλίζουν την πρόσβαση του κοινού, ύστερα από αιτιολογημένη στάθμιση των συμφερόντων που εξυπηρετούνται ή βλάπτονται».

3. Διευκολύνεται η δημιουργία μόνιμων κατασκευών από ιδιώτες για επιχειρηματικό σκοπό. Μοναδική προϋπόθεση είναι η παραχώρηση «να κρίνεται απολύτως απαραίτητη για την επίτευξη του [επιχειρηματικού] σκοπού» από τον γενικό γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όλες οι παράκτιες ξενοδοχειακές μονάδες της χώρας μπορούν να επεκτείνουν μόνιμα τις εγκαταστάσεις τους στη ζώνη από την παραλία έως και τη θάλασσα.

4. Επιτρέπεται η επιχωμάτωση (μπάζωμα) θαλάσσιου χώρου για την εξυπηρέτηση επιχειρηματικής δραστηριότητας που έχει ενταχθεί στις στρατηγικές επενδύσεις ή έχει εγκριθεί ΕΣΧΑΔΑ ή ΕΣΧΑΣΕ (ειδικά σχέδια χωρικής ανάπτυξης δημοσίων ή ιδιωτικών ακινήτων).

5. Το σχέδιο νόμου προβλέπει επίσης τη δυνατότητα νομιμοποίησης αυθαίρετων κατασκευών (έναντι οικονομικού ανταλλάγματος) που βρίσκονται στον αιγιαλό και την παραλία, που χρησιμοποιούνται όχι για κατοικία, αλλά για επιχειρηματικούς σκοπούς. Η δυνατότητα αυτή δεν είχε δοθεί έως σήμερα από τους νόμους για τη νομιμοποίηση της αυθαίρετης δόμησης (ν. 4014/11, ν. 4178/13) για τον αιγιαλό, τα δάση και τους αρχαιολογικούς χώρους, ως αντίθετη στη συνταγματική επιταγή.

Η πρόθεση του υπουργείου Οικονομικών να νομιμοποιήσει αυθαίρετα στον αιγιαλό είναι επόμενο να τερματίσει την εκστρατεία του υπουργείου Περιβάλλοντος (Επιθεωρητές Περιβάλλοντος και Ειδική Υπηρεσία Επιθεώρησης και Κατεδάφισης Αυθαιρέτων - ΕΥΕΚΑ) για κατεδάφιση αυθαιρέτων με πόρους του Πράσινου Ταμείου. Η προσπάθεια έχει ξεκινήσει εδώ και δύο χρόνια και παρουσιάζει ιδιαίτερη κινητικότητα τους τελευταίους μήνες. Χαρακτηριστικά, πρόσφατα πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα ημερίδα με τη συμμετοχή των εμπλεκομένων (εκπροσώπων των υπηρεσιών τεχνικού ελέγχου και των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων) με θέμα την οργάνωση και επίσπευση της διαδικασίας κατεδαφίσεων και τη χρηματοδότησή τους από το Πράσινο Ταμείο. Σε συνέχεια αυτής, ο γενικός επιθεωρητής Περιβάλλοντος Παν. Μέρκος ζήτησε από τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις στις 3 Απριλίου την αποστολή συγκεντρωτικών πινάκων αυθαιρέτων. «Μέχρι σήμερα έχουν αποσταλεί στην ΕΥΕΚΑ περί τα 3.000 πρωτόκολλα κατεδάφισης αυθαιρέτων στον αιγιαλό από όλη την Ελλάδα», λέει στην «Κ» η επικεφαλής νότιου τομέα της υπηρεσίας, Δέσποινα Ποδαρά. «Το Πράσινο Ταμείο θα διαθέσει ένα εκατ. ευρώ για κατεδαφίσεις αυθαιρέτων σε αιγιαλούς και δάση το 2014 και προσπαθούμε να κινητοποιήσουμε τις υπηρεσίες».

πηγή:
http://www.kathimerini.gr/764449/article/epikairothta/ellada/ti-allazei-stoys-aigialoys

Κάναμε 20.210 συγκεντρώσεις στα χρόνια των μνημονίων

Από τις οκτώ Μαίου του 2010 έως και τις 28 Μαρτίου του τρέχοντος έτους πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα 20.210 συγκεντρώσεις, συναθροίσεις και κινητοποιήσεις.

Από αυτές οι 6.266 έλαβαν χώρα στην Αττική.

Τα στοιχεία ήρθαν στη Βουλή μετά την ερώτηση που είχαν απευθύνει στον κ. Δένδια οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Στάθης Παναγούλης, Δημήτρης Τσουκαλάς και Νάσος Αθανασίου με την οποία ζητούσαν να ενημερωθούν πόσες διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια και πάσης φύσεως διαμαρτυρίες εργαζομένων έχει καταγράψει η Ελληνική Αστυνομία στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλα σημεία της Αττικής καθώς και στις επαρχιακές πόλεις από την 8η Μαϊου του 2010.

Σημειώνεται πως στις οκτώ Μαίου του 2010 ψηφίστηκε το πρώτο μνημόνιο.

Ζητούσαν επίσης να ενημερωθούν πόσες φορές υπήρξε παρέμβαση των ΜΑΤ, σε πόσες περιπτώσεις δόθηκε εντολή για χρήση χημικών, ποια είναι η ακριβής ποσότητα των χημικών που αναλώθηκε αλλά και ποιες ουσίες χρησιμοποιούνται.

Όπως ωστόσο απαντά ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, "επίσημα στατιστικά στοιχεία του αριθμού της χρήσης μέσων ελέγχου πλήθους ή και του είδους αυτών δεν υφίστανται στην αρμόδια Διεύθυνση του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας (Διεύθυνση Τεχνικών), λόγω των ποικίλων κατά περίπτωση συνθηκών χρήσης τους κάθε φορά και ως εκ τούτου τα εξαγώγιμα στατιστικά συμπεράσματα δεν θα παρείχαν χρηστικά ή γενικότερα αξιοποιήσιμα αποτελέσματα".

Ο κ. Δένδιας αναφέρει πάντως γενικότερα ότι στις περιπτώσεις επεισοδίων από διαδηλωτές σε ανοιχτούς χώρους (εκσφενδόνιση μολότωφ, λίθων, σφαιριδίων κλπ) καθώς και για την απώθηση διαδηλωτών που αρνούνται να συμμορφωθούν και επιτίθενται με ξύλα και άλλα αντικείμενα, "από τις αστυνομικές δυνάμεις, έχει προκριθεί η ορθολογική και όχι η καταχρηστική χρήση δακρυγόνων από εκπαιδευμένους προς τούτο αστυνομικούς", με σεβασμό στο Σύνταγμα και στον Κώδικα Δεοντολογίας του αστυνομικού.

Στο έγγραφο αναφέρεται επίσης ότι από τη Διεύθυνση Τεχνικών καταβάλλεται προσπάθεια για την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό του υλικοτεχνικού εξοπλισμού και παρακολουθούνται οι εξελίξεις της τεχνολογίας, έτσι ώστε ο κατεχόμενος από την Ελληνική Αστυνομία εξοπλισμός, αφενός να είναι ισότιμος των Αστυνομιών προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών, αφετέρου δε να καλύπτει τις υπηρεσιακές της ανάγκες.

"Προς την κατεύθυνση αυτή πραγματοποιείται έρευνα, μέσω της οποίας, αναζητούνται εναλλακτικά ηπιότερα μέσα τόσο για τον άνθρωπο όσο και για το περιβάλλον, για την αντιμετώπιση των ακραίων περιστατικών βίας", σημειώνει ο υπουργός.

Τι περιέχουν τα δακρυγόνα

Για τα μέσα ελέγχου πλήθους που χρησιμοποιεί η Ελληνική Αστυνομία, οι βουλευτές ενημερώνονται ότι "αυτά παράγονται σε εργοστάσια των ΗΠΑ, του Ισραήλ, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας, της Ελβετίας και της Γερμανίας, της Βραζιλίας, της Τσεχίας κλπ και περιέχουν τη δραστική ουσία CS (Ορθοχλωροβενζαλμαλονονιτρίλη), στην ελάχιστη επιτρεπτή συγκέντρωση. Αυτά χρησιμοποιούνται μόνο σε ανοιχτούς χώρους και όταν αυτό κρίνεται απολύτως απαραίτητο, προκειμένου να προστατευθεί η επιθετικά προσβαλλόμενη σωματική ακεραιότητα του αστυνομικού προσωπικού, καθώς και για την αποκατάσταση της τάξης, όταν αυτή διασαλεύεται με ευρείας κλίμακας επεισόδια".

Στο έγγραφο αναφέρεται ότι η ακριβής χημική σύνθεση των ουσιών που χρησιμοποιούνται από την ΕΛΑΣ προκύπτει από τα Δελτία Δεδομένων Ασφαλείας που έχουν καταρτισθεί σε συνεργασία με το Γενικό Χημείο του Κράτους και οι προμηθευτές υποχρεούνται να προσκομίζουν και ακόμη ότι η ουσία CS δεν έχει ταξινομηθεί ως επικίνδυνη ουσία, σύμφωνα με απόφαση του Ανωτάτου Χημικού Συμβουλίου και σε συμμόρφωση με την οδηγία του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.

Ως προς τη συμπεριφορά του αστυνομικού προσωπικού, γίνεται γνωστό ότι "στο πλαίσιο διοικητικών ερευνών που διενεργήθηκαν σε όλη την επικράτεια, με αφορμή φθορά δημοσίων υλικών, τραυματισμούς αστυνομικών και αιτιάσεις για επίμεπτη συμπεριφορά αστυνομικών κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων - κινητοποιήσεων και έχουν ολοκληρωθεί, δεν προέκυψε πειθαρχική ευθύνη αστυνομικού για αυθαίρετη χρήση χημικών και καθ΄ υπέρβαση εντολών των αρμοδίων οργάνων, παρά μόνο σε μια περίπτωση, στην οποία και ο υπερβάς τα όρια του νόμου αστυνομικός τιμωρήθηκε με την προσήκουσα πειθαρχική ποινή".

 
Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
 

κείμενο: Στέλιος Μπαμιατζής
http://news247.gr/eidiseis/koinonia/kaname_20_210_sygkentrwseis_sta_xronia_twn_mnhmoniwn.2754068.html

"Τέχνη και Καλλιτέχνες" της Ντάνας Παπαχρήστου

Μέσα στη δίνη και την εθνική κατάθλιψη της παγκόσμιας κρίσης πολλά είναι τα στοιχεία της ζωής μας που αλλάζουν. Ο καθένας από τη σκοπιά του και την εξειδίκευσή του μπορεί να συνειδητοποιήσει αλλαγές που συντελούνται και δε θα επανέλθουν, ή δε θα γίνουν ποτέ, όπως ήταν και όπως θα ήθελε να είναι. Από τη μεριά μου, ως μουσικός, και καθώς περνάω τον τελευταίο καιρό για μια ακόμα φορά από τη διαδικασία της μελέτης στο πιάνο και τη σύνθεση, διαπιστώνω με μεγάλη μου λύπη κακώς κείμενα που δεν πρόλαβαν ποτέ να διορθωθούν στην Ελλάδα σε σχέση με την τέχνη, τους καλλιτέχνες και την καλλιτεχνική εκπαίδευση.

Στην Ελλάδα ο καλλιτέχνης είναι μια εξωτική και γραφική φιγούρα. Δεν έχει «κανονική» δουλειά γιατί δεν χρειάζεται χρήματα. Η κανιβαλική μας κοινωνική δομή τον αντιμετωπίζει σαν τον τρελό του χωριού που επιθυμεί να καλοπεράσει παρασιτικά χωρίς να προσφέρει κάτι απτό. Τί προσφέρει ένα ποίημα, μία θεατρική παράσταση, τί χρησιμεύει αν χορεύεις όμορφα ή συνθέτεις ένα μουσικό έργο; Δεν είσαι μισθωτός ούτε παράγεις κάτι λειτουργικό που μπορεί να καταναλωθεί απ’όλους, δεν παρέχεις υπηρεσίες, άρα δεν έχεις μερίδιο στην οικονομική δοσοληψία των τάξεων. Συμβάλλεις, βέβαια, στην άνθιση της βιομηχανίας της εμπορικής μορφής της τέχνης και της νυχτερινής ζωής, αλλά το κάνεις ευχάριστα, αφιλοκερδώς, γιατί είσαι ψώνιο, χρειάζεσαι την έκθεση και την προβολή. Όταν σου κάνουν την τιμή να σου προσφέρουν αυτήν την προβολή, τότε τρέφεσαι με χειροκρότημα, δεν έχεις καμία άλλη ανάγκη. Τους λογαριασμούς σου μπορείς να τους πληρώνεις από την πρωινή σου δουλειά, αυτή που κάνεις ως χρήσιμο μέλος της κοινωνίας όταν δεν ασχολείσαι με το χόμπυ σου, την τέχνη.

Tί συμβαίνει στο Ελληνικό; / Τρισδιάστατη μακέτα - μαϊμού

Αναδημοσίευση από το ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1805 στις 27 Μαρτίου 2014 


Σε επικοινωνιακή καταιγίδα με τρισδιάστατη μακέτα - μαϊμουδιά έχει επιδοθεί η Lamda Development, στην οποία παρουσιάζει μια εντελώς παραπλανητική εικόνα για το πώς θα γίνει το Ελληνικό και η παραλιακή ζώνη, εάν γίνουν πράξη τα σχέδιά της.

Φαίνεται ότι τα στελέχη του μοναδικού ενδιαφερόμενου επενδυτή διάβαζαν στα νιάτα τους Μαγιακόφσκι και τους έμεινε η φράση του «η τέχνη δεν πρέπει ν’ αντανακλά σαν τον καθρέφτη, μα σαν φακός να μεγεθύνει». Μόνο που ξεχνούν ότι η μαϊμουδιά και η παραπλάνηση της κοινής γνώμης δεν είναι τέχνη…
Σύμφωνα με το τρισδιάστατο σχέδιο της ανάπλασης του Ελληνικού που πλασάρει σαν καθρεφτάκι στους ιθαγενείς η Lamda Development, το πράσινο θα ανέρχεται στο 70% της έκτασης, όπως φαίνεται στην εικόνα 1, που είναι από το τρισδιάστατο βίντεο που έχει δώσει στη δημοσιότητα η εταιρεία. Παράλληλα, στην ίδια εικόνα η δόμηση εμφανίζεται μόλις στο 20% της έκτασης των περίπου 6.500 στρεμμάτων, ενώ στην πραγματικότητα θα απλώνεται σε 3.000.000 τετραγωνικά μέτρα. Στο επικοινωνιακό master plan της εταιρείας έχουν «πρασινίσει» τα πάντα! Κτήρια, δρόμοι, άσφαλτος, εμπορικά κέντρα και ξενοδοχεία!

Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι τελείως διαφορετική, όπως προκύπτει από τις χρήσεις γης που έχουν προβλεφθεί στον σχετικό νόμο αλλά και από τα κεντρικά στοιχεία του master plan που η ίδια η εταιρεία έχει γνωστοποιήσει.

Το «Π», διαπιστώνοντας τη… μαϊμουδιά που επιχειρείται προκειμένου οι πολίτες να θαμπωθούν από ένα πλαστό βίντεο, από μια μαγική εικόνα, ζήτησε από έμπειρους μηχανικούς και αρχιτέκτονες να κάνουν, βασιζόμενοι στις πληροφορίες που η ίδια η εταιρεία έχει δώσει, ένα ρεαλιστικό σχέδιο της «αξιοποίησης» που προτείνουν. Το αποτέλεσμα, όπως φαίνεται στην εικόνα 2 (κεντρική), συγκρινόμενο με την τρισδιάστατη μαϊμουδιά της εταιρείας, είναι καταλυτικό. Σχεδόν το σύνολο της έκτασης των 6.500 στρεμμάτων γίνεται τσιμέντο, ενώ χαρακτηριστική είναι η πλήρης κατάληψη της παραλίας.
Όσο για το πάρκο, ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης, όπως υποστηρίζει η εταιρεία, θα είναι επί της ουσίας ο ελεύθερος - ακάλυπτος χώρος που θα δίνει υπεραξία στις βίλες και τα ξενοδοχεία, το καζίνο και τον ουρανοξύστη (!).

"Femen παντού, φεμινισμός πουθενά", Chollet Mona

« Οι μουσουλμάνοι φαίνεται να επιβεβαιώνουν ένα αίσθημα ανδρικής ισχύος καλύπτοντας τις γυναίκες τους και οι Δυτικοί αποκαλύπτοντάς τις », έγραψε η Μαροκινή δοκιμιογράφος Φατέμα Μερνίσι στο βιβλίο της « Το χαρέμι και η Δύση » (εκδόσεις Albin Michel, 2001).

Ο ενθουσιασμός των γαλλικών ΜΜΕ για φιγούρες σαν των Femen [1] ή της Αλίαα Ελ-Μάχντι, της Αιγύπτιας φοιτήτριας που το 2011 είχε ποζάρει γυμνή στο μπλογκ της [2], δικαιώνει εκ νέου την παρατήρηση αυτή. Στις 5 Μαρτίου του 2013 μπορούσε να δει κανείς στο κανάλι France 2 ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στην ουκρανικής καταγωγής κολεκτίβα που εγκαταστάθηκε στη Γαλλία [3], και ένα άλλο με τίτλο « Αλίαα, η γυμνή επαναστάτρια », στο Κανάλι της Βουλής (LCP), στις 8 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

Τόσο το χειρότερο για τις χιλιάδες γυναίκες που έχουν το κακό γούστο να παλεύουν για τα δικαιώματά τους εντελώς ντυμένες και/ή να προσφέρουν ένα θέαμα λιγότερο ευθυγραμμισμένο με τα κυρίαρχα πρότυπα νεότητας, κομψότητας, ομορφιάς και αποφασιστικότητας. « Φεμινισμός είναι αυτές οι γυναίκες που διαδήλωσαν στους δρόμους του Καΐρου, όχι οι Femen ! Και γι’ αυτές τις γυναίκες βλέπω λίγα τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ », εξανίσταται στο τουΐτερ η ανταποκρίτρια του ραδιοφώνου France Inter στην Αίγυπτο, Βανέσα Ντεκουρό. Στη Γαλλία, οι φεμινιστικές οργανώσεις ερωτώνται συχνότερα για το τι πιστεύουν για τις Femen, παρά για τις δικές τους δραστηριότητές τους [4].

« Αν δείξεις το στήθος σου, έρχομαι με το φωτογράφο »

Γυναίκες, θέλετε να ακουστείτε ; Μία είναι η λύση : γδυθείτε ! Τον Οκτώβριο του 2012, στη Γερμανία, οι πρόσφυγες που κατασκήνωσαν μπροστά στην Πύλη του Βραδεμβούργου, στο κέντρο του Βερολίνου, για να διαμαρτυρηθούν για τις συνθήκες ζωής τους, προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχή των μέσων ενημέρωσης. Θυμωμένη, μια νεαρή γυναίκα που διαδήλωνε μαζί τους είπε σ’ έναν δημοσιογράφο της Bild : « Τι θέλεις, δηλαδή ; Να γδυθώ ; » « Ο δημοσιογράφος έφυγε υποσχόμενος να επιστρέψει με το φωτογράφο του. Άλλοι δημοσιογράφοι το έμαθαν και να ! Ένα πλήθος μαζεύτηκε γύρω από τις νεαρές γυναίκες που συμπαραστέκονταν στους πρόσφυγες. Δεν ήταν γυμνές, αλλά εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία για να καταγγείλουν την εντυπωσιοθηρία των μέσων ενημέρωσης [5] ».

Όσο για τις Femen, αυτές υπήρξαν πιο πραγματίστριες. Σε μια από τις πρώτες τους πράξεις, στην Ουκρανία, το 2008, είχαν γράψει συνθήματα στις γυμνές τους πλάτες, αλλά οι φωτογράφοι δεν ενδιαφέρονταν παρά μόνο για τα στήθη τους. Κι έτσι άλλαξαν πλευρά [6]… Το γεγονός δεν προβληματίζει την Ίννα Σεβτσένκο, την Ουκρανή που εξήγαγε τη μάρκα Femen στη Γαλλία : « Γνωρίζαμε τι έχουν ανάγκη τα μέσα ενημέρωσης », δήλωσε στη διαδικτυακή εφημερίδα Rue89. « Σεξ, σκάνδαλα, προκλήσεις : Πρέπει να τους τα δώσουμε. Το να είσαι στις εφημερίδες σημαίνει ότι υπάρχεις [7] ». Σοβαρά ;

Σίγουρα η μαχητική φεμινίστρια Κλεμαντίν Οτέν έχει δίκιο να μας θυμίζει ότι « το χάπενινγκ είναι κομμάτι της κουλτούρας μας. Από τη σουφραζέτα Ιμπερτίν Οκλέλ, που αναποδογύρισε τις κάλπες στις δημοτικές εκλογές του 1910, για να μπορέσουν οι εφημερίδες της Τρίτης Δημοκρατίας να έχουν τις φωτογραφίες τους στο πρωτοσέλιδο, ως τις ακτιβίστριες του MLF που πετούσαν βοδινά πνευμόνια στις συναντήσεις κατά των εκτρώσεων στη δεκαετία του ’70, γνωρίζαμε επίσης να προκαλούμε ! [8] ». Τον ίδιο τρόπο δράσης ακολουθεί και η Act Up στον αγώνα κατά του AIDS. Όμως, ακόμα και πίσω από τις προκλήσεις, υπήρχε ένα πολιτικό βάθος, στέρεο και προϊόν στοχασμού, που τις νοηματοδοτούσε. Στην περίπτωση των Femen είναι λίγο να πει κανείς ότι ο λόγος τους είναι ανακόλουθος, όταν δεν αποδεικνύεται πραγματικά καταστροφικός.

Η ανυπόφορη μυωπία του “λεφτόδουλου” του Γ. Γραμματικόπουλου

Σε μια πρόσφατη εκδήλωση για τον πολιτισμό, ο Υπουργός Πολιτισμού ξεκίνησε την ομιλία του με αναφορές στην “παραγωγικότητα” της Κίνας, στην ανταγωνιστικότητα, στην φθηνή παραγωγή, στο προϊόν... Τελικώς “εκδιώχθηκε” εν μέσω γέλιων, τραγουδιών και ειρωνικών επευφημιών – το ζήτημα όμως παραμένει. Πώς γίνεται να αντιμετωπίζεις τον πολιτισμό με όρους βιομηχανικούς και εμπορικούς;! Πώς γίνεται να αντιμετωπίζεις την Υγεία με όρους οικονομικού ισοζυγίου;! Πώς γίνεται να αντιμετωπίζεις την Παιδεία με όρους εμπορικής χρησιμότητας;! Πώς φτάσαμε σαν κοινωνία να αποδεχόμαστε (ή έστω να ανεχόμαστε τη πράξει) την λογική πως “όλα είναι φράγκα”; Γιατί γίναμε “λεφτόδουλοι”; Πόσο βλακώδες και καταστροφικό είναι εν τέλει αυτό;

Βλαχομπαρόκ γιατί πουλάει

Δημιουργία vs. Παραγωγή

Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας είναι το σύνολο της τέχνης, της διανόησης και των αξιών που δημιουργούνται εντός αυτής. Δεν παράγονται – ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ! Η διαδικασία της δημιουργίας είναι ριζικά διαφορετική από αυτή της παραγωγής και δεν μπορεί να περιγραφεί από όρους φτιαγμένους για την δεύτερη. Ο ποιητής δεν ξέρει να σου πει πόσους στίχους ανά εργατώρα γράφει ούτε αν οι συνειρμοί του ακολουθούν στανταρτοποιημένες με ISO διαδρομές! Ο δοκιμιογράφος που θα σπρώξει την κοινωνική ηθική στα όρια της και ακόμη παραπέρα δεν γνωρίζει πόσα Newton ανα τετραγωνικό μέτρο πίεσης ασκούν τα κείμενά του ούτε μπορεί να “καλιμπράρει” τις ιδέες του ανάμεσα στο ριζοσπαστικό και το κοινωνικά αποδεκτό σύμφωνα με τα γούστα του κοινού του. Ο καλλιτέχνης, και γενικότερα ο δημιουργός, ως πομπός πολιτισμού δεν είναι υπάλληλος του κοινού – αποδέκτη ούτε μπορεί να λειτουργήσει κατά παραγγελία: η δημιουργία είναι εσωτερική και ανεξέλεγκτη διαδικασία.
Ο πολιτισμός είναι ένα δυναμικό σύστημα σε διαρκή εξέλιξη. Εξ ορισμού λοιπόν, το “νέο” θα βρεθεί στην δυσάρεστη θέση του μη δημοφιλούς και του κατακριτέου μέχρι να (και αν!) κερδίσει αρκετούς ακόλουθους ώστε να εγκαθιδρυθεί στην μιμιδιακή βάση της κοινωνίας. Κοιτάς στο παρελθόν, αρχαίο και πρόσφατο, και ανακαλύπτεις πως τα σημαντικότερα ρεύματα της ηθικής, της φιλοσοφίας, της μουσικής, πολεμήθηκαν βάναυσα πριν κατισχύσουν και επηρεάσουν εκατομμύρια ανθρώπων. Οι στίχοι του Morrison για τα τραγούδια των Doors και η μουσική των Pink Floyd δεν έγιναν παγκόσμια κληρονομιά σε μια στιγμή. Αν μπορούσε να ήταν στόχος στο μυαλό του δημιουργού η εμπορική απήχηση, τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα είχε γραφτεί και τίποτα δεν θα είχε αλλάξει.

Η δικτατορία του mainstream

Ζούμε σε μια εποχή όπου συντελείται μια ποιοτική επανάσταση στην ροή της πληροφορίας: υπάρχει πλέον η τεχνολογική δυνατότητα της άμεσης αμφίδρομης σχέσης πομπού και δέκτη με την συνεχή εναλλαγή ρόλων στις νέες “πλατείες” του κυβερνοχώρου αντί για την παραχώρηση (έναντι ποιου ανταλλάγματος;) ή την “βίαιη” κατάκτηση του πιο ψηλού λόφου από λιγοστούς πομπούς που θα καθορίσουν το νέο μιμιδιακό περιβάλλον. Θα περίμενε λοιπόν κανείς πως η δυναμική εξελικτική διαδικασία του πολιτισμού θα είχε επιταχυνθεί, έναν αναβρασμό δημιουργίας και σκέψης όπως τον οραματίστηκαν μερικοί “ρομαντικοί τρελοί” στις αρχές της δεκαετίας του 90. Κι όμως... συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό.

Aναρχισμός και Sex

Η «Αναρχική Ομοσπονδία Μεγάλης Βρετανίας» (Anarchist Federation, UK) συνοψίζει απόψεις και συζητήσεις αναρχικών ως προς το σεξ και τη σεξουαλικότητα


Οι αναρχικές οπτικές στο σεξ κυμαίνονται από την ιδέα ότι «όλα επιτρέπονται» μεταξύ συναινούντων ενηλίκων μέχρι πιο παραδοσιακές προσεγγίσεις τού τι αποτελεί ελεύθερο έρωτα μεταξύ ατόμων. Ένα πράγμα που αυτές οι διιστάμενες απόψεις έχουν κοινό, ωστόσο, είναι η ιδέα της σεξουαλικής ελευθερίας και της εναντίωσης στη σεξουαλική εκμετάλλευση. Παρ’ όλα αυτά, το να είναι κανείς υπέρ της σεξουαλικής ελευθερίας και κατά της σεξουαλικής εκμετάλλευσης είναι ανοιχτό σε ένα εύρος ερμηνειών και μπορεί να ενσωματώνει ποικίλες, ενίοτε και συγκρουόμενες αναλύσεις απ’ τον έναν αναρχικό στον άλλον.
Μέσα σε συγκεκριμένες αναρχικές παραδόσεις (όπως επίσης στην αριστερά) συχνά έχει υπάρξει ένα σημαντικό κύμα «πουριτανισμού» απέναντι στο σεξ και σε όποιες δραστηριότητες ανακηρύσσονται γενικά ασύνετες.
Όλοι ξέρουμε την ιστορία σχετικά με την Έμμα Γκόλντμαν, που χόρευε όλη νύχτα με άντρες σε μια αναρχική κοινωνική εκδήλωση και κατηγορήθηκε για συμπεριφορά που δεν αρμόζει σ’ έναν επαναστάτη (ξέρουμε επίσης και τη συνακόλουθη έκρηξη οργής της). Ξέρουμε κι ότι κάποιοι τομείς του αναρχικού κινήματος στην Ισπανική Επανάσταση έχουν κατηγορηθεί για παρόμοιο πουριτανισμό, και η ιδέα ότι οι αναρχικοί και κομμουνιστές επαναστάτες θα έπρεπε περίπου να ζουν τις ζωές τους ως ασκητές μοναχοί ή καλόγριες συνεχίζεται μέχρι σήμερα σε κάποια μέρη.
Τα μυθιστορήματα αναρχικών συγγραφέων του 19ου αιώνα όπως ο Οκτάβιος Μιρμπώ κατηγοριοποιήθηκαν ως πορνογραφία απ’ το φιλολογικό καθεστώς της εποχής. Το «Ημερολόγιο μιας καμαριέρας» απεικονίζει τις σεξουαλικές συνήθειες της αστικής τάξης με τέτοιον τρόπο ώστε ο Ζαν Γκραβ να σχολιάσει «τι βρόμα και ξεπεσμός υπάρχει κάτω από την όμορφη επιφάνεια της κοινωνίας μας». Για να είμαστε δίκαιοι, η Σελεστίν, η προλεταριακή αντι-ηρωίδα του Μιρμπώ, σίγουρα δεν ήταν και σεξουαλικά αγία, αλλά η έμφαση στην ξακουστή σεξουαλική «ανωμαλία» και «αχρειότητα» των πλουσίων υπαινίσσεται ξεκάθαρα ότι τα σεξουαλικά καπρίτσια είναι κατά έναν τρόπο αστικά. Αυτό στ’ αλήθεια δεν είναι τόσο διαφορετικό από την παλιά Μαχητική Τάση (σήμερα το Σοσιαλιστικό Κόμμα), που μας έλεγε πριν μερικά χρόνια ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά μια αστική ασθένεια.

Βικτωριανές αξίες

Σ’ αυτά προστίθεται και η ανθεκτική επίδραση συγκεκριμένων στοιχείων του κινήματος για την απελευθέρωση των γυναικών, που οδήγησε πολλές φεμινίστριες και τους άντρες υποστηρικτές τους να υιοθετήσουν «πουριτανικές» συμπεριφορές απέναντι στο σεξ και στη σεξουαλικότητα και να ασπαστούν τη λογοκρισία στην πορνογραφία και σε όλα τα είδη της ερωτικής τέχνης.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι πολλά θετικά πράγματα προέκυψαν από το φεμινισμό και το κίνημα των γυναικών γενικά, ωστόσο μια σημαντική αρνητική πτυχή του υπήρξε η πεποίθηση ότι οι άντρες γενικά είναι εκ φύσεως εκμεταλλευτικοί προς τις γυναίκες (κατά κοινή ομολογία, βασισμένη στο πολύ πραγματικό γεγονός ότι πολλοί άντρες όντως φέρονται έτσι για πολύ ή για κάποιον καιρό), ενώ οι γυναίκες πάντα αντιμετωπίζονται ως θύματα της αντρικής κυριαρχίας και καταπίεσης. Για κάποιες φεμινίστριες, αυτή η οπτική οδήγησε σε ένα τεράστιο άλμα με το οποίο υποστηρίχτηκε ότι όλοι οι άντρες είναι βασανιστές ή τουλάχιστον εν δυνάμει βασανιστές γυναικών. Οι γυναίκες, από την άλλη, αντιμετωπίστηκαν ως θεμελιακά άγια και σχεδόν μη σεξουαλικά πλάσματα, έρμαια της αντρικής διαφθοράς. Και οι γυναίκες που έκαναν πράγματα όπως να βγαίνουν έξω, να φλερτάρουν και να πηδιούνται με άντρες (ή ακόμα και να συνάπτουν σχέσεις με τον «εχθρό») ζούσαν απλά ως υποχείρια των αντρών και του πατριαρχικού τους συστήματος. Συνεπώς, η «ασεξουαλική εκμεταλλευόμενη» οπτική των γυναικών είναι πολύ κοινή με τη βαλτώδη θρησκευτική στάνταρ μυθολογία του «γυναίκα όπως η Παναγία, ή πόρνη» και εμπεριέχει αρκετά στοιχεία των παλιών, καλών «βικτωριανών αξιών». Δυστυχώς, ο εκάστοτε αναρχικός ακόμα είναι γαντζωμένος σε μερικές απ’ αυτές τις προστατευτικές ηθικές αποσκευές.
Στον καπιταλισμό όλα και όλοι είναι εμπορεύματα, όλοι έχουμε την τιμή αγοράς μας. Και είτε πουλώντας την εργατική μας δύναμη ως εργάτες ή αγοράζοντας τα απαραίτητα (και κάποια όχι και τόσο απαραίτητα) ως καταναλωτές, όλοι υπάρχουμε ως μέρος και τεμάχιο του εμπορευματικού συστήματος του παγκόσμιου καπιταλισμού. Τότε το σεξ δε διαφέρει: αποτελεί κάτι που όχι μόνο είναι κατάλληλο για την αγορά, αλλά μαχητικά εμπορεύσιμο στον καπιταλισμό (όπως όλοι ξέρουμε, το σεξ πουλάει). Ωστόσο, όταν το σεξ αγοράζεται και πωλείται –μέσω της πορνογραφίας, της πορνείας κ.λπ.– οι αριστεροί υπέρμαχοι της λογοκρισίας φεμινιστές και κάποιοι αναρχικοί έχουν την τάση να αντιμετωπίζουν αυτό το εμπόριο σαν κάτι χειρότερο από τις άλλες μορφές της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Καθίζοντάς το στα γόνατα

Παραδείγματος χάριν, ένα στριπτιτζάδικο άνοιξε πρόσφατα στο Νότινγχαμ και οργανώθηκε μια κίνηση προκειμένου να κλείσει. Τώρα, δεν ξέρω αν αναρχικοί ήταν όντως αναμειγμένοι σ’ αυτή την κίνηση, αλλά ξέρω ότι κάποιοι αναρχικοί βλέπουν μια τέτοια κίνηση ως κάτι αξιόλογο.
Καταλαβαίνω τα επιχειρήματα των φεμινιστριών υπέρ της λογοκρισίας. Ωστόσο, η οπτική ότι η πορνογραφία (και σ’ αυτή την περίπτωση) κατά κάποιον τρόπο προτρέπει τους άντρες σε βιαιοπραγίες και βιασμούς γυναικών είναι πολύ αμφισβητήσιμη. Επίσης, η απλουστευτική θεώρηση της πορνογραφίας και της βιομηχανίας του σεξ γενικά –που αντιμετωπίζεται ως ένα μέρος όπου οι εμπλεκόμενες γυναίκες είναι υπερεκμεταλλευόμενα θύματα– μου φαίνεται να βασίζεται σε μια μορφή συντηρητισμού ή φιλελευθερισμού, κρυπτο-θρησκευτικού μοραλισμού με τη μεγάλη συνεισφορά της αισθησιοκρατικής μυθολογίας των μίντια να εμπλέκεται για να δέσει το πράγμα. Μα μόνο η ανεπαρκής γνώση αυτής της οπτικής βασίζεται στην πραγματικότητα της εργασίας και της βιομηχανίας του σεξ, η οποία είναι εξαιρετικά ευρεία και πολυεδρική. Ναι, τομείς της είναι φρικιαστικά εκμεταλλευτικοί, ενίοτε ισοδυναμούν και με την πραγματική (άμισθη) σκλαβιά και είναι ελάχιστα παραπάνω από ένα μέσο ενσωμάτωσης των εμπορευματικών συμφερόντων, μεγάλων ή μικρών, νόμιμων ή παράνομων.
Αλλά θα έλεγα ότι (σίγουρα σ’ αυτή την χώρα) πολλοί τομείς της βιομηχανίας του σεξ είναι ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο εκμεταλλευτικοί σε σύγκριση με οποιοδήποτε καπιταλιστικό συμφέρον, κι άλλοι είναι όσο μη εκμεταλλευτικοί γίνεται στον καπιταλισμό. Οπότε, το να γενικολογεί κανείς για τη βιομηχανία του σεξ, οδηγεί σε μια πολύ περιορισμένη και αφελή κατανόησή της και δε λέει τίποτα για τις πραγματικές συνθήκες εκεί.
Τώρα, τείνω να αντιμετωπίζω τα στριπτιτζάδικα ως… μαλακίες. Αλλά στο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό των πραγμάτων εντός καπιταλισμού θα τα έβαζα στην παραπάνω «ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο» κατηγορία των εκμεταλλευτικών βιομηχανιών του συστήματος. Στα στριπτιτζάδικα υπάρχουν συνήθως σαφείς κανόνες ασφαλείας «απαγόρευσης της φυσικής επαφής» μεταξύ χορεύτριας και θεατών, κι αν δε σε πειράζει να σε αυγατίζει ένας τύπος ή μερικοί τύποι, τα λεφτά δεν είναι κι άσχημα, και πληρώνει πολύ καλύτερα από τις άλλες δουλειές της εργατικής τάξης. Είναι επίσης δουλεία στην οποία πας και έρχεσαι όποτε θέλεις και οι ώρες είναι συχνά πολύ ευέλικτες. Είναι αλήθεια ότι οι εργοδότες συνήθως κάνουν διακρίσεις, προσλαμβάνοντας γυναίκες που πληρούν τα στερεότυπα του «ελκυστικού» ή του «σέξι» και έχοντας ένα ανώτερο όριο ηλικίας – στη βάση του ότι αυτό θα φέρει στο μαγαζί τα κορόιδα που θα πληρώσουν.
Άρα, ως αναρχοκομμουνιστές η στάση μας απέναντι σε ένα στριπτιτζάδικο θα έπρεπε να είναι παρεμφερής μ’ αυτήν απέναντι σε έναν κινηματογράφο ή ένα χυτήριο ή ένα σουπερμάρκετ – με άλλα λόγια, αφορά τις μπίζνες ως συνήθως. Αλλά φυσικά δεν είναι τόσο απλό, είναι; Γιατί κάποιοι άνθρωποι εξανίστανται τόσο ισχυά σ’ αυτά τα κλαμπ, ώστε θέλουν να διαδηλώσουν για να τα κλείσουνπερισσότερο απ’ ό,τι θέλουν το τοπικό μαγαζί με τα μεταχειρισμένα ρούχα που πληρώνει «παράνομους» εργάτες μιάμιση λίρα την ώρα για δωδεκάωρες μέρες; Είναι επειδή στο πρώτο η γυναίκα έχει το θράσος να χορέψει γυμνή ή ημίγυμνη για 12 ώρες την ημέρα; Ή είναι επειδή οι διαδηλωτές δε θέλουν να έχουν (στ’ αλήθεια όχι και τόσο πολύ) άσεμνα γεγονότα κεκλεισμένων των θυρών της γειτονιάς τους;
Και γιατί οι άνθρωποι έχουν πολύ λιγότερη προδιάθεση να ενδιαφερθούν να διαμαρτυρηθούν ενάντια στο μαγαζί με τα μεταχειρισμένα; Επειδή είναι μόνο «μια χούφτα αλλοδαποί» που δουλεύουν εκεί και, στην πραγματικότητα, δεν τους καίγεται καρφί για τους πρόσφυγες που δουλεύουν υπερωρίες σε άθλιες συνθήκες με ελάχιστους ή και καθόλου κανονισμούς υγιεινής και ασφάλειάς τους και πληρώνονται ψίχουλα; Επειδή το να δουλεύεις στο εμπόριο ρούχων είναι τουλάχιστον «έντιμος μόχθος» όπου κανείς δεν έχει να τσιτσιδωθεί; Ή απλά δεν έχουν πρόβλημα οι άνθρωποι να έχουν τέτοια εξαθλιωμένα πράγματα να συμβαίνουν κεκλεισμένων των θυρών της γειτονιάς τους;
Τώρα, όταν μιλάμε γι’ αυτό που αποκαλώ το μέσο των «ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο» εκμεταλλευτικών τομέων της βιομηχανίας του σεξ (π.χ. στριπτιτζάδικα), μου προκαλείται η υποψία ότι αυτό στο οποίο καταλήγουν όλα είναι η ηθικότητα. Το θέμα εδώ είναι ότι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα κορμιά τους σεξουαλικά για λεφτά. «Και μόνο ένα πραγματικά εκμεταλλευόμενο άτομο θα το έκανε αυτό, όχι; Ή κάποιος ψυχολογικά κατεστραμμένος… σεξουαλικά κακοποιημένος ως παιδί… ένα αβοήθητο υποχείριο… κάποιος στην πλευρά του εχθρού… Λοιπόν, πώς μπορεί οποιαδήποτε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της να επιτρέψει να αντικειμενοποιηθεί με τέτοιον τρόπο;»
Λυπάμαι που θα το πω αυτό, αλλά είναι λες και κάποιοι από εμάς δεν έχουν στ’ αλήθεια προχωρήσει από την εποχή της βασίλισσας Βικτωρίας και το σεξ είναι ακόμα το μεγάλο ταμπού που πάντα ήταν. Σεξ για πούλημα, σεξ ως εμπόρευμα, σεξ δημοσίως, σεξ τυπωμένο ή φιλμογραφημένο, εκκεντρικό, περίεργο, διαστροφικό, φετιχιστικό, αλλοπρόσαλλο σεξ, σεξ σε ιεραποστολική στάση, για την ακρίβεια κάθε είδους σεξ στη δημόσια σφαίρα είναι το ζήτημα.
Οι άνθρωποι που επιλέγουν να επιτεθούν στο τοπικό στριπτιτζάδικο, αλλά όχι στο τοπικό βενζινάδικο, το κάνουν λόγω προσωπικής ηθικότητας αναφορικά με το σεξ. Το σεξ το κάνει ηθικό ζήτημα, καθώς αν μιλούσαμε μόνο για μιαν απλή οικονομική σχέση, τότε είναι τόσο τυπικό όσο η κάθε βιομηχανία. Αλλά δεν μιλάμε γι’ αυτό, έτσι; Οπότε, όταν κάποιοι αναρχικοί απομονώνουν τα στριπτιτζάδικα ή τα ενήλικα βιβλιοπωλεία, δε βασίζουν τις πράξεις τους σε μια ταξική ανάλυση, αλλά σ’ αυτό που θεωρούν ηθικά καλό ή κακό για εμάς τους υπόλοιπους (που θέτει ερωτήματα για τον τρόπο που ερμηνεύουν τον αναρχισμό). Αυτή η εξύψωση της αντίθεσής τους στη βιομηχανία του σεξ είναι μια προσωπική ηθική επιλογή, μα δε συνδέεται καθόλου είτε με μια επαναστατική ταξική ανάλυση είτε με τον ίδιο τον αναρχισμό.

Επαναστατικές τσόντες

Άλλο ένα ανησυχητικό σημείο στην ιδεολογία υπέρ της λογοκρισίας είναι η (πιθανότατα εθελούσια) αδιαφορία για τη σεξουαλική ευελιξία ως απελευθερωτική, ακόμα και επαναστατική δύναμη. Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια πολλών επαναστατικών επεισοδίων, η πορνογραφία και η ερωτική τέχνη έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη δημοφιλή επαναστατική κουλτούρα. Σεξουαλικές εικόνες που δημιουργήθηκαν για την ευχαρίστηση έχουν φυσικά υπάρξει για χιλιετίες, αλλά συνήθως ήταν προσβάσιμες μόνο στους ευκατάστατους, στους μορφωμένους και στον υψηλό κλήρο. Όμως, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, μια μεγαλύτερη ελεύθερη σεξουαλική έκφραση και μια διανομή πορνογραφικού υλικού ήρθαν στο προσκήνιο. Με άλλα λόγια, έγινε προσβάσιμο και σ’ εμάς τους πληβείους επίσης. Θυμάμαι να διαβάζω για τις πρώτες μέρες της Πορτογαλικής Επανάστασης του 1974, όταν η φασιστική δικτατορία είχε μόλις πέσει και η απαγορευμένη λογοτεχνία ξαφνικά γινόταν διαθέσιμη ελεύθερα, έτσι ώστε ο καθένας μπορούσε να βρει τα έργα του Μπακούνιν, του Κροπότκιν, του Μαρξ και του Λένιν δίπλα δίπλα με τα πορνογραφικά περιοδικά!
Και ιστορικά δεν είναι τυχαίο ότι, όταν η αντίδραση αρχίσει να επιβάλλεται ξανά, και ο Μπακούνιν και τοπορνοπεριοδικά είναι τα πρώτα που θα βρεθούν στο στόχαστρο. Ούτε είναι τυχαίο ότι η πορνογραφία και το λεγόμενο «αθέμιτο σεξ» είναι παράνομα και τιμωρούνται αυστηρά σε κάποια από τα πιο καταπιεστικά (και όλως τυχαίως αντι-γυναικεία) καθεστώτα του κόσμου.
Δεν εννοώ ότι η πορνογραφία είναι ένα υπέροχο απελευθερωτικό πράγμα καθεαυτό. Η συντριπτική πλειονότητα της πορνογραφίας (και ιδιαίτερα η soft-porn μαλακή ποικιλία, που παράγεται από τις μεγάλες εταιρικές αυτοκρατορίες των μίντια) είναι απόλυτα τρομακτική, αντανακλά πολύ σεξιστικές καπιταλιστικές αξίες και φαίνεται εξοπλισμένη μόνο για να απευθυνθεί στο τρομακτικότερο, πιο σεξουαλικά καταπιεσμένο, κομφορμιστικό αρσενικό. Έτσι, αν η πορνογραφία ήταν το φαΐ της αγάπης, θα ήταν ένα Μπιγκ Μακ.
Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι αυτά τα soft porn σκουπίδια διατίθενται ελεύθερα σε κάθε περίπτερο ή ψιλικατζίδικο. Προωθούνται ενεργά από τα κυρίαρχα μίντια και τα δίκτυα διανομής, και αντιμετωπίζονται από το καθεστώς ως αποδεκτά και υποθαλπόμενα από κάποιους από τους πλέον συντηρητικούς θεσμούς. Απ’ την άλλη πλευρά, η σκληροπυρηνική πορνογραφία λογίζεται ως επικίνδυνη, ανατρεπτική και αποτελεί συνήθως αστυνομικό ζήτημα που θα αντιμετωπιστεί με τη νομοθεσία περί άσεμνων εκδόσεων. Ενώ κάποιο υλικό που χαρακτηρίζεται σκληροπυρηνικό μπορεί να είναι αποφασιστικά ζόρικο ή ακόμα και επικίνδυνο, δεν προκαλεί επίσης καμία έκπληξη ότι ένα κομμάτι του πιο ενδιαφέροντος, αντιεμπορικού, ελάχιστα στερεοτυπικά και σεξουαλικά ποικίλου ερωτικού υλικού μπαίνει άνετα κάτω από αυτή την επικεφαλίδα.

Αναρχο-σεξ με τα στοιχειώδη!

Έχοντας πει όλα αυτά, η πορνογραφία (καλή και κακή) είναι απλώς περισσότερο θέαμα, κάτι που θα χρησιμοποιηθεί από τον παθητικό (συνήθως) θεατή. Το σεξ και η σεξουαλικότητα, ωστόσο, δεν είναι περαστικά αλλά πράγματα που κάνουμε, πράγματα στα οποία συμμετέχουμε ενεργά. Κάτι που με οδηγεί στο εξής ερώτημα: Μπορεί να υπάρξει κάποια αναρχική οπτική του σεξ ή έστω μια αναρχική σεξουαλικότητα;
Το γεγονός ότι κάποιοι αναγνώστες ενδέχεται να διαφωνήσουν έντονα με κάποιο απ’ τα σχόλια που εγείρει το άρθρο, σημαίνει ότι είναι πολύ δελεαστικό να απαντήσω όχι. Επίσης, κάποιος σύντροφος μπορεί να υποστηρίξει ότι είναι όλα απλώς ένας αντιπερισπασμός από τους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στον καπιταλισμό και τα ταξικά θέματα που αφορούν τα προς το ζην. Ωστόσο, δε νομίζω ότι μια αναρχική οπτική του σεξ και της σεξουαλικότητας είναι κάποιας μορφής αντιπερισπασμός. Συγχρόνως, πιστεύω ότι δεν είναι τόσο μακριά από τα στοιχειώδη ταξικά ζητήματα όσο ενδέχεται να πιστεύουν μερικοί σύντροφοι.
Το φαΐ, το ποτό, μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας και το σεξ είναι όλα βασικές ανθρώπινες ανάγκες. ΟΚ, η έλλειψη σεξ δε σε σκοτώνει γενικά (όπως η πείνα), αλλά το να είσαι σεξουαλικά στερημένος μπορεί σοβαρά να σε γαμήσει ψυχολογικά. Ως προς αυτό, πολλοί ενήλικες συμμετέχουν σε σχετικά συχνή σεξουαλική δραστηριότητα, που φυσικά μερικές φορές πάει πολύ καλά ενώ άλλες δεν είναι και τόσο διασκεδαστική. Ας προστεθεί και το γεγονός ότι πιο ανοιχτές και ποικίλες σεξουαλικότητες καταπιέζονται σθεναρά όχι μόνο από την οικογένεια, την Εκκλησία,το κράτος, το εκπαιδευτικό σύστημα, κοινωνικές ομάδες ομοίων (peergroups), τα μίντια και φυσικά τον καπιταλισμό εν γένει, αλλά επίσης από κάποιους απ’ αυτούς που πρόσκεινται σε φαινομενικά πιο προοδευτικές ιδεολογίες·– επαναστάτες, ριζοσπάστες, αριστεριστές, αναρχικούς και κομμουνιστές.
Συνεπώς, παρ’ ότι δεν είναι ακριβώς πεινασμένοι, υποθέτω ότι μεγάλο μέρος του ενήλικου πληθυσμού του κόσμου είναι τουλάχιστον σεξουαλικά υποσιτισμένος (που οδηγεί σε προβλήματα όπως έλλειψη αυτοπεποίθησης, κατάθλιψη και άλλες ψυχικές ασθένειες, αλκοολισμό, χρήση ναρκωτικών, αυτοκτονία). Οπότε θα έλεγα ότι αυτή η κατάσταση είναι κάτι που αξίζει να διαπραγματευτούν οι επαναστάτες.

Απόκλιση

Υπάρχει επίσης η προαναφερόμενη προβληματική άποψη, ότι δηλαδή κάθε σεξουαλικό καπρίτσιο (που συνήθως κατονομάζεται ως «αποκλίνουσα», «διεφθαρμένη συμπεριφορά» ή «διαστροφή») κατά έναν τρόπο συνιστά προϊόν του καπιταλισμού, γνώρισμα αστών. Αν ισχύει αυτό, τότε το σεξ, η σεξουαλική πρακτική σε μια αναρχική κοινωνία θα είναι μόνο το είδος το οποίο είναι βαθύτατα ριζωμένο στην αναρχοκομμουνιστική κοινωνική πραγματικότητα; Ή, πιο ωμά, αυτό σημαίνει πως από κάθε πιθανή μελλοντική αναρχική-κομμουνιστική κοινωνία θα έλειπαν τα βίτσια, οι σεξουαλικοί εκκεντρισμοί; Προσωπικά τουλάχιστον, ελπίζω πως όχι. Ένα σεξουαλικό μέλλον σαν αυτό με παραπέμπει στην οπτική της παιδικής ηλικίας περί χριστιανικού «παραδείσου», όπου θα πρέπει κανείς να κάθεται σε ένα σύννεφο όλη μέρα παίζοντας την άρπα του. Και, πολύ ορθά, η κόλαση πάντοτε μ’ έλκυε περισσότερο. Χμ… εκτός αν γουστάρει κανείς σεξουαλικές φαντασιώσεις που βασίζονται σε κοινωνικά δίκαια και ισότιμα πάρε δώσε, σούρτα φέρτα μεταξύ του μέλους μιας εργατικής συνέλευσης και του εντεταλμένου τοπικού αντιπροσώπου. Ή ίσως «θα ’λεγε» μια μικρή «μαζική δράση»;
Το σεξ, βέβαια, μπορεί συχνά να αντανακλά κοινωνικές πραγματικότητες, αλλά δεν πρέπει και μπορεί να είναι εντελώς άσχετο με οτιδήποτε γνωρίζουμε ή έχουμε βιώσει. Ας το παραδεχτούμε: το σεξ δε λειτουργεί πάντα πολύ καλά σε ορθολογιστικό και φιλοσοφικό επίπεδο (με εξαίρεση άρθρα όπως αυτό!). Κι οι άνθρωποι κάνουν κάθε είδους ανεξήγητα, παράξενα και εκκεντρικά πράγματα όταν βρίσκονται σε καθαρά σεξουαλική λειτουργία, πράγματα όπως σεξουαλικά παιχνίδια εξουσίας, ανταλλαγή φαντασιώσεων, φετιχισμός, τρανσεξουαλικές δραστηριότητες κ.λπ. Συχνά, οι λόγοι που μας αρέσει να κάνουμε ό,τι κάνουμε δεν μπορούν ακριβώς να εξηγηθούν, ούτε και θα θέλαμε να τους εξηγήσουμε απαραίτητα (μόνο και στο ενδεχόμενο ότι ξαφνικά θα γειώσουμε κάτι που μας συναρπάζει). Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουμε επιδοθεί (ή θέλουμε να επιδοθούμε) σε ανθυγιεινές σεξουαλικές προτιμήσεις ή δραστηριότητες. Δυστυχώς, παραδοσιακά η ψυχιατρική πρόσφερε φαρμακευτικές αγωγές και ασυλοποίηση σε άτομα (προπαντός της εργατικής τάξης) με οποιεσδήποτε εκκεντρικές και «περίεργες» σεξουαλικές τάσεις. Η αστική κοινωνία στο σύνολό της και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αποκαλούν τα αποκλίνοντα αυτά άτομα «διεστραμμένα».
Είναι σημαντικό να μην παγιδευτούμε ποτέ σε αυτή την κατεύθυνση σκέψης. Αν άρχιζαν οι επαναστάτες αναρχικοί να καταγγέλλουν και να απορρίπτουν οποιοδήποτε άτομο με «μη mainstream» σεξουαλικό προσανατολισμό ή προτίμηση, θα ήταν σκέτη καταστροφή όχι μόνο για τον αναρχισμό ως φιλοσοφία, αλλά και για την τάξη μας και για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Για εμάς, η επαναστατική αναρχική στάση απέναντι στο σεξ και στη σεξουαλικότητα χρειάζεται να περικλείει την πεποίθηση ότι οι σεξουαλικές δραστηριότητες και σχέσεις πρέπει να είναι ασφαλείς, ελεύθερες, πολυτασικές και συναινετικές, αναγνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι είναι ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι ή ετεροφυλόφιλοι, μονογαμικοί έως πολυερωτικοί, από εντελώς αδιάφοροι για το σεξ ασέξουαλ μέχρι αχαλίνωτα υπερδραστήριοι υπερσεξουαλικοί, από vanilla sex τρυφεροί εραστές μέχρι ακραία σαδομαζοχιστές. Στο τέλος της μέρας, αν υπάρχει μια ασφαλής και αμοιβαία συναινετική δραστηριότητα (όσο παράξενο κι αν φαίνεται), και όλα τα εμπλεκόμενα μέρη το απολαμβάνουν, τότε πού το πρόβλημα;
Ας ελπίσουμε ότι ο αναρχισμός αποσκοπεί στη σεξουαλική ελευθερία, ειλικρίνεια, τιμιότητα και ισότητα. Και μ’ αυτό δεν εννοώ να επινοεί καθένας συστήματα εκ περιτροπής για να βλέπει ποιανού σειρά είναι να καβαλήσει. Ειλικρίνεια είναι οι άνθρωποι να μπορούν, αληθινά και αυθόρμητα, να εκφραστούν σεξουαλικά, χωρίς να φοβούνται να στιγματιστούν σαν διεστραμμένοι, αποκλίνοντες ή πούστηδες. Όταν πράγματι οι άνθρωποι γίνουν σεξουαλικά ειλικρινείς, κάτι σκατά μπορεί να συμβεί. Κι αυτό, με τον τρόπο του, μπορεί να είναι αρκετά επαναστατικό.


ΠΗΓΗ: 
http://gr.contrainfo.espiv.net/2011/01/11/anarchism-sex/


ΠΡΟΤΑΣΗ: 
http://freethoughtblogs.com/yemmynisting/2013/12/17/sex-workers-need-rights-not-rescue/
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο φεμινίστριας δικηγόρου που στηρίζει την θέση ότι όσοι εργάζονται στην βιομηχανία του σεξ χρειάζονται δικαιώματα και όχι "σωτήρες"

ΕΠΙΣΗΣ:
http://www.xtalkproject.net/wp-content/uploads/2010/12/reportfinal1.pdf
Mελέτη από "Εργαζόμενους/νες του Σεξ" για τις αρνητικές επιδράσεις των απαγορευτικών νόμων σχετικά με την πορνεία και την μετανάστευση στην κατάσταση των ανθρώπων που εργάζονται στην βιομηχανία του Σεξ και τα θύματα της εξαναγκαστικής πορνείας.