"Τα σώματα των οροθετικών είναι τα δικά μας σώματα!" Video / ομιλίες από την εκδήλωση για τις οροθετικές εκδιδόμενες γυναίκες

Ανακοίνωση της "Συνέλευσης ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης"

Η ακραία επίθεση σε εργασιακά δικαιώματα και κοινωνικές κατακτήσεις τα τελευταία χρόνια, ταυτοχρόνως της ανάπτυξης της άσκησης πολιτικής εν ονόματι του φόβου, εξώθησε την ίδια την λογική στην πυρά. Το να ακολουθήσουν και σώματα ήταν το λογικό απότοκο για μία κοινωνία που φαίνεται να παρασύρεται στη δίνη του ανορθολογισμού και του μεσαιωνισμού.  Η πρώτη δημοσίευση της φωτογραφίας και των προσωπικών δεδομένων μιας εκ των οροθετικών εκδιδόμενων γυναικών –η οποία καθόλου τυχαία ήταν και μετανάστρια- αντί να προκαλέσει την σύσσωμη αντίδραση εις βάρος της προφανούς παραβίασης των δικαιωμάτων της, πάτησε στα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που σταδιακά  απανθρωποποιείται, έτοιμη να δεχτεί ότι η ύπαρξη συγκεκριμένων κατηγοριών ανθρώπων είναι λιγότερο άξια προστασίας, λιγότερο ανθρώπινη. Ακολούθησε ο δημόσιος εξευτελισμός και άλλων γυναικών, την ενορχήστρωση του οποίου ανέλαβε η ελληνική αστυνομία σε συνεργασία με το ΚΕΛΠΝΟ.    

Το σύγχρονο κυνήγι μαγισσών, από την υπονόμευση του εξαθλιωμένου σώματος του μετανάστη στην ποινικοποίηση των σωμάτων 25 οροθετικών εκδιδόμενων γυναικών, αποδεικνύει περίτρανα το προφανές: Σε κατάσταση εξαίρεσης βρίσκεται εν δυνάμει ολόκληρη η κοινωνία. Η ίδια η ουσία της ζωής μεταβιβάζεται στο όριο. Τοποθετούμενη στο μεταίχμιο της ύπαρξης, ανά πάσα στιγμή αναιρούμενη, γυμνή από δικαιώματα.

Το πραγματικό ερώτημα που θα πρέπει να θέσουμε όλοι στους εαυτούς μας είναι κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να αφήνουμε τα εκάστοτε κυβερνητικά σχήματα να εξευτελίζουν το ανθρώπινο σώμα σε τέτοιο βαθμό που να καταλήγουν στο τέλος να αμφισβητούν την ίδια του την αυταξία. Η ποινικοποίηση ενός σώματος με το χαρακτηρισμό ‘υγειονομική βόμβα’ δεν είναι απλά το σύμπτωμα μίας εποχής, είναι ως λειτουργία η ίδια η αρχή του ολοκληρωτισμού και του σκοταδισμού. Αξιοσημείωτη είναι και η μερική εφαρμογή του εν λόγω επιχειρήματος, η οποία σπεύδει να προστατεύσει μόνο τον ανδρικό πληθυσμό, συνδεόμενο προφανώς με τις αξίες της οικογένειας, αφήνοντας ανέπαφα και εκτός δημοσιότητας τα πρόσωπα των οροθετικών πελατών και των μαστροπών. Η επιλεκτική προστασία επιτελεί μια διπλή λειτουργία. Αφενός οδηγούμαστε στη συστηματική υποβάθμιση του γυναικείου σώματος, αφετέρου μέσα απ’ αυτή, γίνεται προσπάθεια σύστασης ενός εθνικού συντηρητικού μετώπου, στη βάση ενός κινδύνου, ο οποίος απειλεί τον άνδρα, άρα την οικογένεια, άρα ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. 

Η τακτική της δημιουργίας ενός απειλητικού άλλου, ενός αποδιοπομπαίου τράγου, δεν είναι καινούργια.  Είναι η ίδια που χρησιμοποιήθηκε για την καταστολή τριών διακριτών κοινωνικών ομάδων. Από τους αγωνιζόμενους μετανάστες της υπατίας, στους σκηνίτες της πλατείας συντάγματος και από εκεί στους μετανάστες του κέντρου της Αθήνας η καταστολή των σωμάτων τους, δηλαδή η φυσική απομάκρυνση τους από την δημόσια σφαίρα έγινε με την αφορμή της υγειονομικής βόμβας. Ο χαρακτηρισμός υγειονομικό πρόβλημα έγινε το όχημα για να εξαιρεθούν του δημόσιου διαλόγου, να υπονομευθεί η υπόστασή τους, και στο τέλος να νομιμοποιηθεί η καταστολή και περιστολή δικαιωμάτων τους. Δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Είναι η άλλη όψη της επίθεσης, του προελαύνοντος ολοκληρωτισμού. Η αφαίρεση του δικαιώματος να διαχειριζόμαστε τα σώματά μας κατά τρόπο που εμείς οι  ίδιοι καθορίζουμε δεν είναι παρά η άλλη όψη του φασισμού της στολής.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως βασικά ιστορικά διδάγματα. Απέναντι στους ναζισμούς κάθε απόχρωσης μία μόνο τακτική μπορεί να ακολουθηθεί. Η δημιουργία σχέσεων αλληλεγγύης και δομών που θα μας επιτρέψει να υφαρπάξουμε το σώμα από τη μέγγενη του φασισμού. Ο ολοκληρωτισμός αναπτύσσεται πίσω από πόρτες- λουκέτα,  στην απομόνωση και την αποξένωση, που μας καθιστά υποκείμενα συγκροτούμενα με βάση τον φόβο. Ας σπάσουμε λοιπόν το φόβο, επανακαταλαμβάνοντας τον δημόσιο χώρο, τοποθετώντας εκ νέου τα σώματά μας μέσα σε συλλογικές διαδικασίες που λαμβάνουν χώρο μέσα στη δημόσια σφαίρα, ας εμφανίσουμε αυτό που σταδιακά προσπαθούν να εξαλείψουν, την άσκηση της πολιτικής από τα κάτω σταθερά προσανατολισμένη προς τη δημιουργία δομών και σχέσεων που θα επιτρέπει την αλληλεγγύη μεταξύ σωμάτων που απειλούνται να διαβούν το κατώφλι της εξαίρεσης. Μην ξεχνάμε εν δυνάμει είναι τα σώματα όλων μας.

Η αλληλεγγύη στις οροθετικές εκδιδόμενες είναι αγώνας ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Άμεση απελευθέρωση όλων των οροθετικών.

Απόσυρση όλων των κατηγοριών και κοινωνική προστασία και περίθαλψη.

Αντίσταση Αλληλεγγύη Αξιοπρέπεια