Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Μήνυμα από την Τυνησία : "Νιάτα στη σκιά του Μπεν Αλί" από το nawaat.org























Είμαι μέλος της νέας γενιάς που έζησε στην Τυνησία κάτω από την ολοκληρωτική διακυβέρνηση του προέδρου Μπεν Αλί. Στο γυμνάσιο και το κολέγιο φοβόμαστε να συζητήσουμε για την πολιτική: "Υπάρχουν πληροφοριοδότες παντού" μας λένε. Κανείς δεν τολμά να συζητήσει για τέτοια ζητήματα δημόσια: όλοι είναι καχύποπτοι. Ο γείτονας σου, ο φίλος σου, ο μανάβης σου μπορεί να είναι χαφιές του Μπεν Αλί. Θέλεις να σε αρπάξουν από το σπίτι σου και να βρεθείς εσύ ή ο πατέρας σου σε κάποιο άγνωστο μέρος στις 4 η ώρα τα ξημερώματα;
Μεγαλώνουμε με αυτόν τον φόβο της δράσης, συνεχίζουμε τις σπουδές μας και τα πάρτι μας αγνοώντας την πολιτική. Στο γυμνάσιο αρχίζουμε να μαθαίνουμε ιστορίες για τη "βασιλική" οικογένεια. Πώς η Λεϊλά (Τραμπέλσι, η σύζυγος του προέδρου) πήρε τον έλεγχο μιας βιομηχανίας, πώς απαλλοτρίωσε την περιουσία κάποιου άλλου, πώς κάνει μπίζνες με την ιταλική μαφία.
Όλοι γνωρίζουν τι συμβαίνει αλλά δεν υπάρχουν αντιδράσεις. Σύντομα μαθαίνουμε ότι η τηλεόραση στην Τυνησία είναι η χειρότερη που υπάρχει. Όλα έχουν να κάνουν με το μεγαλείο του προέδρου Μπεν Αλί, το έργο του οποίου συνεχώς εκθειάζεται. Δεν ζούμε, απλώς νομίζουμε ότι ζούμε. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι όλα πάνε καλά αφού αποτελούμε μέρος της μεσαίας τάξης, αλλά γνωρίζουμε ότι, αν τα καφενεία είναι γεμάτα όλη μέρα, είναι επειδή οι άνεργοι συζητάνε για το ποδόσφαιρο.
Τα πρώτα νυχτερινά κέντρα ανοίγουν τις πόρτες τους και βγαίνουμε για να πιούμε και να απολαύσουμε τη νυχτερινή ζωή γύρω από το Σους και το Χαμαμέτ. Εκεί ακούμε και άλλες ιστορίες για την προεδρική οικογένεια. Για το πώς ένας Τραμπέλσι έδειρε κάποιον επειδή του έκανε κέφι ή για έναν άλλο που προκάλεσε ένα τροχαίο ατύχημα και μετά επέστρεψε αμέριμνος σπίτι για να κοιμηθεί. Ανταλλάσσουμε ιστορίες ψιθυριστά, με συντομία. Είναι ο δικός μας τρόπος να εκδικηθούμε. Με το κουτσομπολιό αισθανόμαστε ότι συνωμοτούμε.
Ακόμα και οι αστυνομικοί φοβούνται. Αν τους πεις ότι συνδέεσαι κάπως με την προεδρική οικογένεια, όλες οι πόρτες ανοίγουν, τα ξενοδοχεία προσφέρουν τα καλύτερα δωμάτιά τους, το πάρκινγκ είναι δωρεάν, οι κλήσεις της τροχαίας σβήνονται. Το Ίντερνετ είναι μπλοκαρισμένο και οι λογοκριμένες σελίδες αναφέρονται σαν σελίδες που δεν είναι δυνατόν να βρεθούν -λες και ποτέ δεν υπήρξαν. Οι μαθητές ανταλλάσσουν εναλλακτικούς σέρβερ με ραβασάκια και αναπτύσσεται μια ολόκληρη κουλτούρα γύρω από τη διαδικασία: "Έχεις κάποιον σέρβερ που να δουλεύει;".
Όλοι γνωρίζουμε ότι η Λεϊλά προσπάθησε να πουλήσει ένα νησί της Τυνησίας, ότι θέλει να κλείσει την αμερικανική σχολή για να προωθήσει τη δική της σχολή -όπως λένε οι ιστορίες που κυκλοφορούν. Στο Ίντερνετ και κάτω από τα θρανία μας ανταλλάσσουμε αντίγραφα του βιβλίου "Ο αντιβασιλέας της Καρθαγένης" (ενός ανατρεπτικού βιβλίου για τον ρόλο της Λεϊλά Τραμπέλσι και της οικογένειάς της). Αγαπάμε τη χώρα μας και θέλουμε πραγματικά τα πράγματα να αλλάξουν, αλλά δεν υπάρχει κάποιο οργανωμένο κίνημα: ο λαός είναι πρόθυμος αλλά η ηγεσία απουσιάζει.
Η διαφθορά, οι δωροδοκίες -θέλουμε απλώς να φύγουμε από εδώ. Κάνουμε αιτήσεις για σπουδές στη Γαλλία ή τον Καναδά. Είναι μια πράξη δειλίας και το ξέρουμε. Εγκαταλείπουμε τη χώρα "στα χέρια τους". Πηγαίνουμε στη Γαλλία για διακοπές και ξεχνάμε να επιστρέψουμε. Η Τυνησία; Είναι οι παραλίες του Σους και του Χαμαμέτ, τα νυχτερινά κέντρα και τα εστιατόρια. Ένα γιγαντιαίο ClubMed.
Και ύστερα το WikiLeaks αποκαλύπτει αυτό που όλοι ψιθύριζαν. Και ύστερα ένας νέος αυτοκτονεί. Και ύστερα 20 Τυνήσιοι σκοτώνονται σε μία μέρα. Και για πρώτη φορά βλέπουμε την ευκαιρία να επαναστατήσουμε, να εκδικηθούμε τη "βασιλική" οικογένεια που μας στέρησε τα πάντα, να ανατρέψουμε την κατεστημένη τάξη που συνόδεψε τα νιάτα μας. Μια μορφωμένη νεολαία που έχει κουραστεί και είναι έτοιμη να θυσιάσει όλα τα σύμβολα της παλιάς αυταρχικής Τυνησίας με μια νέα επανάσταση: την επανάσταση των γιασεμιών -την αυθεντική επανάσταση.

info:
το άρθρο εκδόθηκε στο ανεξάρτητο δίκτυο ενημερωσης από την Τυνησία http://nawaat.org/portail/
και μεταφράστηκε από την Αυγή : 
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=592969

Ακόμα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο από την Τυνησία που εκδόθηκε στην Γαλλία από την LeMonde : "Η εξέγερση της νεολαίας στην Τυνησία είναι πραγματική πολιτική εξέγερση" και μπορεί να διαβαστεί εδώ:
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=592953

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

"Σχετικά με το νόημα των κοινών", μια συζήτηση ανάμεσα στον Massimo De Angelis και τον Σταύρο Σταυρίδη














Πέρα από τις Αγορές και τα Κράτη: το commoning ως μια συλλογική πρακτική
Μια δημόσια συζήτηση των An Architektur με τον Massimo De Angelis και τον Σταύρο Σταυρίδη
An Architektur: Ο όρος «κοινά» εμφανίζεται σε διάφορα ιστορικά πλαίσια. Πρώτα απ 'όλα, ο όρος προέρχεται από τις περιφράξεις γης (land enclosure) κατά τη διάρκεια της προ-καπιταλιστικής περιόδου ή στις αρχές του καπιταλισμού στην Αγγλία. Δεύτερον, σε σχέση με το κίνημα, το ιταλικό κίνημα της αυτονομίας της δεκαετίας του 1960 και τρίτον, σήμερα, στο πλαίσιο των δικτύων διαμοιρασμού αρχείων (file-sharing δίκτυα), αλλά επίσης όλο και περισσότερο στο κίνημα της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης. Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα για το ενδιαφέρον σας πάνω στα κοινά;
Massimo De Angelis: Το ενδιαφέρον μου στα κοινά βασίζεται στην επιθυμία για τις συνθήκες που απαιτούνται ώστε να προαχθεί η κοινωνική δικαιοσύνη, βιωσιμότητα και να έχουμε όλοι ευτυχισμένη ζωή. Τόσο απλό. Πρόκειται για θέματα που αντιμετωπίζονται από μια μεγάλη ποικιλία κοινωνικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο, και τα οποία ούτε τα κράτη ούτε οι αγορές είναι ικανές να τα αντιμετωπίσουν. Οι κρατικές πολιτικές υποστήριξης της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι πολιτικές, οι οποίες δημιουργούν ακριβώς τις αντίθετες συνθήκες αυτών που επιδιώκουμε, δεδομένου ότι προωθούν τη λειτουργία των καπιταλιστικών αγορών. Οι τελευταίες με τη σειρά τους αναπαράγουν κοινωνικοοικονομικές αδικίες, ιεραρχικές διαιρέσεις της εξουσίας, περιβαλλοντικές καταστροφές, υπερβολικό στρες και αλλοτριωμένες ζωές. Ειδικά στο πλαίσιο των πολλών κρίσεων που αντιμετωπίζουμε σήμερα –ξεκινώντας από την πρόσφατη παγκόσμια οικονομική κρίση, και προχωρώντας στην ενεργειακή κρίση. στην κρίση τροφίμων και στην αντίστοιχη περιβαλλοντική κρίση- οι σκέψεις και οι πρακτικές γύρω από τα κοινά γίνονται ιδιαίτερα επιτακτικές.
Ένας νέος πολιτικός λόγος: από τα κινήματα στη κοινωνία
Massimo De Angelis: Τα κοινά αποτελούν ένα τρόπο ώστε να εγκαθιδρυθεί ένας νέος πολιτικός λόγος, ο οποίος βασίζεται και βοήθα να αρθρωθούν οι πολλοί υπαρκτοί, συχνά μειοψηφικοί αγώνες και αναγνωρίζει την δύναμή τους να αντιμετωπίζουν την καπιταλιστική κοινωνία. Μία από τις σημαντικότερες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι, πώς μπορούμε να προχωρήσουμε από το κίνημα στην κοινωνία; Πώς μπορούμε να διαλύσουμε τις διακρίσεις μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού των κινημάτων και να προωθήσουμε ένα κοινωνικό κίνημα το οποίο να μπορεί να αντιμετωπίσει τις πραγματικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στο να αναπαράγουνε την δικιά τους ζωή; Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις πραγματικές διαιρέσεις της εξουσίας εντός του «πλήθους» και να παράγουμε νέα κοινά με τα οποία θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε αυτές τις διαιρέσεις στις διαφορετικές κλίμακες της κοινωνικής δράσης; Πώς μπορούμε να αναπαράγουμε τη ζωή μας με νέους τρόπους και ταυτόχρονα να θέσουμε ένα όριο στην καπιταλιστική συσσώρευση;
Για μένα η συζήτηση γύρω από τα κοινά, έχει τη δυνατότητα να κάνει αυτά τα πράγματα. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι το κεφάλαιο επίσης προωθεί τα κοινά με το δικό του τρόπο, σε συνδυασμό με το ζήτημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Σήμερα το κυρίαρχο παράδειγμα που κυβερνά τον πλανήτη τα τελευταία τριάντα χρόνια – ο νεοφιλελευθερισμός- είναι σε αδιέξοδο, γεγονός που σημαίνει ότι ενδεχομένως τερματίζεται. Υπάρχουν ενδείξεις ότι σχηματοποιείται ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης του καπιταλισμού, στο οποίο τα κοινά είναι πολύ σημαντικά. Πάρτε για παράδειγμα τη συζήτηση για τα περιβαλλοντικά «παγκόσμια κοινά», ή το οξύμωρο σχήμα που λέγεται «βιώσιμη - αειφόρος ανάπτυξη», το οποίο είναι οξύμωρο διότι η «ανάπτυξη» γίνεται κατανοείται ως καπιταλιστική μεγέθυνση και αυτή είναι ακριβώς το αντίθετο απο αυτά τα οποία απαιτεί η βιωσιμότητα. Εδώ βλέπουμε καθαρά την πιο «έξυπνη εκδοχή του κεφαλαίου», η οποία αφορά τα κοινά ως την βάση της νέας καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ακόμα δεν έχουμε καπιταλιστική ανάπτυξη χωρίς περιφράξεις. Βρισκόμαστε  σε κίνδυνο να ωθηθούμε να γίνουμε ηθοποιοί στο δράμα των επόμενων χρόνων, το κεφαλαίο θα χρειαστεί τα κοινά και το κεφαλαίο θα χρειαστεί τις περιφράξεις και οι commoners (οι χρήστες των κοινών) θα βρεθούν σε αυτές τις δυο άκρες του κεφαλαίου, σε νέες πλανητικές ιεραρχίες και διαιρέσεις.
Τα τρία στοιχεία των Κοινών : Κοινοί Πόροι (pooled resources), Κοινότητες (community), Κοινές Σχέσεις (commoning)
Massimo De Angelis: Επιτρέψτε μου να απαντήσω στην ερώτηση για το ζήτημα του ορισμού των κοινών. Υπάρχει μια τεράστια βιβλιογραφία που θεωρεί τα κοινά ως πόρους για την χρήση των οποίων οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να πληρώνουν. Ότι εμείς μοιραζόμαστε είναι ότι έχουμε κοινό. Η δυσκολία με αυτόν το «πόρο – κεντρικό» ορισμό των κοινών είναι ότι είναι πολύ περιορισμένος, δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά. Εμείς χρειάζεται να τον ανοίξουμε και να τοποθετήσουμε τις κοινωνικές σχέσεις στον ορισμό των κοινών.
Τα κοινά δεν είναι απλώς πόροι τους οποίους μοιραζόμαστε – για να αντιληφθούμε τα κοινά πρέπει να συμπεριλάβουμε τρία πράγματα την ίδια στιγμή. Πρώτα απο όλα τα κοινά περιλαμβάνουν κάποιου είδους κοινούς πόρους (pooled resources), (κοινές δεξαμενές ή κοινές πήγες ή κοινά αποθέματα), οι οποίες γίνονται αντιληπτές ως μη εμπορικά (non-commodified) μέσα για την εκπλήρωση των αναγκών των ανθρώπων. Δεύτερον, τα κοινά οπωσδήποτε δημιουργούνται και διατηρούνται απο κοινότητες (communities) -αυτός βέβαια είναι ένα πολύ προβληματικός όρος και θέμα, αλλά παρόλα αυτά θα πρέπει να τον σκεφτούμε. Οι κοινότητες είναι σύνολα απο commoners (κοινωνούς), οι οποίοι μοιράζονται αυτές τις πήγες, τους κοινούς πόρους, και καθορίζουν οι ίδιοι και για αυτούς τους κανόνες σύμφωνα με τους οποίους παρέχεται πρόσβαση και χρήση στους κοινούς πόρους. Οι κοινότητες, ωστόσο, δεν είναι απαραίτητο να δεσμεύονται χωρικά σε μια τοποθεσία, μπορούν να λειτουργούν και σε διατοπικές σφαίρες. Επίσης δεν θα πρέπει να γίνονται αντιληπτές ως ομοιογενείς στα πολιτιστικά και στα υλικά χαρακτηριστικά τους. Επι πρόσθετα σε αυτά τα δυο στοιχεία – τους κοινούς πόρους και τις κοινότητες- το τρίτο και πιο σημαντικό στοιχείο για να αντιληφθούμε τα κοινά είναι το ρήμα «to common» (κοινωνώ, μοιράζομαι), πρόκειται για την κοινωνική διαδικασία η οποία δημιουργεί και αναπαράγει τα κοινά. Αυτο το ρήμα επανήλθε απο τον ιστορικό Peter Linebaugh, ο οποίος έγραψε ένα φανταστικό βιβλίο για τη Magna Carta του δεκάτου τρίτου αιώνα, στο οποίο  επισημαίνει την διαδικασία του commoning, του να δημιουργούνται κοινές σχέσεις, εξηγώντας πως οι commoners στην Αγγλία πήραν τη ζωή στα χέρια τους. Ήταν σε θέση να διατηρήσουν και να αναπτύξουν συγκεκριμένες λειτουργίες υπό τη μορφή των κοινών -συλλογή ξύλων απο δάση, ή να δημιουργήσουν χωριά σε βασιλικές γαίες- τις οποίες στη συνέχεια ανάγκαζαν τον βασιλιά να τους τις αναγνωρίσει δικαιωματικά.  Το σημαντικό εδώ είναι να τονίσουμε ότι αυτά τα δικαιώματα δεν χορηγήθηκαν απο τον κυρίαρχο, αλλά μάλλον οι ήδη υπάρχουσες κοινές λειτουργίες αναγνωρίστηκαν ως de facto δικαιώματα.


Μπορείτε να συνεχίσετε το διάβασμα αυτού του διαλόγου εδώ:

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

«Απειλούμενα τοπία» μια σημαντική έρευνα για το Αιγαίο από το περιοδικό Εύπλοια

















Εύπλοια   http://www.eyploia.gr/

27o Τεύχος | Δεκέμβρης 2010


«Απειλούμενα τοπία»


Ιδού μία υποθετική κατάσταση: Φανταστείτε πως κάποιοι ζωγράφοι σήμερα ξεκινούν, επάνω στον καμβά των πιο όμορφων πινάκων ζωγραφικής των Ντίρερ, Ρέμπραντ, Ρούμπενς, Ριούσκιν, Σεζάν, Τέρνερ, Βαν Γκογκ που απεικονίζουν τοπία, να ζωγραφίζουν πόλεις με σύγχρονα κτίρια, ημιτελείς οικοδομές, αυτοκινητόδρομους με επιβατικά και φορτηγά αυτοκίνητα, εργοστάσια, υψικαμίνους, λατομεία...
Η απάντηση είναι μία: Η ενέργεια θα χαρακτηριζόταν βανδαλισμός του αισχίστου είδους. Στην πραγματικότητα, σήμερα, δε θυσιάζονται τα εικαστικά αριστουργήματα που απεικονίζουν τη φύση, αλλά τα αριστουργήματα της φύσης καθ' εαυτά...

«Ευρωπαϊκή Σύμβαση του Τοπίου»

Κάθε χώρα αναλαμβάνει: Α) Να αναγνωρίζει νομικά τα τοπία ως ένα απαραίτητο συστατικό στοιχείο του ανθρώπινου περιβάλλοντος, ως μια έκφραση της ποικιλίας της κοινής πολιτιστικής και φυσικής  κληρονομιάς τους, και ως θεμέλιο της ταυτότητας τους.
Εuropean Landscape Convention, Συμβούλιο της Ευρώπης, 2000
ΝΟΜΟΣ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 3827 (ΦΕΚ Α 30/25.2.2010)

ΤΟ ΓΕΩΛΟΓΙΚΟ ΑΙΓΑΙΟ
o              Πέτρες και Πολιτισμός, του Χρίστου Γεωργούση
o              Γεωγραφία των νησιωτικών μεταλλευτικών εγκαταστάσεων, του Νίκου Μπελαβίλα

ΕΛΝΤΟΡΑΝΤΟ
o              «Είς Αθηναίος χρυσοθήρας». Του Μιχαήλ Μητσάκη

ΑΔΡΑΝΗ ΥΛΙΚΑ ΑΔΡΑΝΕΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ
o              Χάρτης παράνομων λατομείων στο Αιγαίο, της Εύπλοια

ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΟΙΚΟ-ΛΟΓΙΚΑ

ΠΕΡΙ ΛΙΘΩΝ

ΛΕΗΛΑΤΗΜΕΝΑ  ΝΗΣΙΑ

ΑΝΔΡΟΣ
o              Η πέτρα του σκανδάλου, του Αλέξανδρου Μαβή
ΓΥΑΛΙ
o              Το Νησί που Χάνεται, της Εύπλοιας
ΕΥΒΟΙΑ
o              Λάρκο: Ο Μέγας Χορηγός Ρύπανσης του νησιού, Συνέλευση Ελευθεριακών Χαλκίδας
o              Μετρούν 75 χρόνια οι αγώνες των εργατών στο Μαντούδι, της Κατερίνας Ρόββα
o              Κάρυστος - Λατομεία πέτρας, της Εύπλοιας
ΘΑΣΟΣ
ΙΚΑΡΙΑ
ΛΕΣΒΟΣ
o              Εγκαταλειμμένα μεταλλεία Λέσβου, του Παναγιώτη Παρασκευαΐδη
ΛΗΜΝΟΣ
o              Λημνία γη
ΜΗΛΟΣ
o              Συνθηκες εργασιας του μεταλλείου στο Βάνι . των Κ.Θ. Παπαβασιλείου - G.P. Glasby - Α. Λιακόπουλου
ΝΑΞΟΣ
o              Σμύριδα Νάξου
ΠΑΡΟΣ
ΣΑΛΑΜΙΝΑ
o              Πίσω από την πλαγιά, του Σταμάτη Σύρακα
ΣΑΜΟΣ
o              Μεταλλεία - λατομεία της νήσου Σάμου του Μιχάλη Μιχαλιάδη
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ - ΘΗΡΑ
o              Τα ορυχεία θηραϊκής γης στη Σαντορίνη, της Παρασκευής Μποζινέκη-Διδώνη
ΣΕΡΙΦΟΣ
o              Σέριφος
ΣΙΦΝΟΣ
o              Μεταλλευτική Δραστηριότητα  στη Σίφνο, της Ασημίνας Θεοδώρου
ΤΗΝΟΣ
o              Η Τήνος και το μάρμαρο. Του Αλέκου Ε. Φλωράκη
o              Βρισκόμαστε στο νταμάρι της Βαθής στην Τήνο. Του Γιώργου Βίδου
ΧΙΟΣ
o              Μεταλλεία Αντιμονίου Κεράμου, του Βαγγέλη Χαρίτου

Πριν από δυο περίπου μήνες ολοκληρώθηκε η διαβούλευση πάνω στο σχέδιο Τροποποίησης του Κανονισμού Μεταλλευτικών και Λατομικών εργασιών. Μπορείτε στην ηλεκτρ. διεύθυνση που ακολουθεί να δείτε το σχέδιο του ΥΠΕΚΑ και τα σχόλια των συμμετεχόντων στη διαβούλευση:

η έρευνα δημοσιεύτηκε στο σημαντικό ηλεκτρονικό περιοδικό

Εύπλοια   http://www.eyploia.gr/



Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ απόψεις, αγώνες, μαρτυρίες των Ιταλών Αυτόνομων (1970 - 1980) / Βιβλιοπαρουσίαση

































ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ
απόψεις, αγώνες, μαρτυρίες
των Ιταλών Αυτόνομων (1970 - 1980)


Έκδοση της Λέσχης Κατασκόπων του 21ου Αιώνα, Ιούνης 2010


Βιβλιοπαρουσίαση:

Έλεγαν παλιά, ακόμα και στα ‘80s, ότι η ιταλία είναι το εργαστήρι του καπιταλισμού. H ιστορία της ιταλικής κοινωνίας και του κράτους της, γεωγραφικά δίπλα μας, είναι γενικά άγνωστη· καθόλου περίεργο, αφού άγνωστη και μυθοποιημένη είναι και η ντόπια ιστορία. Aλλά στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, η ιταλία διέθετε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ κοινωνικών, πολιτικών, ιδεολογικών, ιστορικών συστατικών· τέτοιο που αν πράγματι η κυριαρχία των καπιταλιστικών προταγμάτων ήθελε κάπου να “γυμνάσει” τις δυνατότητες και τις αδυναμίες της στον πρώτο κόσμο, αυτό το μέρος θα μπορούσε να είναι κάλιστα η ιταλική χερσόνησος.
Στα μετά ‘68 χρόνια πάμπολλες κοινωνίες εξεδήλωσαν, μειοψηφικά ίσως αλλά έντονα, μαχητικά και πλούσια, κινήματα. Όμως ήταν το ιταλικό κίνημα που άφησε, τόσο στην κορύφωσή του όσο και στην πτώση του, έναν μεγάλο (και εν πολλοίς άγνωστο) πλούτο θεωρητικών, πρακτικών και οργανωτικών εγχειρημάτων (αλλά και ερωτημάτων) για σύγχρονη χρήση. H ιταλική (όπως, πατώντας σε διαφορετικά δεδομένα, και η λίγο μεταγενέστερη γερμανική) Aυτονομία υπήρξε (κατά την γνώμη μας) ό,τι πιο οξυδερκές και σύγχρονο ενάντια στον καπιταλισμό και στο κράτος έχει δημιουργηθεί “απ’ τα κάτω”, τα χρόνια που ακολούθησαν το μεγάλο παγκόσμιο κύμα των αρνήσεων στα ‘60s. Γιατί αυτή η ιδιαιτερότητα; Eπειδή ο ανταγωνισμός στην ιταλία (όπως και στην γερμανία) έχει μια μεγάλη παράδοση υψηλού επιπέδου θεωρητικής ανάλυσης και σύνθεσης των πρωταρχικών εμπειριών, μια παράδοση που κρατάει απ’ τα κομμουνιστικά κόμματα των αρχών του 20ου αιώνα ή ακόμα και πιο πριν.
Tο βιβλίο Aυτονομία: απόψεις, αγώνες, μαρτυρίες των Iταλών Aυτόνομων, 1970 - 1980 που εκδόθηκε στα μέσα του Iούνη απ’ την “Λέσχη Kατασκόπων του 21ου αιώνα”, είναι ένα ψηφιδωτό, μαστορεμένο στην ήττα: στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Πλήθος κειμένων (37 στο σύνολο) από διάφορες και διαφορετικές μεριές, καταγράφει την άμπωτη: ήδη η αδυναμία αναπροσανατολισμού του κινήματος έχει αφήσει χώρο στις πρωτοβουλίες του (ιταλικού) κράτους, που σε πρώτη φάση είναι μαζικά κατασταλτικές.
Eίναι μια καταγραφή καλειδοσκοπική για ένα κίνημα που μέσα στον πλούτο της έκρηξής του ήταν επίσης “αρθρωτό”. Xωρίς κεντρικές ηγεσίες, ποικιλόμορφο αλλά και με μια ικανή θεωρητική συνοχή στο απόγειό του,  κήρυξε έναν γενικευμένο πόλεμο απέναντι στο κράτος, την εργασία, τον πουριτανισμό, τους θεσμούς, τα κόμματα· κι ωστόσο, βρέθηκε να στενεύει διαρκώς τις δυνατότητές του συγκλίνοντας σ’ έναν αυτοκαταστροφικό μιλιταρισμό (πάντα είναι καταστροφική για τα κινήματα η στρατιωτικοποίησή τους) που έμοιαζε σαν “η τελική αναμέτρηση” - αλλά αυτό ήταν οφθαλμαπάτη. Eκατοντάδες χιλιάδες άντρες και γυναίκες, κυρίως νεαροί, εμπλούτισαν και εμπλουτίστηκαν απ’ την Aυτονομία - κι όμως: το 1982 ή το 1983 έμοιαζε να μην έχει απομείνει τίποτα· τίποτα εκτός απ’ τους χιλιάδες φυλακισμένους και τις κινήσεις συμπαράστασης σ’ αυτούς. Tα μολυβένια χρόνια τέλειωσαν στις φυλακές, στις προδοσίες, στη φυγή και τις αυτοεξορίες.
Ίσως ο καταλληλότερος καιρός για την έκδοση αυτού του βιβλίου στα ελληνικά να ήταν οι αρχές των ‘80s - φυσικά για την 30χρονη καθυστέρηση δεν ευθύνεται η “λέσχη”! Tο κίνημα στα μέρη μας επηρεάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 απ’ την ιταλική αυτονομία· επηρεάστηκε με τρόπο καθαρά “ελληνικό”: βιαστικά, χωρίς μέθοδο, αλλού πιο ουσιαστικά κι αλλού επιφανειακά. Aλλά τότε ακόμα, στις αρχές των ‘80s, υπήρχαν, σπερματικά έστω, κάποιες προδιαγραφές για την κατανόηση και την εκτίμηση της ιταλικής εμπειρίας.
Tριάντα χρόνια μετά τα δεδομένα στα μυαλά και στην κατανόηση έχουν αλλάξει όχι μια αλλά τρεις φορές. Kάποιοι σημερινοί αναγνώστες για παράδειγμα θα προσπαθήσουν να εκμαιεύσουν συμπεράσματα υπέρ του (λενιστικού, κι αυτό δεν είναι βρισιά) ένοπλου· άλλοι θα προσέξουν ότι οι αυτόνομοι έκαναν γενικά κριτική στις “ερυθρές ταξιαρχίες”· και αρκετοί, νεαρώτερης ηλικίας, θα βαρεθούν απ’ την “θεωρητική φλυαρία” διάφορων κειμένων, και θα τα διατρέξουν διαγώνια ψάχνοντας για κάποιο “σλόγκαν”, κάποια “ατάκα”.
Έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο να ανασυνθέσει κανείς, με βάση τις εμπειρίες των τελευταίων 10 ή 20 χρόνων, την καρδιά της δεκαετίας του ‘60 ή του ‘70 σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Έτσι κι αλλιώς η εργαλειοθήκη που κληρονομήσαμε απ’ την ιταλική αυτονομία είναι εξαιρετικά πολύτιμη για πολλούς λόγους εκτός απ’ αυτόν: δεν προσφέρει καμία έτοιμη λύση, ούτε καν κάποια έτοιμη υπόδειξη, για σήμερα και για αύριο.
Έτσι κι αλλιώς τα εργαλεία δεν δουλεύουν μόνα τους. Έτσι κι αλλιώς δεν επιβάλλουν καν την σωστή χρήση τους· μπορεί κάποιος να δοκιμάσει να καρφώσει μ’ ένα ψαλίδι ή να γράψει με μια πένσα. Έτσι κι αλλιώς πρέπει να παρατηρήσουμε με καθαρό μυαλό πολλά και να εφεύρουμε περισσότερα. Kι αυτό είναι το καλό βιβλίων σαν το Aυτονομία, βιβλίων δηλαδή που αναφέρονται στον προλεταριακό ανταγωνισμό έξω απ’ την εποχή που αυτός εξελίχθηκε: δεν αρκεί να σύρεις τα μάτια σου πάνω στις αράδες· δεν αρκεί καν να τα διαβάσεις... Πρέπει να ανακαλύψεις την ιστορικότητα των αληθειών που καταγράφουν και εκθέτουν.
Aλλιώς φτάνεις να πράτεις την ίδια την ιστορία σου σα νάσαι η Aλίκη στη Xώρα των Θαυμάτων.


το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε εδώ:

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

15χρονος Άγγλος μαθητής μιλά για την γενιά του
























Το Κενό Δίκτυο δημοσιεύει στον Κενό Φάκελο έναν εμπνευσμένο βίντεο-λόγο ενός υπέροχου 15χρονου Άγγλου μαθητή που μιλά για τις εμπειρίες της συμμετοχής του στις συγκρούσεις ενάντια στα μέτρα λιτότητας, τις περικοπές και τον τριπλασιασμό των διδάκτρων στην Αγγλία τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 2010. Με τον λόγο του διαλύει την κατασκευασμένη από τις οικονομικές και πολιτικές ελιτ καλά ριζωμένη κοινωνική ψευδαίσθηση και απαξία πως η σημερινή γενιά είναι απολίτικη και αδιάφορη. Σας καλούμε να δείτε το βίντεο και καλοσωρίζουμε με αυτό τον τρόπο την νέα γενιά και τα μαθητικά κινήματα στο πεδίο των παγκόσμιων επαναστατικών αγώνων αυτού του αιώνα.