Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

'Αγριες Απεργίες Στην Γαλλία // Πράξη και Σκέψη από τους Δρόμους της Γαλλίας
























#1.
Quelle est cette vie? - Τι ζωή είναι αυτή;

Τι ζωή είναι αυτή; Να σηκώνεσαι απ' το κρεββάτι με τη βία του πρωινού ξυπνήματος, της πολύωρης ταλαιπωρίας στις μεταφορές, κι έπειτα στην εργασία. Να υποφέρεις το κάθε αφεντικό, το θόρυβο των μηχανημάτων, τη φωτεινότητα μιας οθόνης, να σκύβεις το κεφάλι για να γίνεσαι πιο προσοδοφόρος για εκμετάλλευση. Μέχρι το σώμα σου να λυγίσει, από πόνους στην πλάτη, στο στομάχι, στις αρθρώσεις, στ' αυτιά... μπας και σου θυμίσει ότι δεν είναι μια μηχανή που μια βλάβη μπορεί να αντιμετωπιστεί με αντικατάσταση μ' ένα νέο κομμάτι, αλλά θα ναι για πάντα ελαττωματικό, και δως του φαρμακευτικά παρασκευάσματα που θα σε διαλύσουν ακόμα περισσότερο, η ζωή σου σαπίζει... μια ζωή μισθωτής σκλαβιάς.
Ο αλλότριος χαρακτήρας της εργασίας είναι εμφανής απ' το γεγονός ότι μόλις αρθεί ο οικονομικός εκβιασμός, κάθε σωματική εργασία αποφεύγεται σαν την πανούκλα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που συχνά κρύβεις απ' τον εαυτό σου: Ξεπουλάς τα ταλέντα σου στην εργασία, και πείθεις τον εαυτό σου ότι είσαι ικανοποιημένος έτσι, γνωρίζοντας ότι κατά βάθος καταστρέφεσαι και θες να ζήσεις χωρίς αυτόν τον βραχνά. Πόσο παράδοξο, η δικτατορία της οικονομίας που σ' αναγκάζει να ξεπουλιέσαι για να εξασφαλίζεις την επιβίωσει σε μετατρέπει σ' έναν εθελοντή δούλο: διακηρύσσεις ότι η εργασία είναι απαραίτητη! Έτσι, σε κάποια στιγμή ακούς το σώμα σου για να καταλάβεις ότι το κεφάλαιο σ' έχει να υπηρετείς έναν ρόλο, μέχρι να νιώσεις το κορμί σου να λυγίζει, κι ότι ποτέ δε θα μπορέσεις τελικά ν' απολαύσεις τη ζωή, μέχρι να πας χαμένος κι εσύ όπως τόσοι συνάδελφοί σου που ήξερες καλά και μια μέρα άκουσες πως πέθαναν "από επιπλοκές μακροχρόνιας ασθένειας".
Εκτός απ' το αν θα εργαζόμαστε μέχρι τα 60, τα 62 ή ακόμα παραπέρα, αυτό που διακυβεύεται εδώ είναι η ίδια η εργασία!
Σήμερα, κατεβαίνεις στη διαδήλωση πιστεύοντας ότι τα πράγματα μπορεί ν' άλλάξουν επειδή τα νούμερα, η φασαρία, η πολυχρωμία, οι ντουντούκες, είναι αρκετά για να πάρουν πίσω αυτόν τον νόμο που επιδεινώνει τις συνθήκες της ζωής μας. Μα το πλήθος από μόνο του δεν είναι δύναμη, τα πλήθη πάνε κι έρχονται. Οι ηγέτες "μας", συνδικαλιστές κι αριστεροί πολιτικοί είναι που μας μετράνε πόσοι είμαστε, γιατί γι' αυτούς δεν είμαστε παρά μια μάζα, που θα χειραγωγήσουν προκειμένου να διευκολύνουν την ανέλιξή τους στην εξουσία, ένα ταπεινό σκαλί. Μήπως αν φτάσουν εκεί, θα αλλάξουν τον νόμο; Με τίποτα! Επειδή απλά αυτή η κοινωνία που διέπεται από το κέρδος, δικτατορικά επιβάλει την παράταση του χρόνου εργασίας, καθώς έχει ανάγκη μια ολοένα και μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της ετον δρόμο της λιτότητας που έχουν επιλέξει.
Το πρόγραμμα της μπουρζουαζίας είναι το ίδιο σ' όλον τον κόσμο: Θα πρέπει να μοχθείτε ολοένα και περισσότερο, για όλο και περισσότερο χρόνο, και να το βουλώσετε.
Οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας, οι συνάδελφοί μας στη δουλειά... τους έχουν βάλει καλά στο μυαλό την μοιρολατρία. Για να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, άντε ίσως το πολύ να ρίχνουν το ένα ή το άλλο ψηφοδέλτιο σε μια κάλπη, αλλά τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά τα πράγματα. Κι όσο συνεχίζουν να εμπιστεύονται αυτούς που μιλούν στ' όνομά τους, η εκμετάλλευση εντείνεται. Να σταματήσουμε να αναθέτουμε τη δύναμή μας, γιατί γνωρίζουμε ότι με την πρώτη πλειοδοσία θα μας πουλήσουνε, αχώριστοι φίλοι αυτοί της κάθε κυβέρνησης.
Θα μπορούσαμε να είμαστε μια δρώσα δύναμη που θ' άλλαζε τον κόσμο. Σήμερα, αποδεχόμενοι τους κανόνες αυτής της διαδήλωσης, θα μείνουμε στον ρόλο του αιώνιου γκρινιάρη, που τον σαλαγάνε πάνω κάτω. Πείτε ό,τι θέλετε! Η δύναμη που εναποτίθεται στους αντιπροσώπους, προέρχεται από μας, είναι η δύναμή μας. Δύναμη ναρκωμένη μέσα μας, απορροφημένη απ' τη ρουτίνα -μετρό-δουλειά-τιβί- την απομόνωση, την μοναξιά, τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι μόνο κάποιος ανώτερος σωτήρας είναι σε θέση να μας σώσει, ενώ εμείς πεθαίνουμε στη δουλειά για έναν μισθό της πλάκας. Ο φόβος, η ρουτίνα, η παθητικότητα διέπουν κάθε πρόσχημα της ζωής μας.
Ε λοιπόν, ας βγούμε απ' την απομόνωσή μας! Να βρούμε ο ένας τον άλλον! αυτό που τρέμουν οι κυβερνώντες, μαζί και οι συνδικαλιστές εταίροι τους, είναι το να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας αντί να μετατρεπόμαστε σε θεατές και να θαυμάζουμε τους εαυτούς μας στην τηλεόραση, παραλυμένοι απ' την ανεπάρκειά μας. Θα τα 'χαναν αν οργανωνόμασταν με την παρέα μας, δυναμώνοντας περισσότερο πράγματα που κάνουμε ήδη: Καθημερινή αντίσταση -σαμποτάζ, καθυστερήσεις, κοπάνες, στάσεις εργασίας- μέχρι την οργάνωση άγριων απεργιών, και τη σύνδεση με άλλους αγώνες. Είμαστε όλοι μας σ' αυτόν τον κόσμο, αλλά τι σκληρό παράδοξο: σήμερα δεν είμαστε τίποτα. Τίποτα παρά πρόβατα που βαδίζουν πίσω απ' όποιον δίνει το βήμα.
Το μόνο που μπορεί να διασφαλίσει την νίκη των αναγκών μας είναι η οργάνωση της δύναμής μας αυτόνομα, έξω κι ενάντια σ' όλες τις δομές του κράτους! Έξω κι ενάντια από τα συνδικάτα κι όλα τα πολιτικά κόμματα, όπως κι αν ονομάζονται!
Des prolétaires  - Κάποιοι προλετάριοι (επαφή: proletairesenavant(a)hotmail.fr)

#2.
Nous sommes UN, soyons TOUT!
Είμαστε ΈΝΑ, να γίνουμε το ΠΑΝ!
Όπως οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φοιτητές, οι συνταξιούχοι... της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Κίνας, του Μπαγκλαντές, της Νότιας Αφρικής, της Αλγερίας, του Περού κι όλων των άλλων περιοχών του κόσμου,  κατεβαίνουμε με τη σειρά μας στους δρόμους στη Γαλλία. Είμαστε αυτή η "κολλητική ασθένεια" που τρέμουν όλες οι κυβερνήσεις όλων των χωρών κι όλων των πολιτικών τάσεων! Οι διαφορετικές διεκδικήσεις μας δεν είναι παρά έκφραση ΕΝΟΣ ΚΟΙΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ:
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ που μας επιβάλλουν παντού οι διαχειριστές του κεφαλαίου. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, στη στέγαση, στην υγεία, παντού... που ολοένα και περισσότερο υποβαθμίζονται. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ που οξύνεται παντού (αύξηση της κερδοφορίας, της έντασης της εκμετάλλευσης, της αποχαύνωσης στη δουλειά...)
Βεβαίως οι εκμεταλλευτές και οι συνδικαλιστές υπηρέτες τους ήδη προσπαθούν να εξουδετερώσουν τις διεκδικήσεις μας στα πλαίσια του ρεφορμισμού: διαπραγματεύσεις/αναθεώρηση/απόσυρση του νόμου, ακόμα και μια αλλαγή της κυβέρνησης... ό,τι θα ανταποκριθεί καλύτερα στις ανάγκες του Κεφαλαίου. Αν είναι να ικανοποιήσουμε τις ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις:
Η οικονομία είναι σε κρίση; Ας τελειώνουμε μ' αυτήν!
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ. Να εξαπλώσουμε και να βαθύνουμε το κίνημά μας! Να αυτοοργανωθούμε σε όλα τα επίπεδα! Να εμποδίσουμε με κάθε μέσο μια επιστροφή στην ομαλότητα!
Από δω και μπρος, ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΝ!
Διεθνιστές Προλετάριοι - http://proletairesinternationalistes.wordpress.com/

#3.

Retraites : pour en finir avec la société industrielle et les illusions de la gauche
Συντάξιοδοτικό: για να τελειώνουμε με τη βιομηχανική κοινωνία και της ψευδαισθήσεις της αριστεράς
(Φυλλάδιο που διανεμήθηκε στην Grenoble στη διάρκεια των τελευταίων δυο διαδηλώσεων.)

Εκατομμύρια άνθρωποι στον δρόμο. Καλέσματα για απεργία επ' αόριστον. Λιμάνια κλειστά εδώ και δυο βδομάδες. Διυλιστήρια μπλοκαρισμένα, ανακοινώνουν την επικείμενη έλλειψη καυσίμων. Χιλιάδες μαθητών που μπλοκάρουν τα λύκειά τους. Η αναταραχή γενικεύεται και το κίνημα ενάντια στην μεταρρύθμιση γίνεται πλέον αξιοσημείωτο. Παντού διαδίδεται αυτή η αίσθηση ότι κάτι παίζεται.
Αυτό το κίνημα, μέρος του οποίου είμαστε, όπως και αλληλέγγυοι με όλα τα πρόσωπα που αγωνίζονται σ' αυτό, είναι ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, κι ενάντια στην εκμετάλλευση γενικότερα. Είναι θεμιτό για τους ανθρώπους που εργάζονται όλην τους τη ζωή να αρνούνται να δώσουν άλλα δυο χρόνια τζάμπα. Αυτή η άρνηση είναι ακόμα πιο δικαιολογημένη τη στιγμή που ένα μοίρασμα του πλούτου που έχουν συσσωρεύσει λίγοι, θα μπορούσε να επιτρέψει σε όλους να έχουν μια αξιοπρεπή σύνταξη και ζωή.
Ωστόσο, μεγάλο μέρος της συζήτησης σήμερα αφιερώθηκε στην αριστερά και στους αντιπάλους της μεταρρύθμισης, όπου μας φαίνεται να εντοπίζεται ένα αδιέξοδο, τουλάχιστον επικίνδυνο. Στην πραγματικότητα, δεν γίνεται να υπάρξει αγώνας ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδιτικού συστήματος χωρίς μια σαφή άρνηση της ρομποτοποίησης της ζωής μας, και χωρίς να βγούμε απ' το δόγμα της ανάπτυξης και της απασχόλησης με κάθε τίμημα. Χωρίς μια τέτοια κριτική, δεν μπορεί να υπάρξει κανένα κίνημα με πραγματικές προοπτικές.
Για δεκαετίες, οι μηχανές και οι υπολογιστές υποκαθιστούν μαζικά την ανθρώπινη εργασία. Χάρη στην πρόοδο στην επιστήμη και την τεχνολογία, ας σημειωθεί και η συνεισφορά των ερευνητικών κέντρων της Grenoble, του INRIΑ ή του CEA-Minatec, της STMicroelectronics και της IBM, συσσώρευση κερδών πλέον απαιτεί την εκμετάλλευση λιγότερης ανθρώπινης εργασίας απ' ότι παλιότερα. Η έκθεση για τη δόξα του Vaucanson και του τεχνητού ανθρώπου, που στεγάζεται στο μουσείο dauphinois μέχρι τις 31 δεκέμβρη, είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει, το ποιός θέτει το ερώτημα: "Γιατί πρέπει να αντικατασταθεί ο άνθρωπος με μηχανές;"
Ο καπιταλισμός δεν είναι πια σε θέση να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για όλους. Μετά τους εργάτες και τους υπαλλήλους (στο ταχυδρομείο, την SNCF, τα καταστήματα ή τις τράπεζες), είναι η σειρά των δασκάλων προς την εξαφάνηση. Το σχολείο ήδη γίνεται ψηφιακό, προς όφελος των πολυεθνικών της πληροφορικής, και για κακό της εκπαίδευσης, και της ψυχικής υγείας των παιδιών. Ακόμα και οι προσωπικές υπηρεσίες τείνουν να αντικαταστήσουν τον άνθρωπο από ρομπότ.Στην Isère, το πρόγραμμα Empatic προσφέρει σε ηλικιωμένα άτομα μηχανική παρακολούθηση: καμμιά ανάγκη πλέον ανθρώπινης παρουσίας χάρι στους ηλεκτρονικούς αισθητήρες. Ζήτω η συνταξιοδότηση!
...το να σ' εκμεταλλεύονται γίνεται "προνόμιο"
Τα ρομπότ μας αντικαθιστούν λοιπόν. Το πρόβλημα, είναι ότι παραμένουμε λιγότερο ή περισσότερο εξαρτημένοι απ' την εργασία. Χωρίς δουλειά, δεν έχει μισθό, και το ψυγείο μένει άδειο. Όλοι οι άνθρωποι που απορρίπτονται για κάποιο μηχάνημα δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση. Έχουμε φτάσει στο στάδιο όπου το να πουλά κανείς την εργατική του δύναμη γίνεται προνόμιο. Αλλά τί προνόμιο; Οι θέσεις εργασίας που δημιουργεί ακόμα επώδυνα ο καπιταλισμός, είναι ολοένα και πιο άδειες, αποσυνδεδεμένες από τις βασικές μας ανάγκες, οι εργαζόμενοι περιορίζονται σε απλά βοηθητικά εργαλεία υπολογιστών και μηχανημάτων, κι εργοστασιακών μηχανών. Το κέρδος της παραγωγικότητας οφείλεις να αυξάνεται ακατάπαυστα, εκείνοι που εργάζονται πρέπει να μοχθούν όλο και περισσότερο, όλο και γρηγορότερα, όλο και πιο αποτελεσματικά.
Αποκλεισμένοι και άχρηστοι, ή εκμεταλλευμένοι και καταπιεσμένοι. Ιδού που καταντούμε. Δεν υπάρχει λύση για τα προβλήματα της σύνταξης ή της ανεργίας χωρίς έξοδο από τον καπιταλισμό και τη βιομηχανική κοινωνία. Για πόσο καιρό νομίζετε ότι αυτό το σύστημα θα συμβιβάζεται μ' ένα περιττό εργατικό δυναμικό;
Για να δικαιολογήσει την μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, η δεξιά μας εξηγεί: "σήμερα υπάρχουν λιγότεροι ενεργοί εργαζόμενοι, και περισσότεροι μη-ενεργοί. Είναι λοιπόν φυσιολογικό να δουλεύουμε περισσότερο για να πληρώνουμε τους συνταξιούχους". Κάτι στο οποίο οι οικονομολόγοι της αριστεράς και της άκρας αριστεράς απαντούν: "ακόμα και με μια ανάπτυξη της τάξης του 2%, το εθνικό προϊόν θα διπλασιαζόταν μέσα σε 40 χρόνια, και θα μπορούσαμε να δαπανήσουμε ένα πιο μεγάλο μέρος του για τη χρηματοδότηση των συντάξεων, χωρίς επιπρόσθετη καταβολή εκ μέρους των μισθωτών".
Για την αριστερά, το πρόβλημα είναι λοιπόν αποκλειστικά ένα πρόβλημα κατανομής των (σάπιων) καρπών της ανάπτυξης. Λες και οι συντάξεις, ή ευρύτερα η ανθρώπινη αλληλεγγύη, βασίζονται στην οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να τελειώνουμε με την ιδεολογία της ανάπτυξης. Το να βασιζόμαστε σ' έναν διπλασιασμό της παραγωγής μέσα σε 40 χρόνια είναι ένας καθαρός παραλογισμός. Το περιβάλλον μας δεν μπορεί να αντέξει μια τέτοια οικολογική καταστροφή. Για να μην μιλήσουμε για την υποβάθμιση της κοινωνικής ζωής. Διότι, για να παράγουμε περισσότερα, σημαίνει να παράγουμε περισσότερους υπολογιστές, περισσότερες τηλεοράσεις με επίπεδες οθόνες, περισσότερα κινητά τηλέφωνα, περισσότερα χάι-τεκ γκατζετάκια που αλλοτριώνουν, εξατομικεύουν και τελικά καταστρέφουν κάθε αληθινή σχέση μεταξύ μας. (αλήθεια εσείς, πόσους εικονικούς φίλους έχετε στο φέισμπουκ;)
Είναι η δουλειά ντροπή;
Το δεύτερο επιχείρημα της αριστεράς ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, συνίσταται σε μια άρνηση της παράτασης της διάρκειας της εργασίας επειδή αυτό θα αποτελούσε φραγμό στην απασχόληση των νέων. Ποιά απασχόληση όμως; Σε εργασίες που ικανοποιούν ποιές ανάγκες; Καμμία σημασία. Αυτό που μετράει είναι να τους βάλει όλους σε μια δουλειά.
Πρέπει να εγκαταλείψουμε τη λογική της απασχόλησης με οποιοδήποτε τίμημα. Καταρχήν, γιατί δεν υπάρχει πλέον εργασία για όλους (βλ. παραπάνω). Δεύτερον, επειδή δεν μπορούμε να υπερασπιζόμαστε καμμιά εργασία όταν αναπτύσσεται εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Δεν είναι καθόλου ντροπή να μην έχεις "εργασία" με την έννοια που έχει αυτή σ' αυτήν την κοινωνία: δηλαδή, μια δουλειά που γίνεται μόνο για τον μισθό, χωρίς δεύτερες σκέψεις για το περιεχόμενό της.
Είναι πιο αξιοπρεπές να μην εργάζεται, παρά να είσαι τραπεζίτης, στρατιωτικής, ερευνητής νανοτεχνολογίας ή πληρωμένος δημοσιογράφος. Απ' την άλλη, δε θέλουμε να περάσουμε τη ζωή μας χωρίς να κάνουμε τίποτα. Θέλουμε μιαν εργασία να τη διαλέγουμε, να μας γεμίζει, να τη θεωρούμε χρήσιμη. Προτιμούμε λοιπόν να μιλάμε για δραστηριότητα, όχι δουλειά.
Από που ν' αρχίσουμε;
Ως πρώτο βήμα, να οργανώσουμε τη βάση για να επιτύχουμε την απόσυρση του νομοσχεδίου.
Καχυποψία απέναντι στα κεντρικά συνδικάτα που θα μας πουλήσουν με το που θα τους δοθεί η ευκαιρία, και στους σοσιαλιστές που δε θα αποσύρουν το νομοσχέδιο ακόμα κι αν βγουν το 2012.
Όχι άλλες ημέρες δράσης-πυροτεχνήματα, να οικοδομήσουμε ένα συνεκτικό και διαρκές κίνημα.
Να παραλύσουμε τα οικονομικά, επιστημονικά και πολιτικά κέντρα.
Να εκμεταλλευτούμε τους αγώνες μας ως ευκαιρία να συναντηθούμε μεταξύ μας, να συζητήσουμε να ανταλλάξουμε απόψεις και γνώσεις.
Πάρτε το χρόνο σας να σκεφτείτε και να χτίσετε δομές αλληλεγγύης.
Να οργανωθούμε για να εμποδίσουμε κάθε επιστροφή στην ομαλότητα. Να κλείσουμε τα εργοστάσια και τα ερευνητικά κέντρα που μας βλάπτουν. Να παράγουμε συλλογικά ό,τι έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε, χωρίς την μεσολάβηση της βιομηχανίας.
Να αχρηστέψουμε αυτό το σύστημα που μας αχρηστεύει.
Grenoble, 12/10/2010
Grupe LIBELUDD
Libertaires, Luddites.
libeludd[arobase]laposte.net

για περισσότερα μεταφρασμένα κείμενα από τους φλεγόμενους Γαλλικούς δρόμους:
και για εκτεταμένη αναφορά στις πρακτικές του γαλλικού κινήματος:

"Όχι στις απολύσεις" έγραφε το πανό που ανάρτησαν στα Προπύλαια της Ακρόπολης




 














"Όχι στις απολύσεις" έγραφε το πανό που ανάρτησαν, το πρωί της Πέμπτης, στα Προπύλαια της Ακρόπολης, οι συμβασιούχοι του υπουργείου Πολιτισμού, οι οποίοι πραγματοποιήσαν συμβολική κατάληψη.

"Το "ΟΧΙ" αποκτά και μια ουσιαστική σημασία πλέον. Δεν μπορεί άνθρωποι που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες να απολύονται εν μία νυκτί", δήλωσε ο Νίκος Χασομέρης, πρόεδρος του Πανελληνίου Σωματείου Εκτάκτων Εργαζομένων του υπουργείου Πολιτισμού, ο οποίος κατήγγειλε την ηγεσία του υπουργείου για αδιαφορία.
Απαντώντας σε ερώτηση για τις συνέπειες τέτοιου είδους κινητοποιήσεων στη δημόσια εικόνα της χώρας, ο κ. Χασομέρης, τόνισε ότι «τα μάρμαρα από μόνα τους δεν λένε τίποτα. Κάποιοι άνθρωποι τα αναδεικνύουν. Χωρίς αυτούς δεν μπορεί να δουλέψει αυτό το μνημείο».

Όπως ενημερώνουν οι συμβασιούχοι, η κίνηση αυτή γίνεται για να ενημερώσουν τον κόσμο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι πρόκειται για συμβολική κίνηση.

Από σχετική απόσταση παρακολουθούσαν τα ΜΑΤ, που δεν επενέβησαν. Αρκετοί τουρίστες ωστόσο δήλωναν έκπληκτοι που δεν μπορούσαν να δουν τον Παρθενώνα.

Τελικά οι συμβασιούχοι κατέβηκαν λίγο πριν τις 2.00 το μεσημέρι και ο ιερός βράχος άνοιξε και πάλι για το κοινό. Ωστόσο η ζημιά είχε ξαναγίνει, αφού αρκετά ξένα ενημέρωσης έσπευσαν να καταγράψουν την εικόνα για το "όχι" των συμβασιούχων στο μνημόνιο.

Σήμερα είναι η 17η ημέρα των κινητοποιήσεων, ενώ οι συμβασιούχοι δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν, σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Οι συμβάσεις των εργαζομένων λήγουν στις 31 Οκτωβρίου.

Η αντίδραση του ΥΠΠΟΤ
«Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟΤ καταδικάζει την πρωτοφανή κίνηση ολιγάριθμων συμβασιούχων να ανέβουν στα Προπύλαια και να αναρτήσουν πανό, βάζοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια του μνημείου και δείχνοντας παντελή έλλειψη σεβασμού στην ιστορία και τους συμβολισμούς του, αλλά και στις προσπάθειες και τους κόπους των εργαζομένων όλα αυτά τα χρόνια. Το ΥΠΠΟΤ ζήτησε άμεσα την παρέμβαση εισαγγελέα», αναφέρεται σε ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, η οποία συνεχίζει ως εξής:
«Όσον αφορά στα αιτήματά τους, οι απαντήσεις του ΥΠΠΟΤ είναι σαφείς και έχουν δοθεί εξαρχής:
1. Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟΤ εξασφάλισε την καταβολή των δεδουλευμένων με ειδική νομοθετική ρύθμιση, σε αντίθεση με την προηγούμενη πολιτική ηγεσία που είχε περιοριστεί σε εμπαιγμούς και όχι σε λύσεις - γεγονός που οι συμβασιούχοι γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα. Η καταβολή των δεδουλευμένων βρίσκεται σε εξέλιξη και σύντομα θα ολοκληρωθεί. Ήδη όλα τα απαραίτητα χρήματα βρίσκονται στην περιφέρεια και προχωρά με γοργούς ρυθμούς η καταβολή των δεδουλευμένων, ενώ και στην Αθήνα έχει ξεκινήσει η αποπληρωμή.
2. Για τη ρύθμιση του 24μηνου, είναι γνωστό ότι το θέμα θα ρυθμιστεί κεντρικά από την κυβέρνηση και με ειδική αναφορά σε κάθε κατηγορία ειδικοτήτων στο σύνολο του δημόσιου τομέα.
3. Όσον αφορά στο αίτημα των συμβασιούχων για μονιμοποίηση, υπενθυμίζεται πως αυτό αντιβαίνει την ισχύουσα νομοθεσία.
Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟΤ από την πρώτη στιγμή, και μετά από σειρά συναντήσεων με εκπρόσωπους των συμβασιούχων, έδωσε τις παραπάνω σαφείς απαντήσεις. Οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων και άσκησης πιέσεων που γίνεται μέσα από την εκμετάλλευση των μνημείων μας και την αμαύρωση της εικόνας της χώρας διεθνώς, κρίνεται από την κοινή γνώμη».

δείτε επίσης το βίντεο από την επίθεση των Μ.Α.Τ. στους συμβασιούχους στις 14-10-2010:



Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

H Κρίση Είναι ο Καπιταλισμός // από την αναρχική ομάδα "Ο Χορός της Καρμανιόλας"










Μοιράστηκε στη πορεία 

της γενικής απεργίας στις 5 Μαΐου 2010.


«Μετανοείτε• 

ήγγικε γάρ η βασιλεία 

των οικονομικών»


"Σπρέντ, δευτερογενής αγορά ομολόγων δημοσίου, ασφάλιστρα κινδύνου, σορτάρισμα, οικονομική άνοδος, οικονομική κάθοδος, οικονομική κάμψη, ύφεση, χρεοκοπία, μηχανισμός στήριξης, ευρωπαϊκή ένωση, διεθνές νομισματικό ταμείο…"


Λέξεις, φράσεις, νοήματα που προκαλούν σύγχυση και πανικό. Φόβος κυριεύει τους πάντες ακούγοντας ειδικούς και επιστήμονες να αναλύουν αυτό το οποίο συμβαίνει με έναν επιτηδευμένα ακατανόητο τρόπο. Βέβαια η κατακλείδα είναι απόλυτα σαφής από όλους του ομιλητές: «η κρίση θέλει Δικαιοσύνη»…«η κοινωνία να αναλάβει το μερίδιο της δικής της Ευθύνης»…«Όλοι μαζί να συμφωνήσουμε και να χτίσουμε ένα νέο συλλογικό συμφέρον για τον τόπο και την κοινωνία»…«ανάληψη προσωπικών ευθυνών και Διαφάνεια».

Ο «διαφανής» λόγος για την επιμονή στην ασάφεια και στη σύγχυση είναι βέβαια σημαντικός για την διαστρέβλωση των νοημάτων και την μετατόπιση του βάρους των ευθυνών. Έτσι το νοηματικό περιεχόμενο της κρίσης που για τον κεφαλαιοκράτη σημαίνει συρρίκνωση των περιθωρίων κέρδους ταυτίζεται με το περιεχόμενο της κρίσης που για τον εργαζόμενο σημαίνει ανεργία, φόβο, αβεβαιότητα και εν τέλει μη επιβίωση. Η ανησυχία για "ένα εξοχικό λιγότερο" εξισώνεται με την "αγωνία για το αν θα έχω χρήματα να πληρώσω το νοίκι μου τον επόμενο μήνα". Το αδιέξοδο του καπιταλισμού και του κεφαλαίου μετατρέπεται σε «εθνική υπόθεση», ο μηχανισμός στήριξης ευρωπαικής ένωσης και ΔΝΤ «ήλθεν αμαρτωλούς σώσαι», την ώρα που το «επισηρόμενον μιαντήριο» προσπαθεί απεγνωσμένα να μετανοήσει αναζητώντας ελπίδες μέσα στη φορμόλη…

Η Κρίση Είναι ο Καπιταλισμός
Τελικά τι είναι αυτή η κρίση και ποιος φταίει; Μήπως η κρίση είναι χρηματοπιστωτική; Είναι αποτέλεσμα των «κερδοσκοπικών» χειρισμών κάποιων αδηφάγων golden boys; Μήπως είναι κρίση των εθνικών χρεών; Απαντήσεις που προσπαθούν να δοθούν σε επίπλαστα διλήμματα που θέτει η κυριαρχία για μια μη ταξική αποτίμηση των αδιεξόδων του παρόντος. Για την κρίση δεν φταίνε ούτε τα «χρυσά στελέχη», ούτε οι κερδοσκόποι, ούτε οι αγορές, ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι, ούτε οι ταξιτζήδες, ούτε οι βενζινοπώλες, ούτε οι μετανάστες. Για την κρίση φταίει ο ίδιος ο καπιταλισμός. 


Ευθύνη θα έχουμε αν παραδοθούμε στον βίαιο ορυμαγδό της συναίνεσης. Αν αποδεχτούμε την εφαρμογή πολιτικών που έχουν οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια - στο παρελθόν σε άλλες χώρες - σε αδιέξοδα και σε διαρκή εξαθλίωση. Αν συνεχίσουμε να ανταποκρινόμαστε στα κελεύσματα της αστικής νομιμότητας μιας και «δεν υπάρχει νόμος εκτός από το νόμο της δημοκρατίας». Αν συνεχίσουμε να παραμένουμε απαθείς, σιωπηροί και αμέτοχοι ενσωματώνοντας τον φόβο των εκμεταλλευτών ως κομμάτι ή/και παράγωγο της δικής μας αμηχανίας. Αν δεν αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας στη θέση των πληττόμενων, στη τάξη των καταπιεσμένων, που αρνούνται το «κοινό εθνικό συμφέρον» με τους κεφαλαιοκράτες.



Όταν είχε τεθεί παλαιότερα το ζήτημα της τυραννίας η επιλογή ήταν: «ή οι αλυσίδες ή τα όπλα του ΕΑΜ». Το τι θα επιλέξουμε στη παρούσα φάση είναι άγνωστο. Ωστόσο ας αναγνωρίσουμε ότι έχουμε πόλεμο όπου το Δίκιο το έχουν οι αγωνιζόμενοι.


το κείμενο δημοσιεύθηκε στο blog της ομάδας "Ο Χορός της Καρμανιόλας"

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Ανακοίνωση του Συντονιστικού Κατάληψης Α.Ε.Ι. Ρεθύμνου μετά τον εμπρησμό του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού από παρακρατικούς


























ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ Α.Ε.Ι. ΡΕΘΥΜΝΟΥ

 Μετά από Γενική Συνέλευση φοιτητών όλων των σχολών στο Πανεπιστήμιο Ρεθύμνου πάρθηκε απόφαση για αγωνιστικές κινητοποιήσεις (κατάληψη, εκδηλώσεις και διαδηλώσεις) εν όψει της συνόδου των πρυτάνεων για την προωθούμενη μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση, απότοκο της επιβολής του μνημονίου. Η συμμετοχή των φοιτητών ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και απέδειξε ότι οι φοιτητές δεν παζαρεύουν τη διάλυση του δημοσίου πανεπιστημίου. Η υπουργός επέλεξε να κρατήσει μακριά τους φοιτητές χρησιμοποιώντας την καταστολή της αστυνομίας και του παρακράτους. Η πορεία των φοιτητικών συλλόγων, που είχαν αποφασίσει να διαδηλώσουν μέχρι το ξενοδοχείο όπου γινόταν η σύνοδος των πρυτάνεων, διακόπηκε βίαια και αντιδημοκρατικά από τα Μ.Α.Τ.
Απέναντι στη μαζική δράση του φοιτητικού κινήματος, οι μηχανισμοί του παρακράτους έδρασαν με προβοκατόρικο τρόπο, στήνοντας αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι που βρίσκεται στο υπό κατάληψη πανεπιστήμιο. Στο χώρο του πανεπιστημίου εκείνη την ώρα υπήρχαν μέλη του φοιτητικού συλλόγου, οι οποίοι από τύχη γλίτωσαν από τα θραύσματα της έκρηξης. Από τη φωτιά καταστράφηκε ολοσχερώς ο χώρος, ενώ είναι χαρακτηριστικό της φασιστικής νοοτροπίας των δραστών ότι η βιβλιοθήκη και το αρχειακό υλικό του στεκιού χρησιμοποιήθηκαν ως προσάναμμα. Φεύγοντας, οι δράστες άφησαν την υπογραφή τους (νεοναζιστικά σύμβολα) στο χώρο της επίθεσης.
Η επίθεση αυτή δεν είχε ως στόχο μόνο το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι. Είχε ως στόχο το άσυλο, την κατάληψη ως μέσο πάλης και ολόκληρο το φοιτητικό κίνημα. Πρόκειται για μια προσπάθεια τρομοκράτησης του κινήματος, της ακαδημαϊκής κοινότητας και της τοπικής κοινωνίας.
Τέτοιες ενέργειες, όμως, δεν τρομοκρατούν το φοιτητικό κίνημα, αλλά αντίθετα το συσπειρώνουν και το κάνουν πιο δυναμικό, αποφασιστικό και μαχητικό. 
          Καλούμε τους φοιτητές να πάρουν μέρος στη γενική συνέλευση όλων των σχολών την Δευτέρα στις 14.00 στη Δ3.
Καλούμε όλον τον κόσμο στην πορεία που θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη στις 18.00 στο Δημαρχείο.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ Α.Ε.Ι. ΡΕΘΥΜΝΟΥ

THE DEMOCRACY ΟF HUNGER // To Openshowstudio παρουσιάζει τη δουλειά του Γιώργου Κακανάκη








Openshowstudio παρουσιάζει τη δουλειά του
Γιώργου Κακανάκη 
από 
27 Οκτωβρίου μέχρι 3 Νοεμβρίου 
και καθημερινά 6-11μμ. 
Κάθε μέρα διαφορετικοί συνεργάτες 
η ταυτότητα των οποίων θα ανακοινώνεται αυθημερόν, 
θα δημιουργούν μαζί του ζωντανά εικόνα και ήχο.

6-9: Live Posters
9-11:Live Music

PROGRAM IN PROGRESS:
27  OPENING+birthday party of mr comfort
Live Posters: the Kompany
Live Music: Manic Strip Teachers
28
Live Posters: Gastarbeiter
Live Music: Aktion Direct
29
Live Posters: Wolf & Jack
LIve Music: Madness Grenades
1 nov
live Music
kinomatik von reich

the rest to be updated...


Ο Γιώργος λέει:


"THE DEMOCRACY OF HUNGER

giorgos kakanakis A.K.A as Mr.Comfort A.K.A as _K
will invade the space with The Believers + The Rank and File
from october 27th til novemeber__

everyday comradecollaborators will work live in the space and in the evenings they will make sounds/music/noise

THIS IS NOT AN EHIBITION, IT IS A STOCKPILE OF PROPAGANDA MATERIALS "


The Believers say:
is it possible that the world should be so silent? Not a single creak, not a syllable, nothing. I tell you: I see many women and many men, all the time, in the light of day, and they are deaf mutes. Mouths gape wide open and screech into microphones, and all i can hear is a sort of gentle hissing, like water leaking. Whole peoples are swept by fire, whole peoples die screaming, yet it makes no more noise than the slight screeching of a comb drawn through hair.scarcely as much noise as a match burning into flame.

...
The Rank and File say:
what is important in an image_text is not only what it means, but what it does and incites to do/what it does: the charge of effect it contains and transmits/what it incites to do: the metamorphoses of this potential force into other things_other images_texts, decisions, acts of insubordination,destructive transmissions, erotic inspirations, economic initiatives_etc...


OpenShowstudio
Agias Eleousis 14 Metro Monastiraki
Athens, Greece

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Αστικές Εξεγέρσεις, από τον BlackAngel







Στην ιστορία έχουν καταγραφεί διάφορες εξεγέρσεις σε αστικό περιβάλλον και για διάφορους λόγους. Αναταραχή και πόλη είναι στενά συνδεδεμένες μια και είναι ο χώρος που στεγάζονται τόσο η εξουσία, όσο και ο πληθυσμός που καταπιέζεται ποικιλοτρόπως από την πρώτη. Η αποτελεσματικότητα των ταραχών είναι κυρίως πολεοδομικό θέμα: πόσο εύκολα μπορούν να κινητοποιηθούν οι εξεγερμένοι, πόσο ευάλωτα είναι τα κέντρα εξουσίας και πόσο εύκολα η εξουσία μπορεί να καταστείλει τους «ταραχοποιούς». Η πολεοδομία στηρίζεται από θεσμικούς μηχανισμούς που με τη σειρά τους ελέγχονται από την εξουσία. Οι επαναστάσεις αποφασίζονται στις μεγάλες πόλεις πλέον και έτσι η εξουσία αποφασίζει να αλλάξει τον πολεοδομικό χάρτη ώστε να αντιμετωπίσει τις εξεγέρσεις. Στο Παρίσι του 19ου αιώνα (πόλη με μεγάλη παράδοση σε αστικές «ανταρσίες»), δίνεται το χρίσμα ανακατασκευής ουσιαστικά της πόλης σε ένα νομάρχη τον Hausmann. Ο Hausmann, ευνοούμενος του Αυτοκράτορα και έχοντας υπό τις διαταγές του όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, απαλλοτριώνει τα στενάκια που αποτελούσαν χώρους διαφυγής για τους κυνηγημένους επαναστάτες και τα αντικαθιστά με ευθείς δρόμους που οδηγούν σε πλατείες. Δημιουργούνται για αυτό το σκοπό τριγωνικά οδικά δίκτυα με προνομιακή γωνιακή θέση (όποιος έχει επισκεφτεί το Παρίσι θα το διαπιστώσει αυτό ιδίοις όμμασι), τα γνωστά βουλεβάρτα, που διευκολύνουν το έργο των δυνάμεων καταστολής (δεν αλλάζει ο ρόλος τους δυστυχώς), μια και δε χρειάζεται να οδηγηθούν στα στενά με σκοπό να κυνηγήσουν το εξεγερμένο πλήθος, αλλά απλά περιμένουν τους επαναστάτες με τα οπλισμένα κανόνια τους στις πλατείες. Το Παρίσι αλλά και πολλές άλλες δυτικοευρωπαϊκές πόλεις αλλάζουν με γνώμονα μια στρατιωτική και κατασταλτική ανοικοδόμηση. Η πόλη τύπου Hausmann είναι γεγονός. Στην αστική αυτή αλλαγή, οι εξεγερμένοι δεν έμειναν απαθείς και ανενεργοί. Μελέτησαν το νέο αστικό τοπίο αλλάζοντας και τις τακτικές δράσης τους.Διανοούμενοι και άλλες πνευματικές προσωπικότητες της εποχής όπως ο Balzac, ο Hugo, ο Dickens, βρίσκουν χυδαίες τις μεταρρυθμίσεις του Hausmann, την ίδια στιγμή που βαρόνοι της εποχής όπως ο Von Moltke ή ο βουλευτής Picard, εκτιμούν το έργο του δηλώνοντας πως «οι σφαίρες δε ξέρουν να στρίβουν». Ο Bauntelaire, στο έργο του Les Fleurs du Mal (Τα Άνθη του Κακού), που αφιερώνει στον Hugo, αποτυπώνει τα συναισθήματα που προκαλεί η νέου τύπου πόλη (που σημειωτέον για χάρη της ασφάλειας που προσφέρει στην εκάστοτε εξουσία καταστρέφει ουσιαστικά τα περισσότερα αρχαία κτίρια που συνήθως ήταν «συνωστισμένα» στα απαλλοτριωμένα στενά), που αλλάζει, μια αλλαγή που η καρδιά του ανθρώπου δε μπορεί να ακολουθήσει. Αστικές αναταραχές παρατηρούνται από το Μεσαίωνα και πιο συγκεκριμένα από τη στιγμή που έχουμε ανάπτυξη των πόλεων και συγκέντρωση μεγάλου αριθμού κατοίκων μέσα σε αυτές. Οι περιοχές γύρω από τον Καθεδρικό ναό κατά κύριο λόγο αλλά και την αγορά, ήταν ιδανικές για εξεγέρσεις μια και συναθροίζονταν ο κύριος όγκος των πολιτών της πόλης-κράτους. Και στη προβιομηχανική περίοδο έχουμε μεγάλες αστικές αναταράξεις με την πτώση της Bastille να δεσπόζει (Γαλλική Επανάσταση), αλλά και το Palermo της Ιταλίας, στο οποίο μάλιστα έχουν καταγραφεί οι περισσότερες εξεγέρσεις (δώδεκα τον αριθμό). Η βιομηχανοποίηση της παραγωγής, η αύξηση του πληθυσμού και η μάζωξη της εργατικής κυρίως τάξης (για την πλειοψηφία δηλαδή) κάτω από άθλιες συνθήκες στο κλεινόν άστυ, προσδίδει ένα επαναστατικό χαρακτήρα, σε αυτές τις διαδηλώσεις που συνήθως «αποκρούονται» βίαια από το καθεστώς. Απλά σε αυτή την περίοδο ο καμβάς της πολεοδομικής ανάπτυξης που εμπεριέχει από τη μια μεσοαστικά οικήματα και από την άλλη μια αμιγώς βιομηχανική ζώνη, εξελίσσεται στα δύο αντίθετα άκρα της πόλης με αποτέλεσμα να επιδρά αρνητικά στη συνοχή μιας εξέγερσης. Βλέπουμε τόσο στο Λονδίνο («east end» με «west end», όσο και στο Paris («Concorde» με «Republique»), διαφορετικές περιοχές γεωγραφικά, κοινωνικά και πνευματικά. Δεν είναι τυχαίο που οι εξεγέρσεις που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα έχουν αφετηρία μια συγκεκριμένη περιοχή. Η εξουσία γνωρίζει το ρόλο τόσο αυτών των περιοχών όσο και των πανεπιστημίων για αυτό συχνά πυκνά (πολλές φορές και με προβοκατόρικες μεθόδους) «στοχοποιούνται» με σκοπό το «σκούπισμα» ή την κατάργηση του ασύλου.Οι δημοτικές αρχές παρουσιάζονται ευάλωτες στις εξεγέρσεις καθώς εκπροσωπούν την πεποίθηση ότι εξυπηρετούν τους πολίτες και όχι την εξουσία. Δεν είναι τυχαίο που οι εξεγερμένοι συνήθως κινούνται προς το δημαρχείο, τουλάχιστον σύμφωνα με το Γαλλικό πρότυπο εξέγερσης. Το μόνο «όπλο» της δημοτικής αρχής είναι ο πολεοδομικός μηχανισμός που αναφέραμε παραπάνω. Και για αυτόν τον «ενεργοποιούν» έχοντας πάντα υπόψη τους και αυτόν τον παράγοντα. Π.χ. οι συνοικίες του Brooklyn απέχουν εξεπίτηδες πολύ από το Δημαρχείο της New York. Είναι μια πολεοδομική επιλογή της δημοτικής αρχής για την αντιμετώπιση πιθανής εξέγερσης του πληθυσμού που κατοικεί υπό δυσμενείς συνθήκες στην εν λόγω περιοχή. Τέλος, οι κάτοικοι μιας περιοχής με δήμο, έχουν αναπτύξει έντονα το συναίσθημα της συμμετοχής στα κοινά. Για αυτό και προσπαθούν να κατηγοριοποιήσουν την 
«αγορά» (με την έννοια της ελεύθερης συνάθροισης διαφορετικών ανθρώπων) και να δημιουργήσουν περιοχές που η κάθε μία εξυπηρετεί και ένα σκοπό. Στην Ελλάδα έχουμε πχ το Γκάζι για διασκέδαση, το Παπάγου για ησυχία (εξου και το “υπνούπολη”), το Κολωνάκι για ψευτοπολυτέλεια κοκ. Με αυτό τον τρόπο «καταργούν» την αγορά με την αρχαία έννοια του όρου και όχι την εμπορική ιδιότητα μιας περιοχής. Το μόνο «αρνητικό» που έχει για την εξουσία η συγκεκριμένη επιλογή είναι πως ουσιαστικά κατηγοριοποιούν και τις κοινωνικές τάξεις με αποτέλεσμα να έχουν ορισμένες φορές αντίθετα αποτελέσματα από το επιθυμητό μια και με αυτόν τον τρόπο ενισχύουν την κοινωνική συνοχή του λαϊκού κινήματος. Μόνο «όπλο» της εξουσίας σε αυτή την περίπτωση είναι η αστική ανάπλαση των φτωχογειτονιών (για αυτό βλέπετε και στην Ελλάδα πρώην φτωχογειτονιές που η αριστερά είχε μεγάλη εκλογική παράδοση, να βρίσκεται στα «χέρια» συντηρητικών κομμάτων).
Αντίθετα πόλεις που είχαν βασιλική εξουσία, έχουν μεγάλες πλατείες και φαρδείς δρόμους ώστε να παρελαύνει ο Βασιλιάς και να χειροκροτούν οι υπήκοοι. Οι κάτοικοι αυτών των περιοχών υιοθετούν μια παθητική και θεατρική στάση. Ο πολίτης σε ρόλο θεατή – χειροκροτητή, μη μπορώντας να εξωτερικεύσει τα συναισθήματα που του γεννιούνται (βέβαια το θέατρο γεννά προβληματισμούς, ενώ μια παρέλαση ή η τηλεόραση στο σύνολο της ΟΧΙ). Η Washington D.C., τα ανάκτορα του Buckingham, η Sans Elysee, είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η αποτελεσματικότητα βέβαια της συγκεκριμένης πολεοδομικής επιλογής αμφισβητήθηκε από το γεγονός ότι οι πλατείες και οι μεγάλοι δρόμοι έγιναν ιδανικοί τόποι συγκέντρωσης μεγάλων αριθμών κατοίκων, ενισχύοντας ουσιαστικά το λαϊκό κίνημα και τη συνοχή του.Υπάρχουν βέβαια και περιοχές όπως η Prague, η Vienna, κλπ που ο αυτοκρατορικός δρόμος «συγγενεύει» με φτωχογειτονιές δημιουργώντας τον ιδανικό καμβά αναταραχής. Στο παρελθόν, οι βασιλιάδες αποσύρονταν στις εξοχικές τους κατοικίες και περίμεναν να καταλαγιάσει ο θόρυβος. Πέρα από το να στείλουν τις κατασταλτικές τους ομάδες εναντίον του εξεγερμένου όχλου, μια άλλη προσφιλής τους τακτική ήταν να επιστρατεύουν με διάφορες μεθόδους τους ευυπόληπτους πολίτες ενάντια στους «ανήσυχους» (σας θυμίζει κάτι αυτό;).Μια και αναφέρθηκα στο παρελθόν, είναι σημαντικό θαρρώ να αναφέρω πως οι εξεγέρσεις είχαν ένα χαρακτήρα προστασίας της εκκλησιαστικής έδρας από τους άθεους. Για αυτό είναι πολύ σημαντική η Γαλλική Επανάσταση. Γιατί μετά το 1789 «ενεργοποιείται» ο όρος κοινωνική εξέγερση για θέματα που αφορούν την ελευθερία, την ισότητα, τη φτώχεια κλπ κλπ. Για αυτό και οι απανταχού συντηρητικοί «πολεμούν» τη Γαλλική Επανάσταση και ότι αυτή μεταλαμπάδευσε στις επόμενες γενιές.Μετά τη Γαλλική Επανάσταση η εξουσία ενίσχυσε την άμυνα της με την αυξημένη παρουσία στρατώνων μέσα στις πόλεις και λίγο αργότερα (τον 19ο αιώνα) με τη δημιουργία των πρώτων αστυνομικών σωμάτων (απόδειξη ότι η αστυνομία δε δημιουργήθηκε με σκοπό να προστατεύει αλλά να καταστέλλει). Στη σημερινή εποχή, τα μέσα μεταφοράς έχει αποδειχθεί ότι διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο (κυρίως τα αυτοκίνητα) επειδή ανατρέπονται σχετικά εύκολα, καίγονται και χρησιμοποιούνται ως οδοφράγματα (λάβετε ως παράδειγμα τις αναταραχές στο Παρίσι όταν Δήμαρχος ήταν ο Σαρκοζί). Τα αυτοκίνητα επίσης χρησιμοποιούνται από τους αστούς για μια ειρηνική διαδήλωση (βλέπε τις κόρνες των Γάλλων αστών που διαλαλούσαν ότι οι Αλγερινοί είναι Γάλλοι), αλλά και εμποδίζουν το έργο της αστυνομίας (για αυτό και η αστυνομία σε περίοδο που υποπτεύεται κοινωνική αναταραχή, αποκλείει τα εποχούμενα από το κέντρο). Με τα μέσα μαζικής μεταφοράς (λεωφορεία, τρένα, τραμ, μετρό κλπ) μπορούν να διαδοθούν τα νέα μιας εξέγερσης αλλά και να καλυφθούν σχετικά γρήγορα οι τεράστιες αποστάσεις των σύγχρονων μεγαλουπόλεων. Η τεχνολογία επίσης αποτελεί «όπλο» στα χέρια τόσο της εξουσίας, όσο και των εξεγερμένων. Η αστυνομία με τη χρήση της τεχνολογίας μπορεί να διατελέσει πιο αποτελεσματικά το έργο της, όπως και οι διαδηλωτές όμως, μια και μπορούν πλέον να διαδώσουν τις θέσεις τους, το σημείο εκκίνησης, την ημερομηνία και άλλες πληροφορίες τόσο ενημερωτικές όσο και οργανωτικές.Τα Πανεπιστήμια που βρίσκονται στο κέντρο της πόλης αποτελούν επικίνδυνα (για την εξουσία) κέντρα αναταραχών για αυτό και αν παρατηρήσετε τα περισσότερα αμερικάνικα πανεπιστήμια βρίσκονται αποκεντρωμένα σε campus. Τα Πανεπιστήμια λόγω της έντονης πολιτικοποίησης τους, ως χώρος ελεύθερων ιδεών, αλλά και λόγω του ασύλου (που καλώς υπάρχει) αποτελούν εστίες δημιουργίας αναταραχών. Αυτό είναι εμφανές και δια γυμνού οφθαλμού τη σήμερον ημέρα. Οι κατοικίες επίσης των σύγχρονων «αθλίων», ιδίως αυτές που βρίσκονται κοντά στο κέντρο της πόλης αποτελούν κέντρα αναταραχών, διαφυγής αλλά και ανεφοδιασμού. Οι ένοικοι αυτών των κατοικιών γίνονται πιο επικίνδυνοι όχι μόνο λόγω ίδιας κοινωνικής κατάστασης, ένδειας κλπ αλλά και λόγω ίδιας φυλετικής σύνθεσης (βλέπε μετανάστες από την ίδια χώρα), με αποτέλεσμα την κοινωνική συνοχή ακόμη και σε ετερογενή πληθυσμό. Η ιδανική πόλη για αναταραχές θα πρέπει να είναι πυκνοκατοικημένη και όχι μεγάλη σε έκταση (το κέντρο της Αθήνας νομίζω πως αποτελεί ιδανικό παράδειγμα), να δύναται να τη διασχίσει κάποιος πεζοπορώντας, ενώ δε θα πρέπει να τη διασχίζει κάποιο ποτάμι γιατί είναι εύκολο για την αστυνομία να ελέγξει τις όχθες, αλλά και επειδή είναι παρατηρημένο κοινωνιολογικά πως οι άνθρωποι που ζουν στις αντίθετες πλευρές των ποταμών διατείνονται εχθρικά μεταξύ τους, με συνέπεια να διακυβεύεται η κοινωνική συνοχή της εξέγερσης (τρανό παράδειγμα η περιοχή του Λονδίνου γύρω από τον Τάμεση και του Παρισιού από τον Σηκουάνα). Το μέγεθος της πόλης επιδρά στη συνοχή της εξέγερσης. Είναι ευνόητο πως οι τεράστιες σημερινές μεγαλουπόλεις δεν είναι το ιδανικό τοπίο για αναστάτωση λόγω ακριβώς του γεωγραφικού τους μεγέθους.Έχει αποδειχθεί ότι οι αστικές αυτές αναταραχές δεν έχουν μεγάλη χρονική διάρκεια με αποτέλεσμα η πίεση που δέχεται η έδρα της πολιτικής εξουσίας να μην είναι μεγάλη. Η εκάστοτε εξουσία φοβάται εκτράχυνση των αναταραχών, όχι επειδή ανησυχεί για την ασφάλεια των πολιτών της, αλλά από το φόβο κατάλυσης της ίδιας της εξουσίας. Η χρονική διάρκεια επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό και από τους «στόχους» των διαδηλωτών που στις σύγχρονες πόλεις έχουν πολλαπλό χαρακτήρα. Ενώ οι πλούσιοι και γενικά οι σύγχρονοι «άρχοντες» έχουν προνοήσει και διαμένουν σε περιοχές απομακρυσμένες από το κέντρο, στο τελευταίο παραμένουν διάφορα δημόσια διοικητικά κτίρια, πανεπιστήμια, το δημαρχείο, δημοσιογραφικά κτίρια, έδρες πολυεθνικών εταιρειών, τράπεζες, και γενικά κτίρια που αντιπροσωπεύουν την ίδια την εξουσία. Με το γεωγραφικό μέγεθος της πόλης έχουμε μαθηματική αύξηση των στόχων, μια «ποικιλία» που δυσκολεύει τόσο την εξουσία όσο και τους διαδηλωτές όμως. Για την εξουσία αλλά και το εξεγερμένο πλήθος ένα κτίριο μιας πολυεθνικής έχει την ίδια αξία όσο και ένα δημόσιο κτίριο που στεγάζεται ένα υπουργείο. Για αυτό παρατηρούμε σε ορισμένα εξουσιαστικά κτίρια μια πολυτέλεια που παραπέμπει σε μεσαιωνικό κάστρο, δημιουργώντας πέρα από αίγλη, δέος και φόβο σε όποιον τα πλησιάσει. Τίποτε δεν είναι τυχαίο.Δεν πρέπει να ξεχνάμε – όπως και να υποτιμούμε – πως τα λαϊκά κινήματα και εξεγέρσεις έχουν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα και πως η πόλη αποτελεί το αναγκαίο φόντο που αυτά εξελίσσονται.
Υ.Γ.1. Χρησιμοποιήθηκε υλικό από την πλούσια βιβλιογραφία του Eric Hobsbawm, "
Η Πόλη στην Ευρώπη" του Leonardo Benevolo, "Αντεπανάσταση και εξέγερση" του Χέρμπερτ Μαρκούζε, "Θεωρία και πρακτική της εξέγερσης" και "Κυριαρχία & εξέγερση" του Αλφρέντο Μπονάνο, "Από την ιστορία στην πράξη" του Howard Zinn κλπ. Sky is the limit όσον αφορά τη βιβλιογραφία αδέλφια. ;-) 
Υ.Γ.2 Το άρθρο δημοσιεύτηκε εδώ: 
http://mavrosaggelos.blogspot.com/2009/12/blog-post.html

Τις Κυριακές το Αυτο-διαχειριζόμενο Πάρκο Εξαρχείων ανήκει στα παιδιά !


 








































ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 24/10
το Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο ναυαρίνου ανήκει στα παιδιά!
15:00 Μάγος Ατούκας, ταχυδακτυλουργικά
Φτιάχνουμε το καινούργιο μας παγκάκι
Εργαστήρι ψηφιδωτού από την Ελένη Αλεξίου και τον Πύρρο Φαλέκα
15:30 Ραμόνα - Κουκλοθέατρο από την Ελένη Ξυλούρη
Pepe Peperoni - Ζογκλερικά και άλλα
16:00 Εργαστήρι κατασκευής μουσικών οργάνων - φτιάχνουμε και παίζουμε κρουστά με τις Cornelia Flitner και Κατερίνα Μπέσση
17:00 Στα δέντρα του πάρκου
Θεατρικό παιχνίδι από τις Ιωάννα Ρεμεδιάκη, Αργυρώ Λογαρά, Καλλιόπη Σταματάρη
18:00 Φλαμένκο από τη Γιώτα Πεκλάρη, τραγούδι Γιώτα Ηρωίδου και κιθάρα Roland Hoffmann
18:30 Αφήγηση παραμυθιών από τις Παραμυθοκόρες Ιφιγένεια Κακριδώνη, Αντωνία Βέλλια, Βασιλεία Βαξεβάνη
19:00 Γοργόνα, Γοργονίτσα, από το Εικαστικό Θέατρο Κούκλας Πρασσειν Άλογα (διάρκεια 60')
Μια παράσταση της Εμμανουέλας Καποκάκη για μικρούς και μεγάλους εμπνευσμένη από το γνωστό παραμύθι του Χ.Κ.Αντερσεν.
21:00 Μουσικές από το Νικόλα dj set


http://parkingparko.blogspot.com/

το πάρκο ριζώνει στα Εξάρχεια κι όλοι, μεγάλοι και μικροί περνάμε τέλεια
!