Καλή κρίση και ευτυχισμένος ο νέος φόβος [Ενημέρωση για τις μεγάλες συγκρούσεις στο Αμβούργο] από την Antifa AK Κολωνίας

ΤΟ ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟΥ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗς ΠΟΛΙΤΙΚΗς ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗς ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ROTE FLORA ΣΤΟ ΑΜΒΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ.

Το άρθρο αυτό γράφτηκε αμέσως μετά τα γεγονότα στο Αμβούργο. Δεν μπορούμε να μεταφέρουμε όλες τις εντυπώσεις που μας άφησε αυτή η μέρα και ίσως άλλοι καταλήξουν σε διαφορετικά συμπεράσματα, τα οποία θέλουμε να διαβάσουμε και να συζητήσουμε. Κύριος σκοπός μας είναι να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τα γεγονότα υπό την αντεθνική, αντικαπιταλιστική προοπτική μας εδώ στη Γερμανία, ειδικά για τους συντρόφους μας διεθνώς που ρωτούν για πληροφορίες και οι οποίοι δεν μπορούν να τα παρακολουθήσουν όλα λόγω των γλωσσικών εμποδίων.
 

Μια αναφορά από την ομάδα εργασίας “Διεθνών Σχέσεων” της Antifa AK Κολωνίας

Το Σάββατο, η αστυνομία επιτέθηκε και σταμάτησε μια μεγάλη αυτόνομη διαδήλωση που είχε καλεστεί προς υπεράσπιση του κοινωνικού κέντρου “Rote Flora” στο Αμβούργο. Οι μεγαλύτερες ταραχές που έχουμε δει εδώ και χρόνια διήρκεσαν όλη την ημέρα και τη νύχτα, εκατοντάδες τραυματίστηκαν ή τέθηκαν υπό κράτηση. Οι διοργανωτές μιλούν για ένα “πολιτικό σκάνδαλο”˙ τα μέσα ενημέρωσης συζητούν για τη βία, την έννοια του συνταγματικού δικαιώματος του συνέρχεσθαι και τις παραβιάσεις εναντίον του από την αστυνομία˙ για το ριζοσπαστικό κίνημα, αυτή η περαιτέρω ποινικοποίηση ζωτικής σημασίας κοινωνικών αγώνων (μετά το Blockupy 2012, για παράδειγμα) σημαίνει ότι οι γραμμές του μετώπου κατά του κράτους και του κεφαλαίου μπορεί να σκληρύνουν.

Ποιος καλούσε για τι;

Πολλές οργανώσεις και πρωτοβουλίες κάλεσαν σε διαδηλώσεις το Σάββατο, οι οποίες ήταν όλες πολιτικά συνδεδεμένες. Η πρωτοβουλία για το δικαίωμα ασύλου των προσφύγων, το “Lampedusa - Group”, κάλεσε -όπως έκανε συχνά τις τελευταίες εβδομάδες- σε μια αντιρατσιστική διαδήλωση. Η πρωτοβουλία αυτή θα πρέπει να ιδωθεί στο πλαίσιο του αγώνα για τους πρόσφυγες, ο οποίος αναπτύσσεται στη Γερμανία εδώ και μερικά χρόνια. Στο Αμβούργο, έχει δημιουργήσει μεγάλη και έντονη πολιτική δυναμική, και έχει προσελκύσει την υποστηρικτική προσοχή διαφόρων τμημάτων της κοινωνίας, από αυτόνομους περιβαλλοντιστές έως φοιτητές και φιλελεύθερους.

Η πρωτοβουλία "δικαίωμα στην πόλη" κάλεσε επίσης σε συγκέντρωση και διαμαρτυρία, ειδικότερα κατά της έξωσης από το λεγόμενο “Esso-Houses”, ένα παλιό συγκρότημα κατοικιών στο Αμβούργο-St.Pauli με πάνω από 100 κατοικίες, καταστήματα, κλπ. Αυτή η οικιστική ενότητα πωλήθηκε σε επενδυτές το 2009, οι οποίοι είπαν ευθέως ότι ήθελαν να κατεδαφίσουν τα κτίρια αυτά και να οικοδομήσουν νέα, πιο κερδοφόρα κτίσματα. Οι εξώσεις από τα σπίτια έγιναν μόλις έξι ημέρες πριν από τη διαδήλωση, την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου! Το σύνθημα των διαδηλώσεων εκείνη την ημέρα ήταν “το δικαίωμα στην πόλη δεν γνωρίζει σύνορα”, κάτι που κατέστησε σαφή τη σύνδεση με τον αντιρατσιστικό αγώνα.

Η μεγαλύτερη διαδήλωση αναμενόταν από την πρωτοβουλία για τη σωτηρία του Rote Flora, το θρυλικό αυτόνομο κέντρο στην εξευγενισμένη περιοχή “Schanzenviertel” στο Αμβούργο. Το κοινωνικό κέντρο έχει απειληθεί με έξωση εδώ και μερικά χρόνια. Κατά καιρούς ο ιδιοκτήτης δείχνει πόσο σκληροπυρηνικός είναι και έτσι τώρα συζητιέται η ανάγκη για έξωση. Το Rote Flora -ένα από τα αυτόνομα κέντρα που αρνήθηκε να διαπραγματευτεί με τη διοίκηση της πόλης και επέλεξε μια στρατηγική αντίστασης- είναι ένα από τα σημαντικότερα σύμβολα της πρωτοβουλίας “δικαίωμα στην πόλη”, όχι μόνο στο Αμβούργο, αλλά σε ολόκληρη τη Γερμανία. Επιπλέον, οι πρόσφυγες γύρω από το Lampedusa-Group έχουν ισχυρές σχέσεις με την εναλλακτική αυτόνομη σκηνή γύρω από το Rote Flora. Όλα τα θέματα της ημέρας μπορεί να θεωρηθεί ότι αποκρυσταλλώθηκαν στη διαδήλωση για το Rote Flora (ρατσισμός, αποκλεισμός από την ανάπτυξη της πόλης). Οι άλλες διαδηλώσεις και συνελεύσεις ήθελαν να συμμετάσχουν στη διαδήλωση για το Rote Flora, η οποία ορίστηκε για το απόγευμα του Σαββάτου. Είναι σημαντικό να αναφερθεί επίσης η ισχυρή υποστήριξη από την κινητοποίηση αντιφασιστικών ομάδων.

Οι προηγούμενες ημέρες

Η κινητοποίηση είχε σημαντικά αποτελέσματα. Όχι μόνο λόγω της παραδοσιακά ισχυρής παρουσίας του αυτόνομου κινήματος στη Γερμανία, που συμπορεύτηκε στις διαδηλώσεις για το Rote Flora, αλλά και εξαιτίας των δεσμών μεταξύ των θεμάτων που περιγράφηκαν παραπάνω, τα οποία είναι αυτή τη στιγμή πιο σχετικά με την ριζοσπαστική αριστερά στο Αμβούργο. Αλλά η κινητοποίηση δεν έμεινε μόνο σε γερμανικό επίπεδο. Πολλοί άνθρωποι από την Ευρώπη, κυρίως από την αυτόνομη σκηνή, ταξίδεψαν στο Αμβούργο. Μια επιθετική διαδήλωση αναμενόταν.

"Εν-τοπίζοντας την ακαθόριστη εξουσία. Προς μια ανθρωπολογική προσέγγιση του Δεκέμβρη" του Αντώνη Αγγελή

Φώτος από Αθήνα 06.12.2013

 Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ήταν ένα γεγονός που έλαβε τρομακτικές διαστάσεις. Το δυστύχημα ήταν πως ο τρόμος αυτός επέδρασε κατασταλτικά τόσο για τον ελεγκτικό μηχανισμό καταστολής όσο και για τους ίδιους τους εξεγερμένους, το μεγαλύτερο μέρος τους τουλάχιστον. Αυτός ο τρόμος δεν προέκυψε από τις διαστάσεις της εξέγερσης αλλά από τα χαρακτηριστικά του απροσδόκητου, του μη αναμενόμενου, του ανεξέλεγκτου, του αυθόρμητου, όπως αυτά αποτυπώθηκαν στις πρακτικές και τις ταυτότητες των υποκειμένων μέσα στην εξέγερση.

Έτσι, μέσα στις καθημερινές, αναμενόμενες, σχεδόν καθιερωμένες πορείες διαμαρτυρίας μπορούσε κανείς να διακρίνει έναν τόσο μεγάλο αριθμό διαδηλωτών, που πιστοποιούσε μια πρωτοφανή μαζικότητα. Παράλληλα, μέσα στο πλήθος των διαδηλωτών υπήρχαν γονείς με τα παιδιά τους, μαθητές και φοιτητές, αναρχικοί, κομμουνιστές, συνδικαλιστές, άνθρωποι που άσχετα με το αν ανήκαν ή όχι σε κάποια πολιτική οργάνωση στα πλαίσια της εξέγερσης λειτουργούσαν αυθόρμητα και έβγαζαν την οργή τους άλλοτε σπάζοντας και καίγοντας, άλλοτε υποστηρίζοντας τις πρακτικές αυτές κοκ.

Όσο κι αν οι πρακτικές, που αναδείχθηκαν στο εξεγερσιακό σκηνικό των πόλεων, υπήρξαν περισσότερο ή λιγότερο αναμενόμενες, δε μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η αδιάκριτη υιοθέτηση των πρακτικών αυτών από έναν μεγάλο αριθμό διαδηλωτών και συνεπώς έναν μεγάλο αριθμό πολιτικών ταυτοτήτων προσδίδει στην εξέγερση τα χαρακτηριστικά του αυθόρμητου και ακαθόριστου. Προκύπτει λοιπόν στο σημείο αυτό ο προβληματισμός για το ποιες είναι οι σχέσεις, μεταξύ των διάφορων ιδεολογικό-πολιτικών ταυτοτήτων και των πρακτικών καθώς και το πώς λειτούργησαν αυτές μέσα στο χώρο τη εξέγερσης.

Έτσι, στις εξεγέρσεις του Δεκέμβρη υπήρξε εξαιρετικά εντυπωσιακή η μεγάλη συμμετοχή, η μαζικότητα, που αναδείκνυε μια κοινωνία σε γενικότερο αναβρασμό. Η ποικιλία των προβλημάτων-αιτημάτων ώθησε με τη σειρά της έναν μεγάλο αριθμό πολιτών και ταυτόχρονα μια μεγάλη ποικιλία ιδεολογικο-πολιτικών ταυτοτήτων στους δρόμους διεκδικώντας μέσα από διάφορες πρακτικές όχι κάτι συγκεκριμένο αλλά πολλά πράγματα μαζί.

 

Τί κάνουμε μετά το Όργιο?

Σύμφωνα με τον Γάλλο φιλόσοφο Μποντριγιάρ, στον οποίο ανήκει το παραπάνω ανοικτό ερώτημα, η λέξη «όργιο» συμβολίζει «όλη την εκρηκτική στιγμή της νεωτερικότητας», τη στιγμή της απελευθέρωσης σε όλους τους τομείς. Πολιτική απελευθέρωση, σεξουαλική απελευθέρωση, απελευθέρωση της γυναίκας, του παιδιού, των ασυνείδητων ενορμήσεων, απελευθέρωση της τέχνης. Απελευθέρωση λοιπόν παντού, πλην όμως: εικονική. Ζούμε την προσομοίωση της απελευθέρωσης.

Το ανθρώπινο βλέμμα, τύχη μοναδική και σημείο διαφοράς από τα ζώα, παράγει τον πολιτισμό και ταυτόχρονα συντηρεί τη δυστυχία και την κρίση μέσα σ’αυτόν. Καθώς το βλέμμα είναι ηρακλείτειο στη φύση του («Τα πάντα ρει»), η εικόνα λειτουργεί ως μια ισχυρή ψευδαίσθηση ότι ο άνθρωπος μπορεί να ακινητοποιήσει τη στιγμή, να ακυρώσει το θάνατο της αληθινής στιγμής, αυτής που βιώνεται μονάχα μία φορά στη ζωή. Ολόκληρος ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει προκύψει από αυτήν την επιθυμία του Ανέφικτου: Να ακινητοποιηθεί ο Χρόνος. Όμως στη σημερινή εποχή ζούμε αυτό το παράδοξο, ας μου επιτρέψετε τη λέξη, τη «διαστροφή του βλέμματος». Το βλέμμα έχει εκτροχιαστεί από την υπηρεσία της εγγενούς επιθυμίας του ανθρώπου να ακινητοποιήσει το Χρόνο και επιταχύνει διαρκώς προς όλες τις κατευθύνσεις, ακολουθώντας τον καταιγισμό εικόνων που παράγει ο σύγχρονος πολιτισμός.

Τα πάντα μπορούν να ιδωθούν, τα πάντα πρέπει να βλέπονται, όλα πρέπει να είναι διαφανή. Η Διαφάνεια έχει καταστεί πρωταρχική επιδίωξη του πολιτισμού της Εικόνας (μένει να αναρωτηθούμε: διαφάνεια για ποιους;). «Κανένα ταμπού, κανένα όριο», λέει μια διαφημιστική καμπάνια. Στην ταινία του Κιούμπρικ Μάτια Ερμητικά κλειστά, ένα πολιτικό σχόλιο πάνω στον πολιτισμό της εικόνας, αναφέρεται ότι το ζητούμενο σήμερα είναι «η εκτύφλωση με την υπερβολή εικόνων», «να ρίξουμε στάχτη στα μάτια», «να θαμπώσουμε». Μέσα σ’ αυτήν την εικονική φούσκα του βλέμματος τα πάντα επιταχύνονται χωρίς να πηγαίνουν πουθενά, γιατί επιταχύνουν στο κενό: από το χρήμα ως τα συναισθήματα και από το σεξ ως την επανάσταση. Η εικόνα είναι η νεωτερική φυλακή που κατασκεύασε το αόρατο σύστημα, που γι’ αυτό παραμένει αόρατο, για να μπορεί να ελέγχει τα πάντα, μολύνοντας τον άνθρωπο με έναν – θα λεγες – πορνογραφικό ιό που έχει διεισδύσει στα πάντα: όχι μόνο στα σεξουαλικά, αλλά σχεδόν σε όλους τους τομείς, από την τέχνη ως την οικονομία και από την πολιτική ως τη θρησκεία. Ο Μποντριγιάρ γράφει χαρακτηριστικά ότι «υπάρχει μια αμοιβαία μόλυνση όλων των κατηγοριών, όπου το σεξ δεν βρίσκεται πια μέσα στο σεξ, αλλά οπουδήποτε αλλού». Όταν το κάθε τι είναι σεξουαλικό, τίποτε δεν είναι πια σεξουαλικό και το σεξ χάνεται μέσα στην ατέρμονη προσπάθεια προσδιορισμού του. Πρόκειται για μια εξαιρετικά αποτελεσματική στρατηγική εξορκισμού του σώματος δια της υπερβολής των σημείων του σεξ, πολύ πιο αποτελεσματική από την «παλιά καλή καταστολή» δια των απαγορεύσεων.

Αντίθετα από ο,τι πιστεύουμε, το σώμα δεν είναι ο βασικός πρωταγωνιστής στο πορνό. Δεν αρκεί η συνουσία στην εικόνα του πορνό, πρέπει να δείξουμε ότι συνουσιαζόμαστε, πράγμα που προϋποθέτει ότι πρέπει να δείξουμε ότι ξέρουμε να δείχνουμε. Με άλλα λόγια: «Όχι πια: Υπάρχω, είμαι εδώ, αλλά: Είμαι ορατός, είμαι εικόνα, look, look!». «Άλλοτε το σώμα ήταν η μεταφορά της ψυχής, κατόπιν έγινε η μεταφορά του σεξ, σήμερα δεν είναι πια μεταφορά κανενός απολύτως πράγματος», γράφει ο Μποντριγιάρ. Από δω ίσως να πηγάζει και η μελαγχολία μας, αυτό το συναίσθημα του κενού που μας συνοδεύει σαν σκιά: διότι η μεταφορά ήταν κάτι ωραίο, φορέας του Νοήματος, που έπαιζε με τη διαφορά και με την αυταπάτη της διαφοράς. Όταν ο Άντι Γουόρχολ έλεγε θριαμβευτικά «Όλα τα έργα είναι ωραία, δεν έχω να διαλέξω, όλα τα έργα του καιρού μας είναι ισάξια» ήταν βεβαίως μπροστά από την εποχή του γιατί ανακοίνωνε την κατάργηση των κριτηρίων αξιολόγησης, το τέλος των διαφορών, φυσικά στο εικονικό πλαίσιο της προσομοίωσης της πραγματικότητας, το οποίο έχουμε προσπαθήσει να περιγράψουμε σε αυτές τις λίγες γραμμές.

Στην πορνογραφική εικόνα διακρίνουμε τέσσερα χαρακτηριστικά. Πρώτον, η ταχύτητα, η επίσπευση της σεξουαλικής σκηνής. Ένας διάλογος πέντε δευτερολέπτων αρκεί για να μας εισαγάγει στο ξεκούμπωμα του παντελονιού. Όλα συμβαίνουν ωσάν το σεξ να συγκροτεί το σύνολο των διαπροσωπικών μας σχέσεων.
Δεύτερον, ο κορεσμός. Η συσσώρευση αυτόματων, επαναλαμβανόμενων σκηνών σεξ είναι ένα παιχνίδι που δεν αντιστοιχεί τόσο σε μια λογική σειρά εικόνων, όσο σε έναν συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας του ματιού. Επιπλέον, όλα πρέπει να φωτίζονται, να φαίνονται όσο καλύτερα γίνεται. Γι’ αυτό και τα σώματα πρέπει να είναι τελείως ξυρισμένα, διότι η τρίχα κρύβει, «σκοτεινιάζει» την εικόνα. Τρίτον, ο επαγγελματισμός του σώματος.  Σημασία δεν έχει τόσο η ίδια η σεξουαλική πρακτική, όσο η ικανότητα να την επιδείξεις, να παράξεις εικόνα με αυτήν. Με άλλα λόγια το ζήτημα δεν είναι να φαίνεσαι ερωτικός, αλλά να κάνεις πορνό. Εδώ υπεισέρχεται και ο «αθλητικός συντελεστής» της υπεροχής, της προσπάθειας, των επιδόσεων,  του παιδιάστικου ξεπεράσματος του εαυτού μας. Τέταρτον, ο διχασμός σε σχέση με το σώμα μας. Η πορνογραφική ταινία παραπέμπει τον καθένα στο δικό του σώμα, αλλά και τον αποστασιοποιεί απ’ αυτό. Ηθοποιός και θεατής είναι παρόντες στο δικό τους σώμα, αλλά και ταυτόχρονα σε θέση να το επιβλέπουν. Το πορνό διεγείρει, αλλά και προκαλεί ανία, ενώ παραδόξως, η έλλειψη ενδιαφέροντος που προκαλεί μπορεί να συντηρήσει μια σχέση εξάρτησης από αυτήν. Ο εθισμένος είναι σκλάβος μιας επιτακτικής ανάγκης που απαιτεί την άμεση ικανοποίησή της. Έτσι, αποφεύγει τις αναμετρήσεις με την πραγματικότητα και τις απαιτήσεις του έρωτα, οι οποίες προσδίδουν αξία και νόημα στο άτομο και στη σχέση πάθους με τον Άλλο.

Ο Μποντριγιάρ λέει πως ο,τι δεν πήγε πέρα από τον εαυτό του, είναι καταδικασμένο να αναπαράγεται εσαεί. Η κοινωνία φάνηκε ανίκανη να κάνει υπέρβαση του εαυτού της, αγόμενη προς άλλους σκοπούς, και αυτοεγκλείστηκε στη φυλακή της εικόνας της. Σήμερα φαίνονται όλα απελευθερωμένα, ο κύβος ερρίφθη και το ερώτημα παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ: Τι κάνουμε μετά το όργιο; Είμαστε άραγε καταδικασμένοι να προσκρούουμε δίχως δυνατότητα διαφυγής στα τοιχώματα της εικονικής μας φούσκας, σαν τον ήρωα του Truman Show; Εμείς θεωρούμε ότι το ζητούμενο σήμερα είναι να σπάσουμε τη φούσκα της εικονικότητας και να καταστήσουμε απτό και πραγματικό το προσομοιωμένο. Τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα δεν έχει απελευθερωθεί πραγματικά και πως ο δρόμος της επανάστασης είναι μπροστά μας σε όλα τα επίπεδα.








Επιλέγουμε να δημοσιεύσουμε ένα κείμενα που διαβάστηκε στο πλαίσιο του Ανοιχτού Κύκλου Αυτομόρφωσης Η Πορνογραφία Πέρα Απ' το Καλό και το Κακό, που πραγματοποιήθηκε στις  22-23 Απριλίου στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Xanadu από την Πρωτοβουλία κατά της Ομοφοβίας Ξάνθης
http://stop-omofovia-xanthi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_28.html