Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

"Ανυπακοή και εξέγερση για να σταματήσουμε την καταστροφή": Μήνυμα της Λέτας Ζωτάκη από το Νοσοκομείο Κιλκίς






 

 
Το "κίνημα" της κατάληψης του Κιλκίς έδωσε ένα πρώτο ηχηρό μήνυμα, ότι όταν οι πολίτες από υπήκοοι γίνονται συνειδητοποιημένοι και ενεργοί, μπορούν να πετύχουν πολλά. 

Εκτός από το γεγονός ότι το σύστημα τρέμει τις κινητοποιήσεις που έχουν διάρκεια και κινηματικό χαρακτήρα, βοήθησε και εμάς τους ίδιους να αναμετρηθούμε με τους δικούς μας δισταγμούς και φοβίες, να γίνουμε ανυπάκουοι και τολμηροί και να κατανικήσουμε τους ενδοιασμούς μας, να πάμε κόντρα στην πεπατημένη, και να αμφισβητήσουμε τις παράνομες και αντικοινωνικές αποφάσεις της άρχουσας τάξης, δημιουργώντας εστίες εξέγερσης, ως συλλογικότητες με όραμα και προοπτική ανατροπής του καπιταλισμού.

Η ιδέα του Σπύρου Ραυτόπουλου που την υλοποιήσαμε εμείς στο Κιλκίς, είχε τα χαρακτηριστικά πραγματικά μιας πρωτότυπης ειρηνικής εξέγερσης και γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο το ότι βρήκε τόσο μεγάλη απήχηση σε όλο τον πλανήτη. Εκτός όμως από το γεγονός ότι μας αφύπνισε και μας έκανε δυναμικότερους στο να διεκδικούμε τη ζωή μας και το μέλλον μας πίσω, είχε και μερικά στοιχεία που φρενάρουν αρκετά την αισιοδοξία που γέμισε τις καρδιές όλου του ανήσυχου κόσμου.

1.Η διαπίστωση ότι ο κόσμος δυστυχώς είναι ακόμη μουδιασμένος, είναι σε άγνοια ή δεν θέλει να "ξέρει" από φόβο. Άρα δεν ήταν έτοιμος ακόμη να δεχτεί την εξέγερση ως μονόδρομο. Άν και τώρα πια, διαπιστώνω πως ακόμη και οι πλέον αδιάφοροι, έχουν περάσει από την παθητικότητα και το ξάφνιασμα, στην οργή.
2 Το ότι χρειάζεται ενημέρωση, γιατί η γνώση είναι δύναμη και αυτό έγινε εμμέσως με τη δική μας κινητοποίηση αλλά και άμεσα μέσω των συγκεντρώσεων των πολιτών στο Δήμο, και μέσω των άμεσων συζητήσεων που κάναμε κατά τακτά διαστήματα στη διάρκεια των 3 εβδομάδων της κατάληψης, σε κάθε ευκαιρία.
3.Το ότι είναι απαραίτητο να νικήσουμε τις ενοχές και το φόβο των ανθρώπων που τα έχουν χαμένα μετά από αυτές τις αντικοινωνικές επιθέσεις που δέχτηκε τα τελευταία 2 χρόνια, όπου ήταν σαν να στέκεται πάνω σε κινούμενη άμμο, χωρίς καμιά εργασιακή και οικονομική σταθερά και με καταργημένα όλα τα εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματά του.

Η προσπάθειά μας πάντως να ξεσηκώσουμε τους νομοταγείς υπηκόους, προκαλώντας τους να γίνουν ανυπάκουοι, να σηκωθούν από την πολυθρόνα τους και τον καναπέ τους, να κλείσουν την τηλεόραση, και να αναλάβουν οι ίδιοι τις ευθύνες τους, έδρασε θετικά προς την κατεύθυνση της αφύπνισης. Επίσης, πέτυχε κατά ένα μεγάλο μέρος να ενεργοποιήσει την τάση των ανθρώπων για δράση συλλογική, με αλληλεγγύη και αυτοπεποίθηση. Οι λέξεις αυτές είχαν ξεχαστεί εδώ και χρόνια, μέσα στην καπιταλιστική «αχλή» μιας εικονικής ευμάρειας και τώρα ξαφνικά αποκτούν πάλι το νόημα και τη δυναμική που έχουν, στη σωστή τους διάσταση.

Η προοπτική για νέες κινητοποιήσεις στον τομέα της υγείας και -γιατί όχι- πιθανές εξεγέρσεις, (που προβλέπω ότι θα συμβούν και μάλιστα σύντομα), είναι και από τη μεριά τη δική μας ως εργαζομένων στο ΕΣΥ, αλλά και από την πλευρά των πολιτών που σε λίγο θα διαπιστώσουν ότι οι παροχές υγείας θα γίνουν δυσεύρετες έως και ανύπαρκτες.

Βάσει του νόμου 3984/2011 ο αριθμός των επιτρεπόμενων εφημεριών ανά βαθμίδα είναι οι Διευθυντές να περιορίζουν τις εφημερίες τους στις 4 μέρες ανά μήνα, οι Επιμελητής Α και Β στις 5 ενεργές και οι Ειδικευόμενοι στις 7 ενεργές. Με δεδομένο ότι τα περισσότερα τμήματα ή κλινικές έχουν από 1, 2 ή στην καλύτερη περίπτωση 4 γιατρούς στη δύναμή τους και η προοπτική να καλυφτούν τα κενά αποκλείεται παντελώς, προκύπτει μαθηματικά ότι όλες οι κλινικές και τα τμήματα του νοσοκομείου μπορούν να διαθέτουν εφημερεύοντες μόνον μέχρι το 2ο 15θήμερο εκάστου μηνός. Νευραλγικά τμήματα δε, όπως είναι ο τεχνητός νεφρός ή το μικροβιολογικό και η αιμοδοσία μπορούν να λειτουργήσουν μόνον τις πρώτες μέρες κάθε μήνα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν ασφαλή προγράμματα εφημέρευσης μετά το πρώτο 10ήμερο και για τις κλινικές που μπορούν έστω να έχουν κάλυψη για λίγες περισσότερες μέρες.

Η υποχρηματοδότηση του ιδρύματος, επίσης, ως γνωστόν, κάνει τη λειτουργία του ιδρύματος περαιτέρω προβληματική, λόγω των σοβαρών ελλείψεων υλικών αναλώσιμων και εξειδικευμένων.
Από όλα τα ανωτέρω προκύπτει ότι οι έλληνες πολίτες, αλλά και ειδικότερα ο λαός του Κιλκίς και των γύρω περιοχών, θα στερούνται πλέον την υγειονομική τους κάλυψη από το νοσοκομείο μας για τουλάχιστον 15 μέρες το μήνα.

Οι αποφάσεις της γενικής μας συνέλευσης είναι να κλείσουμε το νοσοκομείο, μετά από τις προκαθορισμένες ημερομηνίες, πέραν των οποίων η λειτουργία του καθίσταται πλέον επικίνδυνη, λόγω έλλειψης εφημερευόντων γιατρών. Εμείς καταγγέλλουμε την ανάλγητη τροϊκανή κυβέρνηση που μας υποχρεώνει να μην μπορούμε να εφημερεύσουμε (νόμιμα) με βάση το νέο νόμο, και προσανατολιζόμαστε σε δυναμικές κινητοποιήσεις ανάλογες με αυτές για τις οποίες το Κιλκίς έγινε διάσημο.

Έχουμε ήδη αποφασίσει να ενημερώσουμε τους δημότες καλώντας τους σε αντίσταση κατά των σχεδίων της κατοχικής κυβέρνησης, βγαίνοντας στο δρόμο και πηγαίνοντας πόρτα-πόρτα! Θα υποχρεώσουμε όλοι μαζί το Δήμο να πάρει ανοιχτά θέση κατά της γενοκτονικής αυτής πολιτικής και αν χρειαστεί να στηρίξει με δικές του πρωτοβουλίες και δυνάμεις το νοσοκομείο μας, ανταποκρινόμενος στις ηθικές και υλικές υποχρεώσεις του και στα καθήκοντα και τις δεσμεύσεις του απέναντι στο λαό του Κιλκίς. Οι προτάσεις στην τελευταία συνέλευσή μας ψηφίστηκαν παμψηφεί από όλο το σώμα της συνέλευσης.

Θέλουμε να κάνουμε λιανά σε όλους, ότι δεν γίνεται πια κανείς να ζει λουφάροντας και κρυμμένος, και να αφήνει την τύχη του στα χέρια άλλων. Ο «αντιπρόσωπός» τους θα τους καπελώσει για πολλοστή φορά, καταχρώμενος την εντολή τους, και αυτή τη φορά δεν θα είναι ανατάξιμη η ζημιά, αλλά οριστική και …αμετάκλητα δολοφονική. Επιδιώκουμε να προειδοποιήσουμε τον κόσμο για την καταστροφή που έρχεται και να τους ξεσηκώσουμε σε «απελευθερωτικό» αγώνα τον οποίο θα πρέπει να κάνει ο ίδιος αλλά και όλοι μαζί συλλογικά και συντονισμένα, γιατί αλλιώς είναι προκαθορισμένη η καταδίκη μας μέσα σε αυτήν την παγίδα που μας έβαλαν όλοι οι δοσίλογοι εθνοπατέρες μας και οι πάτρονές τους τραπεζίτες.

Με τις κινητοποιήσεις μας (που προβλέπονται μάλλον πολύ σύντομα) προειδοποιούμε πως τα νοσοκομεία είναι σε οριακή κατάσταση πια, πως όλο το ΕΣΥ καταρρέει σαν τραπουλόχαρτα, και ελπίζουμε να δώσουμε το μήνυμα της ανατροπής, πείθοντας τους πολίτες ότι τα κόμματα χρεοκόπησαν, ότι το πολιτικό σύστημα σύσσωμο μας δουλεύει, ότι γίνεται γενοκτονία, και ότι αν τους αφήσουμε τώρα, δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία γιατί στο μεταξύ θα μας εξοντώσουν. Πρέπει να πείσουμε τον κάθε πολίτη, να μην νομιμοποιήσει τους εκβιαστές και δολοφόνους του, παίρνοντας μέρος σε εκλογές-παρωδία. Να σταματήσει να νομιμοποιεί αυτό το σύστημα που καταρρέει από τις ίδιες του τις αντιφάσεις και τα ίδια του τα εγκλήματα.

Τέλος, ελπίζουμε να πείσουμε το λαό μας να διεκδικήσει μέσω συντακτικής συνέλευσης νέο καταστατικό χάρτη. Να διεκδικήσει θεσμούς που θα του εξασφαλίσουν αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που θα τον κάνουν πραγματικά και όχι μόνο κατ΄ επίφαση «κυρίαρχο λαό».
 
*Η Λέτα Ζωτάκη είναι πρόεδρος της Ένωσης Νοσοκομειακών Ιατρών Κιλκίς (ENIK)
περισσότερες πληροφορίες για αυτήν: 

πηγή άρθρου: efimeridadrasi.blogspot.com

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Ο Τζων Χόλογουεη στο Left Forum στη Νέα Υόρκη: "Ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά "
























Για μένα είναι πραγματικά ευχάριστο αλλά και λίγο τρομακτικό να βρίσκομαι εδώ μαζί σας, επειδή στην πραγματικότητα είναι η πρώτη φορά που μιλάω στην καρδιά της σατανικής αυτοκρατορίας. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω θερμά τους φρουρούς της πύλης στο αεροδρόμιο χτες που με άφησαν να μπω και να σας επισκεφθώ σ’ αυτή τη γη της «ελευθερίας», που μου επέτρεψαν να έρθω να σας δω στη φυλακή σας. Ίσως με άφησαν να περάσω επειδή δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει μια ανταρσία στη φυλακή, μια εξέγερση στην καρδιά της αυτοκρατορίας.
Είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε το 2011 που ξεχειλίζει στο τρέχον έτος, το 2012. Ένα έτος γεμάτο από ένδοξες εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο, καθώς η ανυπακοή μας έκανε ξεκάθαρο ότι εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου. Είμαστε η κρίση του κεφαλαίου και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Αρκετά πια με το να λέμε ότι φταίνε οι καπιταλιστές, ότι είναι λάθος των τραπεζιτών. Η ίδια η σημασία αυτών των λόγων δεν είναι μόνο παράλογη αλλά και επικίνδυνη, επειδή μας θυματοποιεί. Το κεφάλαιο είναι μια σχέση κυριαρχίας και η κρίση του είναι κρίση της κυριαρχίας αφού οι κυρίαρχοι δεν είναι ικανοί να κυριαρχούν αποτελεσματικά. Μετά κατεβαίνουμε στους δρόμους και τους λέμε ότι είναι δικό τους λάθος; Τι λέμε ακριβώς; Ότι δεν ασκούν κυριαρχία αρκετά αποτελεσματικά; Είναι σίγουρα καλύτερο να δεχτούμε την πιο απλή εξήγηση και να πούμε ότι αν η σχέση κυριαρχίας βρίσκεται σε κρίση αυτό συμβαίνει επειδή οι κυριαρχούμενοι δεν πειθαρχούν αρκετά, επειδή δεν υποκλίνονται επαρκώς. Η έλλειψη υποταγής μας είναι η αιτία της κρίσης.

Το κεφάλαιο δεν είναι μόνο ένα σύστημα αδικίας, είναι ένα σύστημα που επιταχύνει την εκμετάλλευση, που εντείνει την καταστροφή. Αυτό μπορεί να αποδειχτεί με πολλούς τρόπους, με το νόμο της αξίας και τη συγκρότηση της αξίας από τον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο εργασίας ή από τις θεωρίες για την πτωτική τάση του κέρδους. Το νόημα ωστόσο είναι ότι το κεφάλαιο είναι μια δυναμική που επιτίθεται. Υπάρχει μια ατέρμονη προσπάθεια να κινείται συνεχώς πιο γρήγορα, ένας αέναος μετασχηματισμός του τι σημαίνει καπιταλιστική εργασία. Αυτό δεν αφορά μόνο την εντατικοποίηση της εργασίας στα εργοστάσια αλλά την συνεχώς αυξανόμενη υποταγή όλων των εκφάνσεων της ζωής στη λογική του κεφαλαίου. Η ίδια η ύπαρξη του κεφαλαίου είναι το αδιάλειπτο στρίψιμο της βίδας και η κρίση είναι απλώς η εκδήλωση ότι η βίδα δεν βιδώνεται αρκετά γρήγορα, ότι κάπου συναντά αντίσταση. Αντίσταση στους δρόμους και τις πλατείες ίσως, οργανωμένη αντίσταση σίγουρα, αλλά επιπλέον ίσως είναι η αντίσταση των γονιών που θέλουν να παίξουν με τα παιδιά τους, των εραστών που θέλουν να μείνουν μια ώρα ακόμη στο κρεβάτι, των φοιτητών που σκέφτονται ότι χρειάζονται χρόνο για κριτική σκέψη, των ανθρώπων που ακόμα ονειρεύονται ότι είναι άνθρωποι. Εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου, εμείς που δεν σκύβουμε αρκετά το κεφάλι, εμείς που δεν τρέχουμε αρκετά γρήγορα.

Και η κατάσταση της κρίσης έχει στ’ αλήθεια δύο διεξόδους. Η μία είναι να πούμε, συγνώμη για την έλλειψη υποταγής μας και να ζητήσουμε περισσότερη απασχόληση, περισσότερες δουλειές. «Σας παρακαλούμε, εκμεταλλευτείτε μας περισσότερο και θα εργαστούμε σκληρότερα και πιο γρήγορα, θα υποτάξουμε κάθε πτυχή της ζωής μας στο κεφάλαιο, θα ξεχάσουμε όλες αυτές τις παιδιάστικες ανοησίες του παιχνιδιού, της αγάπης και της σκέψης». Αυτή είναι η λογική της αλλοτριωμένης εργασίας, η αναποτελεσματική λογική της πάλης από και μέσω της εργασίας, που γίνεται αντιληπτή ως αλλοτριωμένη εργασία, ενάντια στο κεφάλαιο. Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη διέξοδο δεν είναι μόνο ότι χάνουμε την ανθρωπιά μας αλλά ότι αναπαράγουμε το σύστημα που μας καταστρέφει. Αν καταφέρουμε τελικά, πράγμα μάλλον απίθανο, να βοηθήσουμε το κεφάλαιο να ξεπεράσει τις κρίσεις του τότε θα συνεχίσει πιο γρήγορα, πιο γρήγορα, πιο γρήγορα να υποτάσσει κάθε μορφή ζωής, ανθρώπινης και μη, στις εντεινόμενες απαιτήσεις της παραγωγής αξίας. Και έπειτα θα έρθει μια άλλη κρίση και μετά μια άλλη και μια άλλη, όχι για πάντα επειδή ίσως δεν αρκετά μακριά η εξαφάνιση της ανθρωπότητας.

Η εναλλακτική, επειδή νομίζω ότι είναι η μόνη εναλλακτική, είναι να πούμε ανοιχτά όχι, λυπούμαστε, εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου και δεν θα γονατίσουμε, δεν θα δεχτούμε αυτό που μας κάνει το κεφάλαιο, είμαστε περήφανοι για την έλλειψη υπακοής και την άρνησή μας να υποκύψουμε στην καταστροφική δύναμη του κεφαλαίου. Είμαστε περήφανοι που είμαστε η κρίση του συστήματος που μας καταστρέφει.

Κοιτάξτε την Ελλάδα, το επίκεντρο της σημερινής χρηματοπιστωτικής κρίσης. Εκεί η κρίση είναι ξεκάθαρα κρίση ανυποταγής. Οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί δηλώνουν πως οι Έλληνες δεν υποκύπτουν αρκετά, δεν εργάζονται αρκετά σκληρά, τους αρέσει να κοιμούνται το μεσημέρι και να βγαίνουν το βράδυ και τώρα πρέπει να πάρουν ένα μάθημα, πρέπει να μάθουν τι σημαίνει αληθινός καπιταλιστικός εργάτης. Και δίνοντας ένα μάθημα στους Έλληνες προτίθενται επίσης να δώσουν ένα μάθημα στους Πορτογάλους, στους Ισπανούς, τους Ιταλούς, τους Ιρλανδούς και όλους τους υπόλοιπους ανυπότακτους του κόσμου.

Και απέναντι σε αυτή την κατάσταση υπάρχουν μόνο δύο εκδοχές. Η μία είναι να πούμε όχι, όχι, είμαστε καλοί εργάτες, απλώς δώστε μας περισσότερες δουλειές και θα σας δείξουμε πόσο σκληρά μπορούμε να εργαστούμε, θα ξαναχτίσουμε τον καπιταλισμό στην Ελλάδα. Και η άλλη εκδοχή είναι να πούμε, ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά. Θα παλέψουμε για να μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα με τον δικό μας ρυθμό, με τον τρόπο που εμείς θεωρούμε σωστό, θα παλέψουμε για τον μεσημεριανό μας ύπνο και να για να βγαίνουμε αργά το βράδυ. Επομένως λέμε όχι στο κεφάλαιο και στην καπιταλιστική εργασία, επειδή όλοι ξέρουμε ότι η καπιταλιστική εργασία κυριολεκτικά καταστρέφει τη γη, καταστρέφει τις συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Πρέπει να χτίσουμε μια διαφορετική μορφή κοινωνικότητας.
Η πρώτη λύση του να πούμε ότι είμαστε καλοί εργάτες μοιάζει περισσότερο απλή, περισσότερο προφανής αλλά πιθανώς είναι μόνο μια αυταπάτη επειδή οι περισσότεροι σχολιαστές αναφέρουν ότι η ύφεση στην Ελλάδα θα διαρκέσει πολλά χρόνια άσχετα με το πόσο θα συμμορφωθούν οι Έλληνες.

Αν θέλετε να μάθετε με τι μοιάζει η παράταση της αποτυχίας του κεφαλαίου χωρίς την ελπίδα μιας ριζικής αλλαγής, τότε απλώς κοιτάξτε πέρα από τα σύνορά σας την τραγωδία στο Μεξικό ή κοιτάξτε πιο κοντά τις δικές σας πόλεις. Η άλλη επιλογή του να πούμε όχι στο κεφάλαιο και να οικοδομήσουμε μια διαφορετική κοινωνική σχέση είναι αυτό που πολλοί Έλληνες προσπαθούν να δημιουργήσουν αυτή τη στιγμή από επιλογή και από ανάγκη. Αν το κεφάλαιο δεν μπορεί να παρέχει την υλική βάση ζωής, τότε πρέπει να την δημιουργήσουμε με άλλους τρόπους, συγκροτώντας δίκτυα αμοιβαίας υποστήριξης, διακηρύσσοντας «κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα» και οργανώνοντας ομάδες ηλεκτρολόγων που επανασυνδέουν το ρεύμα· με το «δεν πληρώνω» φόρους και διόδια· μέσω του κινήματος της πατάτας με το οποίο αγρότες διανείμουν αγροτικά προϊόντα κατευθείαν στις πόλεις σε πολύ χαμηλές τιμές, μέσω της ίδρυσης ανταλλακτικών παζαριών, της δημιουργίας κοινοτικών κήπων και της επιστροφής στην ύπαιθρο· επίσης με την ανάκτηση εργοστασίων, ενός νοσοκομείου και μιας εφημερίδας. Αυτή είναι μια περίπλοκη και πολύ πειραματική μορφή να προχωρήσουμε, στην οποία δεν υφίσταται σωστή πολιτική γραμμή ούτε επαναστατική καθαρότητα, αποτελεί μια προεικονιστική μορφή κοινωνικότητας όχι ακόμη αρκετά δυνατής ώστε να διασφαλίσει την επιβίωσή μας. Και πρέπει να υπάρχουν δεσμεύσεις, αλλά είναι ξεκάθαρα η κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να ωθήσουμε τα πράγματα και να ωθηθούμε και εμείς οι ίδιοι.

Ο κόσμος που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, είναι ένας κόσμος χωρίς απαντήσεις, ένας κόσμος όπου περπατάμε ρωτώντας, ο κόσμος ενός πειράματος. Αλλά καθοδηγούμαστε από το όχι μας ενάντια στο απάνθρωπο, ξεδιάντροπο, καταστροφικό καπιταλιστικό σύστημα και από ένα ουτοπικό αστέρι που ανατέλλει από τις ελπίδες και τα όνειρα αιώνων πάλης. Η κρίση επομένως μας φέρνει αντιμέτωπους με αυτές τις δύο επιλογές. Είτε θα επιλέξουμε τη λεωφόρο της υποταγής στη λογική του κεφαλαίου έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει ότι οδηγεί αναπόφευκτα στην αυτο-εκμηδένιση της ανθρωπότητας, είτε θα ακολουθήσουμε τα επικίνδυνα μονοπάτια, πολλά μονοπάτια, επινόησης ενός διαφορετικού κόσμου εδώ και τώρα, μέσα από τις ρωγμές που δημιουργούμε στην καπιταλιστική κυριαρχία. Και καθώς επινοούμε διαφορετικούς κόσμους βλέπουμε τώρα, καθαρά, πως εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου, εμείς είμαστε η κρίση ενάντια στην βιασύνη να καταστραφεί ο κόσμος και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Εμείς είμαστε ο νέος κόσμος που λέει «στα τσακίδια κεφάλαιο».

Τζον Χόλογουεη, Νέα Υόρκη, 18 Μαρτίου 2012

Μετάφραση: Κ.Ν.

περισσότερες πληροφορίες για τον Τζων Χόλογουεη:
και αρχείο με κείμενα του στα Αγγλικά:
http://libcom.org/tags/john-holloway 


δείτε επίσης εδώ περσινή ομιλία του Τζων Χόλογουεη 
στο "Φόρουμ για τον Κομμουνισμό" στο Λονδίνο όπου αναφέρεται
στο κατηλημμένο πάρκο Εξαρχείων σαν παράδειγμα αγώνα:




John Holloway (Μαρξισμός 2010) from iLESXI on Vimeo.

 

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

"Θα τον Ξεχάσεις" (για τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑ), του Simple Man

 



 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Θα τον ξεχάσεις, σου λέω. Θα τον ξεχάσεις μέσα στο άγχος και την πολυφωνία των επερχόμενων εκλογών. Θα τον ξεχάσεις,  γιατί δεν έβλεπες το πρόσωπό του χιλιάδες ώρες σε πάνελ τηλεοπτικών εκπομπών. Θα τον ξεχάσεις, γιατί δεν ήταν πολυγραφότατος , ούτε λαλίστατος, ούτε δημοφιλής.
Στο δέκατο του δευτερολέπτου που πέρασε η σφαίρα μέσα από ένα μυαλό που είχε την ατυχία να ονειρεύεται  θα τον αφήσεις στην μνήμη σου και θα τον φέρνεις στη θύμηση σου, όταν θα έχεις την συνηθισμένη στιγμιαία τσατίλα, σαν εκείνον που στήθηκε απέναντι από τα γραβατοδεμένα καθίκια της δημοκρατίας  φτύνοντάς τα με το αίμα του. Θα τον ξεχάσεις γιατί  δεν έχεις την ψυχική αντοχή να τον θυμάσαι.  
Τον έχεις ξεχάσει ήδη αφού το σιδερόφραχτο κάστρο της δημοκτατορίας  είναι ακόμα στην θέση του και τα πολιτικόμουτρα κάνουν τα πλάνα του προεκλογικού τους αγώνα αποδεικνύοντας ότι ούτε τον θάνατο στην πόρτα τους δεν φοβούνται.  Η σφαίρα ήδη έχει γίνει μπίλια που την παίζουν «αριστεροί» και δεξιοί στην προεκλογική τους ρουλέτα,  και δεν έγινε βόμβα, όπως ήλπιζες, στα θεμέλια αυτού του τεράστιου κρεοπωλείου ζωντανών ακόμα ψυχών. Τον έχεις ήδη ξεχάσει γιατί τον έχεις κάνει ήδη μελό. Τον έχεις μετουσιώσει σε αφορμή να δακρύζουν τα μάτια σου και όχι να οργίζεται η καρδιά σου.  Καρφώνεις σημειώματα αντίστασης στο δέντρο που έπεσε και δεν γίνεσαι εσύ το καρφί να τρυπήσει το λαρύγγι του ηθικού αυτουργού. Του πας λουλούδια και στεφάνια και περιμένεις την κηδεία του να κάνεις ακόμα μια ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας αντί ήδη να ράβεις  τα σάβανα αυτών που  σου έχουν πάρει τα μέτρα για την δική σου αόρατη κάσα.
Τον ξέχασες πριν καλά-καλά τον θυμηθείς. Δεν πρόλαβε  να γίνει το ήσυχο ουρλιαχτό του λόγος πολιτικός να αδράξεις το όπλο, να πλέξεις  κρεμάλες, να στήσεις στον τοίχο προδότες, να εκδικηθείς για Αυτόν που αρνήθηκε να ξεχάσει ότι το μόνο που δεν σκοτώνει, καμία ορατή και αόρατη σφαίρα,  είναι η -για  όλους εμάς- ξεχασμένη αξιοπρέπεια.

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

77χρονος Αυτοκτόνησε στην Πλατεία Συντάγματος
































Ένα τραγικό γεγονός σημειώθηκε λίγα λεπτά πριν τις 9 σήμερα το πρωί, στην πλατεία Συντάγματος.
Ένας άνδρας, 77 ετών, έβαλε τέλος στη ζωή του, με μία σφαίρα στο κεφάλι.

Ο αυτόχειρας κατέβηκε τα σκαλάκια που οδηγούν στην πλατεία και κατευθύνθηκε στο σημείο που βρίσκεται πριν την έξοδο του μετρό και τράβηξε την σκανδάλη.
Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος.

Στο σημείο βρίσκονται άνδρες της ΕΚΑΒ και της Αστυνομίας,  που έχουν αποκλείσει την περιοχή, ενώ ασθενοφόρο παρέλαβε τη σορό του, η οποία μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό.
Κατά τη μεταφορά της σορού του 77χρονου άνδρα, κάποιοι από τους παρευρισκόμενους χειροκρότησαν, ενώ άλλοι φώναξαν "όταν κλείνουν τα σπίτια του κόσμου, εκεί φτάνεις".

 "Δεν θέλω να αφήσω χρέη στα παιδιά μου"

Άνδρες της αστυνομίας έψαξαν τις τσέπες του άνδρα, για να εξακριβώσουν την ταυτότητά του, ενώ περισυνελέγη και το όπλο, με το οποίο έβαλε τέλος στη ζωή του.
Δύο αυτόπτες μάρτυρες που κάθονταν στο παγκάκι εκείνη τη στιγμή, έχουν ήδη οδηγηθεί στην Ασφάλεια για κατάθεση.
Η Αστυνομία συνεχίζει να ερευνά τα αίτια που τον οδήγησαν στο απονενοημένο διάβημα, πάντως σύμφωνα με πληροφορίες, ένας εκ των αυτοπτών μαρτύρων φέρεται να δήλωσε πως δευτερόλεπτα πριν τραβήξει τη σκανδάλη, ο 77χρονος είπε: "Δεν θέλω να αφήσω χρέη στα παιδιά μου".
Η Αστυνομία έχει εντοπίσει και ιδιόγραφο σημείωμα του αυτόχειρα.

Στο σημείωμα έγραφε: 

«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μία αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι'αυτή.
Επειδή έχω μία ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ, ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου.
Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (πιάτσα πορέτο του Μιλάνου)»
.


Το ιδιόγραφο σημείωμα, που βρέθηκε επάνω του, ο 77χρονος που έβαλε τέλος στη ζωή του με μία σφαίρα στο κεφάλι. To όνομα του ήταν Δημήτρης Χριστούλιας: 



























Αυτοκτονίες στην Ελλάδα


Σε μείζον κοινωνικό ζήτημα αναδεικνύεται το θέμα της αυτοχειρίας σε συνάρτηση με τα κοινωνικά αδιέξοδα που προκαλεί η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, σύμφωνα με τον αριθμό αυτοκτονιών που κατέγραψαν οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη κατά την τελευταία τριετία και τα στοιχεία που κατατέθηκαν στη Βουλή.

Αναλυτικότερα, οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες αυτοκτονιών από τις αρχές του 2009 έως τις 10 Δεκεμβρίου του 2011 ανέρχονται σε 1.727 και η αύξηση των αυτοκτονιών (τετελεσμένες ή απόπειρες) παρατηρείται κυρίως κατά τη διάρκεια του 2010 σε σχέση με το 2009, αφού σύμφωνα με τα στοιχεία σε 14 περιφέρειες της χώρας ο συνολικός αριθμός αυτοκτονιών το 2009 έφτασε τις 507, ενώ το 2010 καταγράφηκε σημαντική αύξηση της τάξης του 22,5%, φθάνοντας στις 622 και τέλος το 2011 κυμάνθηκαν σε ανάλογο επίπεδο υποχωρώντας στις 598.

Συγκεκριμένα, ο αριθμός των αυτοκτονιών ανά περιφέρεια καταγράφηκε ως εξής:

- Στην Αττική, το 2009 ανήλθαν σε 158, το 2010 σε 178, το 2011 σε 198.

- Στη Θεσσαλονίκη, το 2009 ανήλθαν σε 55, το 2010 σε 98, το 2011 σε 97.

- Στην Ανατολική Μακεδονία Θράκη, το 2009 ανήλθαν σε 30, το 2010 σε 39, το 2011 σε 30.

- Στην Κεντρική Μακεδονία, το 2009 ανήλθαν σε 34, το 2010 σε 42 και το 2011 σε 25.

- Στη Δυτική Μακεδονία, το 2009 ανήλθαν σε 9, το 2010 σε 11 και το 2011 σε 15.

- Στην Ήπειρο, το 2009 ανήλθαν σε 16, το 2010 σε 18 και το 2011 σε 16.

- Στη Θεσσαλία, το 2009 ανήλθαν σε 32, το 2010 σε 56 και το 2011 σε 46.

- Στη Στερεά Ελλάδα το 2009 ανήλθαν σε 34, το 2010 σε 28 και το 2011 σε 25.

- Στην Πελοπόννησο, το 2009 ανήλθαν σε 41, το 2010 σε 45 και το 2011 σε 36.

- Στη Δυτική Ελλάδα, το 2009 ανήλθαν σε 32, το 2010 σε 41 και το 2011 σε 41.

- Στην περιφέρεια Ιονίων Νήσων, το 2009 ανήλθαν σε 12, το 2010 σε 10 και το 2011 σε 8.

- Στο Βόρειο Αιγαίο, το 2009 ανήλθαν σε 5, το 2010 σε 12 και το 2011 σε 9.

- Στο Νότιο Αιγαίο, το 2009 ανήλθαν σε 12, το 2010 σε 14 και το 2011 σε 13.

- Στην Κρήτη, το 2009 ανήλθαν σε 37, το 2010 ανήλθαν σε 30 και το 2011 σε 39.

Σύμφωνα με την άποψη ειδικών, οι πραγματικές επιπτώσεις της κρίσης στην ψυχική και σωματική υγεία είναι αδύνατο να καταγραφούν με ακριβή τρόπο, αφού οι πραγματικοί αριθμοί τετελεσμένων αυτοκτονιών και αποπειρών είναι πολλαπλάσιοι των καταγεγραμμένων, είτε γιατί πολλές από τις απόπειρες δεν φθάνουν στα νοσοκομεία ως τέτοια περιστατικά, είτε γιατί αρκετά συμβάντα αυτοκτονιών συγκαλύπτονται υπό το φόβο του κοινωνικού στίγματος που συνδέεται με την άρνηση της ορθόδοξης εκκλησίας να θάψει τους αυτόχειρες.

Όσον αφορά τις επιπτώσεις της οικονομικής ύφεσης στη διακύμανση του αριθμού των αυτοκτονιών, έρευνες βασισμένες στην παρατήρηση ανάλογων φαινομένων σε διεθνή κλίμακα στο παρελθόν, έχουν καταλήξει σε υπολογισμούς που δείχνουν ότι όταν ο δείκτης της ανεργίας εμφανίζει αύξηση κατά 3% σε παρατεταμένη περίοδο, η θνησιμότητα από αυτοκτονίες σε άτομα ηλικίας κάτω των 65 ετών αυξάνεται κατά 4,5% περίπου, (Stuckler 2009, European Commission).

Η εν λόγω έρευνα, βασισμένη στην μελέτη των στατιστικών στοιχείων σε 26 ευρωπαϊκές χώρες τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, παρατήρησε ραγδαία αύξηση των θανάτων από αυτοκτονίες σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες κατά τη διάρκεια του 2009, χρονιά που χαρακτηρίζεται ως ορόσημο στην οικονομική κρίση της ευρωζώνης, σύμφωνα και με τον επίσημο δείκτη ανεργίας στα κράτη-μέλη της ΕΕ, ο οποίος κατέγραψε αύξηση της τάξης του 35% σε σχέση με τα επίπεδα του 2007 και παράλληλη αντιστροφή του δείκτη των αυτοκτονιών, ο οποίος παρουσίαζε συνεχή μείωση έως το 2007. Το 2008 ναι μεν η αύξηση ήταν μικρότερη του 1% στα νέα κράτη μέλη, αλλά στα παλαιά αυξήθηκε σχεδόν κατά 7%.

Ανάμεσα στις υπό εξέταση χώρες, μόνο η Αυστρία είχε λιγότερες αυτοκτονίες, (πτώση 5%), ενώ σε κάθε μία από τις άλλες χώρες καταγράφηκε τουλάχιστον 5% αύξηση, με έμφαση στις περιπτώσεις της Ελλάδας και της Ιρλανδίας οι οποίες χτυπήθηκαν ιδιαίτερα από τη χρηματοπιστωτική κρίση και οι οποίες παρουσίασαν τη μεγαλύτερη αύξηση στα ποσοστά αυτοκτονιών, της τάξης του 17% και 13% αντίστοιχα.

Πηγή: infographics.gr

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Tί συμβαίνει πραγματικά μέσα στην Βουλή! Μάθε και σκέψου αν θα ξαναψηφίσεις! Ένα άρθρο του Ν. Βαφειάδη











































Ο Νίκος Βαφειάδης που συχνά πυκνά διαβάζαμε τα άρθρα του στην "Καθημερινή" και στο "Κ" απολύθηκε πριν από ενάμιση μήνα, λόγω του παρακάτου άρθρου-έρευνα για τα τα 300 λαμόγια που μας κοροιδέυουν και ψηφίζουν αυξήσεις και ασυλία για τον εαυτό τους και περικοπές για μας!!!!

Αν νομίζεις ότι διαβάζοντας εφημερίδες στην Ελλάδα είσαι πληροφορημένος, μαλλον είσαι γελασμένος!!!!

Και οι... διάδρομοι έχουν προνόμια

«Η Βουλή είναι ο κορυφαίος δημοκρατικός θεσμός, μεσω του οποίου αντιπροσωπεύεται ο λαός δια των βουλευτών» (Από την ιστοσελίδα της Βουλής, που κόστισε … 1,1 εκατ. Ευρώ).

Πρωτοπήγα στη Βουλή, στις 4 Μαΐου, μία μέρα πριν από την ψήφιση του μνημονίου. Το κλίμα ήταν ιδιαίτερα τεταμένο, βουλευτές, υπάλληλοι και αστυνομικοί ανησυχούσαν μήπως οι διαδηλωτές έσπαγαν τον κλοιό και εισέρχονταν στο κτίριο. Την επόμενη μέρα, κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου, οι πόρτες κλειδαμπαρώθηκαν και οι επίδοξοι εισβολείς απωθήθηκαν με χημικά αέρια. Στη συνέχεια συνεργεία του δήμου ήρθαν και κλάδεψαν τις μουριές στη Βασιλίσσης Σοφίας. «Διαταγή από τον φρούραρχο, για λόγους ασφαλείας», με ενημέρωσαν όταν ρώτησα. Hδη όμως από τις αρχές του καλοκαιριού, το κλίμα είχε αλλάξει αισθητά και η ηρεμία είχε επανέλθει.

Τα εμπόδια

Απευθύνθηκα αρχικά στο γραφείο Τύπου του προέδρου και στη συνέχεια στον γενικό γραμματέα της Βουλής, Θάνο Παπαϊωάννου. Ζήτησα να μου επιτρέψουν να παρακολουθήσω, συνοδεία φωτογράφου, κάποιες μικρές στιγμές της κοινοβουλευτικής δραστηριότητας αλλά και να με φέρουν σε επαφή με τους επικεφαλής ορισμένων Διευθύνσεων, προκειμένου να αντλήσω κάποια επιμέρους στοιχεία. Από την αρχή προσπάθησαν να μου ορθώσουν εμπόδια. «Φωτογράφος απαγορεύεται από τον κανονισμό να έρθει μαζί σας, θα σας δώσουμε εμείς φωτογράφο, οι βουλευτές δεν επιθυμούν να φωτογραφίζονται στις προσωπικές τους στιγμές», μου ξεκαθάρισαν. Zήτησα να μου υποδείξουν σε ποιο άρθρο του κανονισμού αναφέρεται η απαγόρευση. «Οχι ο κανονισμός, κάποια άλλη διάταξη το απαγορεύει», τα γύρισαν. Ούτε όμως τη διάταξη μπόρεσαν τελικά να βρουν, με αποτέλεσμα να ξεχάσουν τα περί απαγόρευσης.

Καθυστέρησαν υπερβολικά να μου δώσουν τα στοιχεία που ζήτησα, αφήνοντας μάλιστα κάποια ερωτήματα αναπάντητα, όπως για παράδειγμα πόσοι λαμβάνουν βουλευτική σύνταξη και πόσοι από αυτούς παραμένουν βουλευτές, εισπράττοντας ταυτόχρονα και τη βουλευτική αποζημίωση.


«Ούτε ξέρω ούτε θέλω να ξέρω», μου είπε σχετικά ο γενικός γραμματέας. Αναπάντητο έμεινε και το ερώτημα πόσοι από τους δημοσιογράφους που απασχολεί ο τηλεοπτικός σταθμός της Βουλής (με συνολικό προσωπικό περίπου 100 άτομα) καλύπτουν ταυτόχρονα τον κοινοβουλευτικό έλεγχο για λογαριασμό άλλων ΜΜΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το κόστος του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής πλησιάζει για το 2010 τα 6 εκατ. ευρώ, ενώ η τηλεθέασή του είναι μόλις 0,3%.


Περίμενα επί δεκαπέντε μέρες να συναντήσω τον διευθυντή Ανθρωπίνου Δυναμικού, Κώστα Σταματόπουλο (οι υφιστάμενοί του δεν θυμούνταν καλά αν έλειπε στο εξωτερικό για το γάμο της κόρης του ή για την αποφοίτηση του γιου του). Οταν επιτέλους επέστρεψε και τον συνάντησα, μου έδωσε το χέρι του περιχαρής και μου είπε ότι θα έπρεπε να τον συγχαρώ γιατί είχε μόλις βγει σε πρόωρη σύνταξη και κατά συνέπεια θα έπρεπε να απευθυνθώ στον αντικαταστάτη του. Οπως και έκανα, χωρίς όμως αποτέλεσμα, αφού τελικά και εκείνος με παρέπεμψε πίσω στον γενικό γραμματέα.

Το λούστρο

Το κτίριο που στεγάζει το σημερινό κοινοβούλιο κατασκευάστηκε το 1840 ως ανάκτορο του Βαυαρού πρίγκιπα Οθωνα, τον οποίο είχαν επιβάλει ως βασιλιά οι τότε «προστάτιδες δυνάμεις». Παρακολουθώντας κάποια ολιγόλεπτη ξενάγηση μαθητών, που αποτελεί μια καθημερινή «ατραξιόν» και προσθέτει κάποια ζωντάνια στο χώρο, πληροφορήθηκα ότι ο χώρος που φιλοξενεί σήμερα τις συνεδριάσεις της Ολομέλειας ήταν παλαιότερα η αίθουσα χορού και παιγνίων... Λευκό μάρμαρο παντού, ακόμη και στο προαύλιο, όπου σταθμεύουν οι κυβερνητικές λιμουζίνες, ξύλο και δέρμα, χειροποίητα χαλιά και πολλοί πίνακες ζωγραφικής, που αγοράστηκαν σε πλειστηριασμούς τα τελευταία χρόνια, ενόσω βούλιαζε η πραγματική οικονομία της χώρας.
Πίνοντας καφέ...

Η μεγαλύτερη κίνηση μέσα στο κτίριο παρατηρείται στο καφενείο, ιδιαίτερα στην αίθουσα καπνιζόντων, και μπροστά από το ΑΤΜ στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, όπου σχηματίζονται μόνιμα ουρές. Κάποια κινητικότητα υπάρχει στην αρχή και στην Ολομέλεια, για τα μάτια του κόσμου, όπως και στις συνεδριάσεις των αμειβόμενων επιτροπών (246 ευρώ ανά συνεδρίαση). Σύντομα όμως οι αίθουσες αδειάζουν δραματικά, ενώ αλλεπάλληλες βάρδιες στενογράφων συνεχίζουν να εναλλάσσονται στα έδρανα. Αλλά και οι ελάχιστοι που παρίστανται για κάποιο διάστημα κατά κανόνα δεν παρακολουθούν τον ομιλητή και περιορίζονται σε δημόσιες σχέσεις κάνοντας αστειάκια ή συνομιλούν μέσω κινητού τηλεφώνου για άλλες υποθέσεις, πίνοντας τον καφέ τους. Παρ' όλες δε τις φαινομενικά αγεφύρωτες απόψεις μεταξύ των διαφορετικών συνιστωσών του πολιτικού φάσματος, θα δει κανείς στους διαδρόμους πως όλοι σχεδόν χαριεντίζονται μεταξύ τους. Αλλωστε, τα πολιτικά κόμματα δεν πλήττονται οικονομικά από την κρίση, όπως αποδείχτηκε και μετά την πρόσφατη κυβερνητική απόφαση για αύξηση κατά 30% της ετήσιας κρατικής επιχορήγησής τους, η οποία, από τα 37 εκατ. ευρώ που είχε περιοριστεί θα φτάσει τελικά το 2010 στα 49 εκατ. ευρώ. Συνολικά τα πολιτικά κόμματα χρωστούν 36 εκατ. ευρώ στο ελληνικό Δημόσιο και 245 εκατ. ευρώ στις τράπεζες.
Απολαβές και προνόμια

Το 2010 οι 300 της Βουλής θα μοιραστούν το ποσό των 42,5 εκατ. ευρώ. Συνεπώς ο μέσος όρος των μηνιαίων αποδοχών τους ανέρχεται σε 10.000 ευρώ. Το 50% της βουλευτικής αποζημίωσης φορολογείται αυτοτελώς και μόνο το υπόλοιπο 50% προστίθεται στα τυχόν άλλα εισοδήματα. Περίπου 35 εκατ. ευρώ θα μοιραστούν μέσα στο 2010 οι συνταξιούχοι βουλευτές ή οι σύζυγοι και οι άγαμες θυγατέρες θανόντων βουλευτών. Αλλο ένα κονδύλι 4,3 εκατ. ευρώ προορίζεται για τις συντάξεις των πρώην πρωθυπουργών. Σημειώνεται ότι για την κατοχύρωση βουλευτικής σύνταξης απαιτούνται μόλις 4 χρόνια, ενώ όσοι έχουν πρωτοεκλεγεί πριν από το 1993 συνταξιοδοτούνται από τα 55 τους χρόνια. Ο πρόσφατος σαρωτικός νόμος για το ασφαλιστικό δεν άγγιξε στο ελάχιστο τους επαγγελματίες της πολιτικής.

Επιπλέον, στους πρώην πρωθυπουργούς αλλά και στους πρώην προέδρους της Βουλής παραχωρούνται γραφεία μέσα στο Κοινοβούλιο, ακόμη και στην περίπτωση που δεν έχουν επανεκλεγεί βουλευτές, όπως είναι η περίπτωση του Κώστα Σημίτη. Τον πιο ευρύχωρο και ηλιόλουστο χώρο στον δεύτερο όροφο, με εξαιρετική θέα στον Εθνικό Κήπο, εξασφάλισε πρόσφατα ο Κώστας Καραμανλής.


Οσοι βουλευτές είναι άνω των 65 χρόνων λαμβάνουν ταυτόχρονα και βουλευτική αποζημίωση και βουλευτική σύνταξη. Οι συνταξιούχοι βουλευτές είναι οι μοναδικοί Ελληνες που έχουν τη δυνατότητα να λαμβάνουν παράλληλα και δεύτερη σύνταξη από το επάγγελμα που ασκούν ή ασκούσαν, εφόσον δεν εργάζονται στο Δημόσιο, ή και τρίτη στην περίπτωση που ήταν συνδικαλιστές, πρώην δήμαρχοι ή πρώην νομάρχες (χορηγίες). Μέσα στην τριετία 2010-2012 υπολογίζεται από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ότι μπορεί να δοθούν στους συνταξιούχους βουλευτές άλλα περίπου 80 εκατ. ευρώ που διεκδικούν αναδρομικά, λόγω των αναδρομικών αυξήσεων που πήραν πρόσφατα οι δικαστές (έχουν πάρει ήδη το 25%, ενώ το υπόλοιπο 75% θα καταβληθεί το Μάιο του 2011), όταν οι τελευταίοι αύξησαν τους μισθούς τους κατά περίπου 80%. Αποτελεί πάγια μέθοδο η διεκδίκηση εκ μέρους των συνταξιούχων βουλευτών των αυξήσεων που λαμβάνουν οι ανώτεροι δικαστικοί, οι οποίες μετά την τελική δικαίωσή τους επεκτείνονται και στους εν ενεργεία βουλευτές.


Οι βουλευτές δικαιούνται ένα κινητό τηλέφωνο (μέχρι 200 ευρώ μηνιαίως), οκτώ σταθερές γραμμές τηλεφωνίας (μέχρι 12.000 ευρώ), αυτοκίνητο (το μισθώνει η Βουλή με λίζινγκ), δωρεάν διαμονή σε κεντρικό ξενοδοχείο για τους βουλευτές της επαρχίας (70 ευρώ ημερησίως), γραφείο εκτός Βουλής και γραφική ύλη, ταχυδρομική ατέλεια, ατέλεια στις μετακινήσεις με λεωφορεία, σιδηρόδρομο και ακτοπλοΐα, καθώς και 52 αεροπορικά εισιτήρια μετ' επιστροφής για το νομό τους, εφόσον αυτός απέχει περισσότερα από 200 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Εχουν επίσης τη δυνατότητα λήψης άτοκων δανείων από τη Βουλή και χαμηλότοκων από τις τράπεζες. Και βέβαια, κάθε βουλευτής έχει στην υπηρεσία του τέσσερις δημοσίους υπαλλήλους αποσπασμένους και μετακλητούς καθώς και έναν επιστημονικό συνεργάτη, ο οποίος πληρώνεται από τη Βουλή.

Δεν φτάνουν οι καρέκλες...

Εκτός από τους 1.200 αποσπασμένους δημοσίους υπαλλήλους και τους επιστημονικούς συνεργάτες των βουλευτών, άλλοι 1.340, που έχουν προσληφθεί χωρίς διαγωνισμό, ανήκουν στο μόνιμο προσωπικό της Βουλής. «Το θέμα δεν είναι αν θα μας περικόψουν τους μισθούς τώρα, αυτό θα το αντέξουμε. Το θέμα είναι, όταν βγω εγώ σε πέντε χρόνια στη σύνταξη, θα υπάρχει τότε κάτι;» είναι το ερώτημα ενός παλαιού υπαλλήλου στον γ.γ., κατά τη διάρκεια μιας περιήγησης που μου έκανε ο τελευταίος στον πρώτο όροφο. Την τελευταία πενταετία, ο αριθμός των μόνιμων υπαλλήλων διπλασιάστηκε με διακομματική συναίνεση. Οι περισσότεροι είναι συγγενείς πολιτικών, βουλευτών, υψηλόβαθμων δικαστικών και αστυνομικών, ενώ ως υπάλληλοι έχουν προσληφθεί ακόμη και πρώην πολιτικοί, όπως ο πρώην ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Μανώλης Μαυρομάτης.

Αποτελεί κοινό μυστικό πως δεν προσέρχονται όλοι οι υπάλληλοι στην εργασία τους, διότι, αν έρχονταν όλοι, θα εδημιουργείτο το αδιαχώρητο. Περιμένοντας στον προθάλαμο του γ.γ., είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω προσωπικά πως δεν φτάνουν οι καρέκλες. Μόλις έβγαινε κάποιος για τσιγάρο, αμέσως τη θέση του, πάντα πίσω από μια οθόνη κομπιούτερ ακινητοποιημένη στο Facebook, καταλάμβανε ένας άλλος.


Οι 1.340 θα στοιχίσουν το 2010 στο ελληνικό Δημόσιο 54 εκατ. ευρώ. Είναι ενδεικτικό ότι ο νεοπροσλαμβανόμενος στη Βουλή που έχει τελειώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση (π.χ. προσωπικό καθαριότητας) λαμβάνει 1.900 ευρώ καθαρά μηνιαίως. Συνολικά, το 2010, οι υπάλληλοι της Βουλής (μόνιμοι, μετακλητοί, εξωτερικοί συνεργάτες) θα κοστίσουν στο ελληνικό Δημόσιο 106 εκατ. ευρώ.


Πέρα από τους δύο επιπλέον μισθούς (15ο και 16ο), που τελευταία ενσωματώθηκαν με τη μορφή επιδόματος στη βασική αποζημίωση, οι υπάλληλοι της Βουλής απολαμβάνουν μια σειρά από άλλα προνόμια. Είναι χαρακτηριστικό ότι την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή εξαιρέθηκαν από την υποχρεωτική υπαγωγή τους στον κλάδο κύριας σύνταξης του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ ακόμα και όσοι θα προσληφθούν από το 2011 και μετά. Συνταξιοδοτούνται έπειτα από 28,5 χρόνια υπηρεσίας και λαμβάνουν από το ταμείο αρωγής υπαλλήλων της Βουλής (ΤΑΥΒ) ένα εφάπαξ ίσο με δύο μηνιαίους μισθούς για κάθε έτος ασφάλισης (100.000 - 150.000 ευρώ ο καθένας). Περιέργως, το ΤΑΥΒ καρπώνεται την εκμίσθωση των κυλικείων, του εστιατορίου και των φιλοξενούμενων υπηρεσιών (Εθνική Τράπεζα κ.λπ.), ενώ έχει και τα δικαιώματα της ανακύκλωσης του χαρτιού.


Επίσης, από τη Βουλή μισθοδοτούνται και 74 ειδικοί φρουροί (άγνωστο πού υπηρετούν), ενώ καταβάλλεται και μηνιαίο επίδομα σε όλους τους αστυνομικούς που φρουρούν το Κοινοβούλιο.

Χαμάμ και λάπτοπ

Οταν δημιουργήθηκε σάλος με τη δημοσιοποίηση των προνομίων των υπαλλήλων της Βουλής, οι τελευταίοι τα έβαλαν με τους πάνω από 70 δημοσιογράφους που καλύπτουν το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, καταγγέλλοντας ότι τους έχει παραχωρηθεί προσωπικός χώρος στάθμευσης στο υπόγειο γκαράζ της Βουλής και ακόμη ότι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση λαμβάνουν δωρεάν από τη Βουλή καινούργιο προσωπικό φορητό υπολογιστή. «Αξιότιμε Πρόεδρε, αυτά τα λιοντάρια δεν ικανοποιήθηκαν όταν τους δωρίσατε δημόσια περιουσία, χαρίζοντάς τους προσωπικό φρουρούμενο χώρο στάθμευσης, δεν ικανοποιήθηκαν όταν τους χαρίσατε προσωπικά λάπτοπ, με χρήματα του σκληρά δοκιμαζόμενου από τα οικονομικά μέτρα Ελληνα φορολογούμενου», γράφει σε ανοικτή επιστολή προς τον Φίλιππο Πετσάλνικο ο συνδυασμός «Εργαζόμενοι εν δράσει».

Και, βέβαια, οι διαπιστευμένοι συντάκτες του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ μπορούν να στέλνουν τα παιδιά τους στον εξαιρετικό παιδικό σταθμό που λειτουργεί στο υπόγειο προς τη μεριά του Εθνικού Κήπου (επειδή έχουν αυξηθεί οι ανάγκες, δημιουργείται κι άλλος σε κτίριο που παραχώρησε στη Βουλή το υπουργείο Πολιτισμού στην Πλάκα) αλλά και να γυμνάζονται στο άρτια εξοπλισμένο γυμναστήριο (διαθέτει μέχρι και χαμάμ) με εννέα γυμναστές στο ιδιόκτητο πλην του ισογείου κτίριο της οδού Μητροπόλεως 1 και Φιλελλήνων, μαζί με τους βουλευτές, τους επιστημονικούς τους συνεργάτες και τους υπαλλήλους της Βουλής.

Ατιμωρησία

Η παραβίαση του συντάγματος και του κανονισμού της Βουλής αποτελεί καθημερινό φαινόμενο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μνημόνιο στήριξης ψηφίστηκε ως νομοσχέδιο, που απαιτεί 151 βουλευτές, και όχι ως διεθνής σύμβαση, που απαιτεί 180. Και ακόμη πιο χαρακτηριστικό πως την επομένη της ψήφισής του ψηφίστηκε τροπολογία-προσθήκη, βάσει της οποίας οι συμβάσεις δανεισμού ισχύουν από τη στιγμή της υπογραφής τους, χωρίς την προϋπόθεση της κύρωσής τους από το Κοινοβούλιο, ενώ το σύνταγμα προβλέπει πως καμία προσθήκη ή τροπολογία δεν εισάγεται για συζήτηση αν δεν σχετίζεται με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου που ψηφίζεται. Προβλέπει επίσης ότι, αν ένας βουλευτής απουσιάσει αδικαιολόγητα σε περισσότερες από πέντε συνεδριάσεις το μήνα, παρακρατείται υποχρεωτικά για κάθε απουσία το 1/30 της μηνιαίας αποζημίωσής του. Στην πράξη όμως, ενώ τα νομοσχέδια συζητούνται και ψηφίζονται σε άδεια έδρανα, ούτε ένα ευρώ δεν έχει παρακρατηθεί από κανένα βουλευτή. «Δεν έχουν γίνει υπερβάσεις στις απουσίες», με διαβεβαίωσε κατηγορηματικά ο γενικός γραμματέας.

Την ίδια στιγμή δεν γίνεται κανένας απολύτως έλεγχος στο «πόθεν έσχες» και στους τραπεζικούς λογαριασμούς των βουλευτών, ενώ οι μετοχές, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούν να ελεγχθούν διότι είναι ανώνυμες.


Το πλέον προκλητικό είναι ότι τα αδικήματα των υπουργών παραγράφονται με διαδικασίες εξπρές και οι βουλευτές παραμένουν ατιμώρητοι για όλα τα αστικά και ποινικά αδικήματα που διαπράττουν, επικαλούμενοι την ασυλία τους. Ο περιορισμός της βουλευτικής ασυλίας, που είχε προαναγγείλει στον νέο Κανονισμό της Βουλής ο Φίλιππος Πετσάλνικος, έμεινε στον αέρα, αφού τελικά και πάλι «θα ερευνάται» αν το αδίκημα για το οποίο κατηγορείται ο βουλευτής συνδέεται με την πολιτική του δραστηριότητα, όπως δηλαδή υποτίθεται ότι γινόταν μέχρι σήμερα...


Ενδεικτικό είναι ότι πολίτης που μήνυσε βουλευτή για εκβιασμό οδηγήθηκε τελικά ο ίδιος στη φυλακή έπειτα από αντιμήνυση που του έκανε ο βουλευτής, ο οποίος, λόγω της ασυλίας, ουδέποτε δικάστηκε.


το άρθρο βρέθηκε στο μπλογκ Βαθύ Κόκκινο: